Page 11 - 2017-3
P. 11
Bruno başını xeyli buladı, əlini bir az Elə bu anda məktəbin zəngi çalındı. 11
yuxarı qaldıraraq soruşdu: Fransiska əlini onun çiyninə toxundur- 2017
maqla uşaqla salamlaşdı və o, həyətdə
– Həmişəlik? gözdən itən kimi dedi: Peter Handke. Solaxay qadın
– Bilmirəm… Çıx get, məni tək burax,
vəssalam! – Hər şeyi bilirəm. Bruno indicə zəng
eləmişdi. Ona dedim ki, sənin Marianne
Susdular. Bruno gülümsəyib dedi: arvadın, nəhayət, ayılıb. Düz deyirəm?
– Yaxşı, mən indi qayıdıb mehmanxa- Fikrin qətidir?
nada bir fincan isti qəhvə içərəm, günorta
da gəlib əşyalarımı apararam. – İndi heç nə deyə bilmərəm, – qadın
– Yəqin, ilk günlər Fransiskanın ya- cavab verdi.
nında qala bilərsən. Müəllim yoldaşı çı-
xıb gedib, – deyən qadının səsində qə- Müəllimə içəri girə-girə qışqırdı:
zəbdən çox qayğıkeşlik hiss olundu. – Dərsdən sonra kafedə görüşərik.
– Qəhvə içə-içə bu barədə düşünə- Mən çox narahatam…
rəm, – deyə Bruno mehmanxanaya qa- Qadın əlində çoxlu torbayla kimyəvi
yıtdı, qadın isə parkdan çıxdı. təmizləmə məntəqəsindən çıxdı, qəssab-
xanada növbəyə dayandı. Sonra balaca
Qəsəbəyə tərəf uzanan xiyabanla şəhərin supermarketinin qarşısındakı da-
bir az səkə-səkə getdi, sonra da yüyürmə- yanacaqda ağır cığara torbaları “Volks-
yə başladı. Evə çatan kimi pərdələri geri wagen”in baqajına yığdı. Hələ bir az vax-
çəkdi, qrammofonu qoşdu, musiqi başla- tı vardı və geniş, “dərəli-təpəli” parkda
mamış yerində dingildədi. Әynində pija- gəzişdi. Donmuş balaca gölməçədə bir
ma olan uşaq içəri girib: neçə ördək sürüşə-sürüşə gəzişirdi. Bir
yer tapıb oturmaq istədi, ancaq qış
– Sən burda neynirsən? – deyə so- mövsümü olduğundan bütün skamyala-
ruşdu. rın oturacaqları sökülüb yığışdırılmışdı.
Dayanıb buludlarla örtülmüş səmaya bax-
– Deyəsən, neylədiyimi heç özüm də dı. Bir neçə yaşlı adam da onun yanında
bilmirəm… – deyən qadın tez də əlavə ayaq saxlayıb göyə tamaşa etdi…
etdi: – Paltarını geyin, Ştefan, məktəbə Fransiska ilə kafedə görüşdü. Uşaq
getmək vaxtıdır. Mən də sənə çörək qız- anasının yanında oturub “Məzəli əhvalat-
dırım. lar” kitabına baxırdı. Fransiska kitabı göstə-
rib dedi:
Sonra dəhlizdəki güzgünün qabağı- – Ördək bu kitablarda yeganə qəhrə-
na gəldi, “İlahi… İlahi!” dedi. mandır ki, sinfimdə onun barəsində oxu-
mağa icazə verirəm. Hətta şagirdlərim-
Aydın bir qış səhəri idi, seyrələn du- dən tələb edirəm ki, onun kədərli macə-
man qar dənəcikləri kimi hərdən asta-as- ralarını oxusunlar. Təminatlı ailələrdə ya-
ta yerə səpələnirdi. Məktəbin qabağında şayan, gerçəkliyə həmişə televizorun gözü
rəfiqəsi Fransiska müəllimə ilə rastlaşdı. ilə baxan uşaqlar heç vaxt bəxti gətirmə-
O, tökməbədənli, qısa sarışın saçlı qadın yən bu ördəyin timsalında həyatın hər
idi, gur səsi vardı, hətta yavaş danışanda üzünü görürlər.
da on adamın arasında seçilirdi. Özü də, Uşaq başını kitabdan qaldırıb anası
demək olar, həmişə mülahizələrlə danı- ilə baxışdı. Fransiska soruşdu:
şırdı və bunu da nəyəsə inandığına görə
deyil, söhbətin qeybətə çevrilməməsi üçün
edirdi.
yuxarı qaldıraraq soruşdu: Fransiska əlini onun çiyninə toxundur- 2017
maqla uşaqla salamlaşdı və o, həyətdə
– Həmişəlik? gözdən itən kimi dedi: Peter Handke. Solaxay qadın
– Bilmirəm… Çıx get, məni tək burax,
vəssalam! – Hər şeyi bilirəm. Bruno indicə zəng
eləmişdi. Ona dedim ki, sənin Marianne
Susdular. Bruno gülümsəyib dedi: arvadın, nəhayət, ayılıb. Düz deyirəm?
– Yaxşı, mən indi qayıdıb mehmanxa- Fikrin qətidir?
nada bir fincan isti qəhvə içərəm, günorta
da gəlib əşyalarımı apararam. – İndi heç nə deyə bilmərəm, – qadın
– Yəqin, ilk günlər Fransiskanın ya- cavab verdi.
nında qala bilərsən. Müəllim yoldaşı çı-
xıb gedib, – deyən qadının səsində qə- Müəllimə içəri girə-girə qışqırdı:
zəbdən çox qayğıkeşlik hiss olundu. – Dərsdən sonra kafedə görüşərik.
– Qəhvə içə-içə bu barədə düşünə- Mən çox narahatam…
rəm, – deyə Bruno mehmanxanaya qa- Qadın əlində çoxlu torbayla kimyəvi
yıtdı, qadın isə parkdan çıxdı. təmizləmə məntəqəsindən çıxdı, qəssab-
xanada növbəyə dayandı. Sonra balaca
Qəsəbəyə tərəf uzanan xiyabanla şəhərin supermarketinin qarşısındakı da-
bir az səkə-səkə getdi, sonra da yüyürmə- yanacaqda ağır cığara torbaları “Volks-
yə başladı. Evə çatan kimi pərdələri geri wagen”in baqajına yığdı. Hələ bir az vax-
çəkdi, qrammofonu qoşdu, musiqi başla- tı vardı və geniş, “dərəli-təpəli” parkda
mamış yerində dingildədi. Әynində pija- gəzişdi. Donmuş balaca gölməçədə bir
ma olan uşaq içəri girib: neçə ördək sürüşə-sürüşə gəzişirdi. Bir
yer tapıb oturmaq istədi, ancaq qış
– Sən burda neynirsən? – deyə so- mövsümü olduğundan bütün skamyala-
ruşdu. rın oturacaqları sökülüb yığışdırılmışdı.
Dayanıb buludlarla örtülmüş səmaya bax-
– Deyəsən, neylədiyimi heç özüm də dı. Bir neçə yaşlı adam da onun yanında
bilmirəm… – deyən qadın tez də əlavə ayaq saxlayıb göyə tamaşa etdi…
etdi: – Paltarını geyin, Ştefan, məktəbə Fransiska ilə kafedə görüşdü. Uşaq
getmək vaxtıdır. Mən də sənə çörək qız- anasının yanında oturub “Məzəli əhvalat-
dırım. lar” kitabına baxırdı. Fransiska kitabı göstə-
rib dedi:
Sonra dəhlizdəki güzgünün qabağı- – Ördək bu kitablarda yeganə qəhrə-
na gəldi, “İlahi… İlahi!” dedi. mandır ki, sinfimdə onun barəsində oxu-
mağa icazə verirəm. Hətta şagirdlərim-
Aydın bir qış səhəri idi, seyrələn du- dən tələb edirəm ki, onun kədərli macə-
man qar dənəcikləri kimi hərdən asta-as- ralarını oxusunlar. Təminatlı ailələrdə ya-
ta yerə səpələnirdi. Məktəbin qabağında şayan, gerçəkliyə həmişə televizorun gözü
rəfiqəsi Fransiska müəllimə ilə rastlaşdı. ilə baxan uşaqlar heç vaxt bəxti gətirmə-
O, tökməbədənli, qısa sarışın saçlı qadın yən bu ördəyin timsalında həyatın hər
idi, gur səsi vardı, hətta yavaş danışanda üzünü görürlər.
da on adamın arasında seçilirdi. Özü də, Uşaq başını kitabdan qaldırıb anası
demək olar, həmişə mülahizələrlə danı- ilə baxışdı. Fransiska soruşdu:
şırdı və bunu da nəyəsə inandığına görə
deyil, söhbətin qeybətə çevrilməməsi üçün
edirdi.
