Page 120 - 2017-3

sükut çöküb, amma mən cürbəcür səslər iqtidarında deyiləm. Quruyub qalmışam,

eşidirəm, elə bil nəsə cingildəyir, taqqıl- dəhşətli bir hiss bütün varlığıma hakim

dayır, fırlanır, uçur. Sanki dibsiz quyudan kəsilib. Yuxudan ayılıram, tər məni basıb.

su çəkən nəhəng nasos işləyir – mexa- Amma, sən demə, heç ayılmamışam, baş-

nizmin xırıltılı səsini, gur axan suyun şırıl- qa bir yuxunun içinə düşmüşəm. Yuxuda

tısını eşidirəm. Gözlərimi açıb yataqdan görürəm ki, hansısa zavoddayam, amma

qalxmaq, pəncərəni açıb canlı insan səs- bu, Dedovla getdiyimiz zavod deyil. Bu

lərini, araba təkərinin taqqıltısını, itlərin zavod daha böyükdür. Hər tərəfdə qəribə

hürüşməsini eşitmək, bu hay-küydən, mə- formalı iri sobalar gözə dəyir. Sobalardan

rəkədən yaxa qurtarmaq istəyirəm. Am- od-alov püskürür, tüstüdən göz gözü gör-

ma heyim yoxdur. Dünən çox içmişdim, mür. His basmış divarlar kömür rəngin-

sərxoş idim. Odur ki, indi uzanıb, bu mə- dədir. Dəzgahların gurultusundan qulaq

şəqqətə dözməliyəm. tutulur, mən fırlanan çarxların, titrəyən

Yenə ayılır, təzədən yuxuya gedirəm. kəmərlərin arasından güclə keçirəm. Әt-

Yenə də gurultu-partıltı səsləri eşidirəm. rafda ins-cins yoxdur. Hardansa taqqıltı

Bu dəfə səslər daha yaxından, lap aydın gəlir: orada işləyən var. Kimsə çığırır,

120 eşidilir. Nəbzimlə həmahəng zərbə səs- dəhşətli zərbə səsləri eşidilir; oraya get-

ləridir. Bu səslər beynimə düşüb, yoxsa məyə qorxuram, amma sanki hansısa
2017 kənardan eşidirəm? Bir-iki, bir-iki… Ba- qüvvə məni zorla aparır. Zərbə səsləri

şım çatlayır, elə bil qulağımın dibində me- daha da güclənib dəhşətli gurultuya çev-

tal döyürlər. Ağır zərbələrdən titrəyən, rilir.

uğuldayan çuqun səsi… Әvvəlcə çəkicin Görürəm ki, qəribə, eybəcər bir məx-

vıyıltısı, ardınca boğuq şappıltı eşidilir, luq yerə yıxılıb qıvrılır, zərbələrdən qo-

sanki böyük bir daş bataqlığa yuvarlanır. runmağa çalışır. Böyük bir insan kütləsi

Sonra səs güclənir, nəhəng tiyan zərbə- hər tərəfdən ona zərbələr yağdırır. Tanı-

dən əsib-titrəyir; bir anlığa sükut çökür və dığım adamların hamısı buraya toplaşıb;

hər şey yenidən başlayır. Qulaqbatıran, sifətindən qəzəb yağan insanlar onu yum-

dözülməz guppultu. Başa düşdüm: əv- ruqlayır, əllərindəki çəkic, ling və taxta

Vsevolod Qarşin. Qırmızı çiçək vəlcə közərmiş metala zərbə endirirlər, parçasıyla onu döyürlər. Tanımadığım,

sonra metal soyuyur. Qadağın tərəfləri adını bilmədiyim bu məxluq isə… İrəli atı-

yastılanandan sonra tiyandan uğultu səsi lıram: “Neyləyirsiniz? Niyə vurursunuz?”

gəlir. Bəs digər səslər? Bunlar nədir? – ona qahmar çıxmaq istəyirəm, amma

Bunları ayırd etmək istəyirəm, amma heç həmin məxluqun əyilmiş, solğun sifətini

nə başa düşə bilmirəm. Başım işləmir. görəndə dəhşətə gəlirəm. Nə görsəm yax-

Bu səslər mənə tanış gəlir, sadəcə yadı- şıdır – bu, mənim öz sifətimdir. Görürəm

ma sala bilmirəm. ki, mən (başqa bir “mən”) qolaylanıb, çə-

Gurultu gah şiddətlənir, gah azalır, kiclə onu vurmaq istəyirəm.

gah çoxalıb dünyanı başına götürür, gah Başıma çəkiclə vururlar. Hər şey yox

da tamamilə yoxa çıxır. Mənə elə gəlir, olur; hər tərəfi zülmət, səssizlik bürüyür,

yoxa çıxan səs-küy yox, mən özüməm – böyük bir boşluq yaranır. Sonra özüm də

heç nə eşitmirəm, gözümü aça bilmirəm, harasa yox oluram…

səsim çıxmır, barmağımı belə tərpətmək