Page 144 - "Xəzər"
P. 144
yazdı. Əri ona sabahı düşünməməyi, bu Xəbərlərin xülasəsindən öyrəndi ki,
günlə yaşamağı öyrətmişdi. Bu səbəbdən sui-qəsdçilər arasında ərinin yaxın dostları
Reyko gündəlik yazmırdı, odur ki, dəftərini da var. Bu məlumat bütün şübhələrini
səhifə-səhifə vərəqləyib son ayların dağıtdı. İndi o, səbirsizliklə imperatorun
xoşbəxt xatirələrini oxumaq zövqündən mövqeyini gözləyirdi, hər şeydən görün-
məhrum idi. Onun kiçik kolleksiyası ra- düyü kimi, əvvəl “milli dirçəliş hərəkatı”
dionun yanındaydı: çini it, dovşan, olaraq başlayan üsyana sonradan biabırçı
köstəbək, ayı, tülkü, güldan, bir də bardaq. “qiyam” damğası vurulmaqdaydı. Poruçikin
Gənc qadın bu əşyaların xatirə-suvenir xidmət etdiyi hərbi hissə barədə heç bir
olmayacağını anlayırdı; bunları onunla bir- məlumat yox idi. Qara bürünmüş şəhər,
likdə tabuta qoymalarını xahiş eləmək hərbi əməliyyatların başlayacağını hər an
uyğun olmazdı. Reykoya elə gəldi ki, bu gözləyirdi. Fevralın iyirmi səkkizi qürubçağı
çini heyvanların ağızları əyilib. Köstəbəyi qapının bərkdən döyüldüyünü eşidəndə
əlinə alsa da, fikrən öz uşaqlıq əyləncə- Reykonun qorxudan ürəyi titrədi. Özünü
sindən çox uzaq idi; onun gözləri qarşı- dəhlizə atdı, titrək əlləriylə qıfılı açdı. Tut-
sında Böyük Mənanın təcəssümü olan qun şüşənin arxasında qaralan kölgə
susurdu; Reyko ərini o saat tanıdı. Qapının
144 ərinin surəti canlanırdı. O, cəng arabasında rəzəsi heç vaxt belə ağır olmamışdı; heç
2016 əcələ tərəf çapmağa ürəkdən şad idi. cür açılmaq istəmirdi. Qapı açılar-açılmaz
Belə xırda-para işlərlə baş qatmaq üçün əynində xaki rəngli şinel olan, çəkmələri
bir neçə saatı vardı. Düzünə qalsa, bu qarla örtülü poruçik özünü içəri saldı,
xırda-xuruş onun üçün qabaqlar əziz idi, dərhal da qapını bağlayıb, cəftəni çəkdi.
indi isə, uzaqbaşı, həmin məsum xatirələri Reyko bu jestin mənasını dərhal anlamadı.
yada salmaqla kifayətlənirdi, çünki ürəyini
artıq başqa bir ehtiras, hədsiz xoşbəxtlik – Axşamın xeyir, – Reyko təzim elədi.
hissi doldurmuşdu... Axı Reyko heç vaxt Poruçik salamı almadı, qılıncını açıb
soyunmağa başladı. Reyko ona kömək
cisminin ona bəxş elədiyi sevincə adi etdi. Şinel nəm və soyuq idi; quru, günəşli
həzz kimi yanaşmırdı.
günlərdəki kimi tövlə iyi vermirdi. Şinel
Sərt fevral şaxtası Reykonun şüşəyə Reykoya qeyri-adi dərəcədə ağır göründü.
toxunan nazik barmaqlarını buza döndər- O, şineli asılqandan asdı, qılıncı və qayışı
Yukio Misima. Vətənpərvərlik mişdi. Amma ərinin onu qucaqlayan güclü qoltuğunun altında sıxıb, ərinin ardınca
əllərini xatırladıqca, kimonosunun qatla- aşağı mərtəbədəki kiçik qonaq otağına
rından qarı əridəcək ilıq nisgil süzülüb endi. Poruçikin tük basmış üzü lampanın
axırdı. Hardasa lap yaxınlıqda gəzişən gur işığında Reykoya nəsə yad göründü.
ölüm Reykonu əsla qorxutmurdu; sevgilisini Onun yanaqları batıb qaralmışdı. Adətən,
gözləyərkən qəti əmin idi ki, ərinin hazırda xidmətdən evə yaxşı ovqatda qayıdarkən
hiss etdiyi və düşündüyü hər şey – çəkdiyi poruçik ev paltarını geyinər, arvadından
iztirablar da, duyduğu ağrılar da öz arxa- dərhal yemək gətirməsini tələb edərdi.
sınca, onu xoşbəxt edən bədəni kimi, Bu gün isə elə formadaca masa arxasında
“ölüm” adlı nəşə gətirəcək. Reyko hiss oturdu və başını məyus halda aşağı saldı.
edirdi ki, hətta bu fikirlərin kiçik bir zərrəsinin Reyko süfrə açmağın vaxtı olub-ol-
içində belə onun bütün varlığı asanlıqla madığını soruşmadı. Bir qədər susandan
əriyə bilir. sonra əri ağır-ağır dilləndi:
günlə yaşamağı öyrətmişdi. Bu səbəbdən sui-qəsdçilər arasında ərinin yaxın dostları
Reyko gündəlik yazmırdı, odur ki, dəftərini da var. Bu məlumat bütün şübhələrini
səhifə-səhifə vərəqləyib son ayların dağıtdı. İndi o, səbirsizliklə imperatorun
xoşbəxt xatirələrini oxumaq zövqündən mövqeyini gözləyirdi, hər şeydən görün-
məhrum idi. Onun kiçik kolleksiyası ra- düyü kimi, əvvəl “milli dirçəliş hərəkatı”
dionun yanındaydı: çini it, dovşan, olaraq başlayan üsyana sonradan biabırçı
köstəbək, ayı, tülkü, güldan, bir də bardaq. “qiyam” damğası vurulmaqdaydı. Poruçikin
Gənc qadın bu əşyaların xatirə-suvenir xidmət etdiyi hərbi hissə barədə heç bir
olmayacağını anlayırdı; bunları onunla bir- məlumat yox idi. Qara bürünmüş şəhər,
likdə tabuta qoymalarını xahiş eləmək hərbi əməliyyatların başlayacağını hər an
uyğun olmazdı. Reykoya elə gəldi ki, bu gözləyirdi. Fevralın iyirmi səkkizi qürubçağı
çini heyvanların ağızları əyilib. Köstəbəyi qapının bərkdən döyüldüyünü eşidəndə
əlinə alsa da, fikrən öz uşaqlıq əyləncə- Reykonun qorxudan ürəyi titrədi. Özünü
sindən çox uzaq idi; onun gözləri qarşı- dəhlizə atdı, titrək əlləriylə qıfılı açdı. Tut-
sında Böyük Mənanın təcəssümü olan qun şüşənin arxasında qaralan kölgə
susurdu; Reyko ərini o saat tanıdı. Qapının
144 ərinin surəti canlanırdı. O, cəng arabasında rəzəsi heç vaxt belə ağır olmamışdı; heç
2016 əcələ tərəf çapmağa ürəkdən şad idi. cür açılmaq istəmirdi. Qapı açılar-açılmaz
Belə xırda-para işlərlə baş qatmaq üçün əynində xaki rəngli şinel olan, çəkmələri
bir neçə saatı vardı. Düzünə qalsa, bu qarla örtülü poruçik özünü içəri saldı,
xırda-xuruş onun üçün qabaqlar əziz idi, dərhal da qapını bağlayıb, cəftəni çəkdi.
indi isə, uzaqbaşı, həmin məsum xatirələri Reyko bu jestin mənasını dərhal anlamadı.
yada salmaqla kifayətlənirdi, çünki ürəyini
artıq başqa bir ehtiras, hədsiz xoşbəxtlik – Axşamın xeyir, – Reyko təzim elədi.
hissi doldurmuşdu... Axı Reyko heç vaxt Poruçik salamı almadı, qılıncını açıb
soyunmağa başladı. Reyko ona kömək
cisminin ona bəxş elədiyi sevincə adi etdi. Şinel nəm və soyuq idi; quru, günəşli
həzz kimi yanaşmırdı.
günlərdəki kimi tövlə iyi vermirdi. Şinel
Sərt fevral şaxtası Reykonun şüşəyə Reykoya qeyri-adi dərəcədə ağır göründü.
toxunan nazik barmaqlarını buza döndər- O, şineli asılqandan asdı, qılıncı və qayışı
Yukio Misima. Vətənpərvərlik mişdi. Amma ərinin onu qucaqlayan güclü qoltuğunun altında sıxıb, ərinin ardınca
əllərini xatırladıqca, kimonosunun qatla- aşağı mərtəbədəki kiçik qonaq otağına
rından qarı əridəcək ilıq nisgil süzülüb endi. Poruçikin tük basmış üzü lampanın
axırdı. Hardasa lap yaxınlıqda gəzişən gur işığında Reykoya nəsə yad göründü.
ölüm Reykonu əsla qorxutmurdu; sevgilisini Onun yanaqları batıb qaralmışdı. Adətən,
gözləyərkən qəti əmin idi ki, ərinin hazırda xidmətdən evə yaxşı ovqatda qayıdarkən
hiss etdiyi və düşündüyü hər şey – çəkdiyi poruçik ev paltarını geyinər, arvadından
iztirablar da, duyduğu ağrılar da öz arxa- dərhal yemək gətirməsini tələb edərdi.
sınca, onu xoşbəxt edən bədəni kimi, Bu gün isə elə formadaca masa arxasında
“ölüm” adlı nəşə gətirəcək. Reyko hiss oturdu və başını məyus halda aşağı saldı.
edirdi ki, hətta bu fikirlərin kiçik bir zərrəsinin Reyko süfrə açmağın vaxtı olub-ol-
içində belə onun bütün varlığı asanlıqla madığını soruşmadı. Bir qədər susandan
əriyə bilir. sonra əri ağır-ağır dilləndi:
