Page 108 - 2017-3

çox! Sağ olun, Nikolay Nikolaiç, əlvida! – günahsız axan qanları özünə hopdurmuş-

xəstə stolun arxasından qalxıb, nəzarət- du. Ona görə rəngi qıpqırmızı idi. Bu,

çinin əlini bərk-bərk sıxdı. Tanrını tanımayan sirli, dəhşətli varlıq, tə-

– Hara gedirsiniz? – nəzarətçi gülüm- vazökar, məsum görkəm almış Әhrimən

sündü. idi. Onu qoparıb, öldürmək lazım idi. Am-

– Mən? Heç hara. Mən qalıram. Am- ma bu, az idi – ona imkan vermək olmaz-

ma, ola bilsin, bir daha görüşməyək. Hər dı ki, ölüm ayağında bütün dünyanı bir-

şeyə görə sağ olun. birinə vursun. Ona görə də çiçəyi köynəyi-

O, bir daha nəzarətçinin əlini sıxdı. nin altında gizlətmişdi. Ümid edirdi ki, sə-

Səsi titrəyirdi, gözləri yaşarmışdı. hərə qədər gül bütün qüvvəsini itirəcək,

– Sakit olun, əzizim, sakit olun, – gücdən düşəcək. Әgər şər onun sinəsinə,

nəzarətçi dedi. – Pis fikirləri başınızdan qəlbinə girsə, oradaca məhv ediləcək. Am-

qovun getsin. Gedin, yaxşı-yaxşı dincə- ma qələbə çalsa, onun özü həlak olacaq,

lin. Sizə çox yatmaq lazımdır; nə qədər şərəfli döyüşçü kimi həyata göz yumacaq.

çox yatsanız, bir o qədər tez sağalarsı- O, bəşəriyyətin ilk döyüşçüsütək yadda

nız. qalacaq, çünki indiyəcən heç kim dünya-

108 Xəstə zar-zar ağlamağa başladı. Nə- nın bütün şər qüvvələri ilə mübarizə apar-

zarətçi çevrilib gözətçilərə əmr etdi ki, mağa cəsarət etməmişdi.
2017 süfrəni yığışdırsınlar. Yarım saat sonra
– Onlar görmürdülər. Mən gördüm.

hamı yatırdı. Təkcə bizim xəstə oyaq idi; Onu sağ qoya bilərəmmi? Bundansa ölüm

yatağa paltarlı uzanıb, yerində qıvrılırdı. yaxşıdır.

Xəstə qızdırmaya tutulmuş adamlar kimi Xəstə bu xəyali mübarizədən yorulub

tir-tir titrəyir, əsəbi halda sinəsini ovxala- əldən düşmüş, yatağında heysiz uzan-

yırdı – ona elə gəlirdi ki, sinəsinə zəhər mışdı. Səhər feldşer gələndə yarıcan idi.

hopub. Öldürücü, güclü zəhər. Buna baxmayaraq, çox keçmədi ki, yeni-

dən həvəsə gəldi, qalxıb xəstəxananı do-

V laşmağa başladı. Arabir dayanıb, xəstə-

Nə illah elədi, yata bilmədi. Səhəri lərlə söhbət edir, öz-özüylə danışırdı. O

Vsevolod Qarşin. Qırmızı çiçək dirigözlü açdı. Ona elə gəlirdi çiçəyi dər- qədər rabitəsiz danışırdı, nə dediyini ba-

məklə böyük hünər göstərib, igidlik edib. şa düşmək olmurdu. Bu dəfə onu bağa

Şüşə qapıdan ilk dəfə al-qırmızı çiçəklə- çıxmağa qoymadılar. Get-gedə çəkisinin

rə baxanda gözünü onlardan çəkə bilmə- azaldığını, yuxusuz qaldığını, rahatlıq tap-

mişdi. Bu fani dünyada nə etməli olduğu- madığını görən həkim əmr elədi ki, ona

nu məhz həmin dəqiqələrdə başa böyük dozada morfi vursunlar. O, müqa-

düşmüşdü. Dünyanın bütün pislikləri, bə- vimət göstərmədi: xoşbəxtlikdən, iynə vu-

laları bu qırmızı çiçəkdə cəmləşmişdi. Bi- rularkən dərin fikrə dalmışdı. Xəstə tez-

lirdi ki, xaşxaşdan tiryək düzəldirlər; bəl- liklə yuxuya getdi. Gah sürətlənən, gah

kə də, öz təxəyyülündə canlandırdığı dəh- da yavaşıyan addım səslərinin ahəngin-

şətli, fantastik kabusu məhz bu fikir do- dən doğan anlaşılmaz motiv qulaqlardan

ğurmuşdu. Çiçək onun gözündə bütün çəkildi. Huşa gedən xəstə artıq heç nə

şər qüvvələrin mücəssəməsi idi. Bu çiçək barədə fikirləşmirdi, dərməli olduğu ikinci

məsum insanların göz yaşlarını, bütün çiçəyi belə unutmuşdu.