Page 105 - "Xəzər"
P. 105
nqırını çıxarmadan çölə qulaq kəsildi: qara təpəciyi – şlyapanı seçə bildi. Qutunu 105
eşidilən yalnız ağacların nəm yarpaqlarının yerdən qaldırıb evə apardı. Ömründə ilk 2016
xışıltısıydı. Nəhayət ki, qapını açdı: heç dəfə qaranlığın qoxusunu hiss etdi – bir
kəs yox idi. Elə fikirləşirdi ki, həmin o qədər kəsif, bir qədər turşumuş, bir qədər filip Rot. Mövhumatçı
yaşıl kostyumlu adamı öz hündür boyat qoxusunu. Ancaq onda zərərli heç
şlyapasında gözləri ona zillənmiş şəkildə nə yox idi. Elə olmağına eləydi, ancaq
görəcək. Amma orada heç kəs yox idi, necə olsa, qutunu, əllərini qabağa uzadıb
ayaqlarının yanında Eli yalnız öz “Bonvit” özündən aralı tutmuş halda içəri apardı;
qutusunu gördü – qutu ağzınacan doldu- aparıb nahar stolunun üstünə qoydu.
rulmuş, kəndirlə sarınmadığından qapağı
şişib qabarmışdı. Əcəb işdir, onların təpədə iyirmi otağı
var, amma öz köhnə-kürüşlərini mənim
Qorxaq! O, belə davrana bilməzdi! qapımın kandarına gətirib atırlar! İndi
Bunu bacarmazdı! soruşan gərəkdir ki, mən bunu neyləyim?
Xeyriyyə təşkilatlarına verim? Hərçənd
Bu fikir Elini o dərəcədə ruhlandırdı özləri bunu elə onlardan alıb, başqa hardan
ki, addımları da yeyinlədi. O, təzəlikcə alasıdılar ki?
salınmış pöhrəliyin yanından adlayıb evin
arxasındakı çəmənliyə cumdu ki, uzun- Şlyapanı döşəmədən götürüb içərisinə
saqqalın hasar-çəpərdən atıla-atıla həyəti baxdı: təpəsi yumurta kimi hamardı,
necə keçməsinə, çılpaq, geyimsiz-filansız qıraqları süzülüb. Amma bir halda ki,
halda öz yuvasına tərəf necə qaçdığına şlyapa sənin əlindədir, onu başa
tamaşa eləsin. Bir az aralıda görsənən qoymaqdan başqa neyləyəsən?
ağ-çəhrayı rəngli daş-çınqıl qalağı – Harriet
Nadson onları bu yaxınlarda boyamışdı – Eli şlyapanı başına keçirtdi. Holldakı
zənnini azdırdı. “Qaç, – Eli üzünü daş şkafın qapısını açıb güzgüdə özünə baxdı.
qalağına tutub qışqırdı. – Hə, qaç görüm… Gözlərinin altı tuluqlamışdı – şlyapadan
” Tez də başa düşdü ki, səhv salıb; ən olmasın? Ya, bəlkə, pis yatmasından,
birinci bunu anladı, amma nə qədər aşağı yuxusuzluğundan idi? Şlyapanın qıraqlarını
əyilib, nə qədər zəndlə baxsa da, qor- aşağı basdı – kölgəsi ağzının üstünə
xaqcasına qaçıb aradan çıxan ağ, son düşdü. İndi gözlərinin altındakı tuluqlar
dərəcə ağ dərili kişini (onun bədəni, yəqin sifətinə yayılmış, bütün sifəti tuluğa
ki, ağlasığmaz dərəcədə ağ olmalıydı!) çevrilmişdi. Uzun güzgünün qabağında
heç yerdə görmədi. Tələsmədən geri dayanıb köynəyinin düymələrini, şalvarının
qayıtdı, qapının ağzına çatanda maraq zəncirbəndini açdı, paltarlarını əynindən
ona güc gəldi və nə qədər ki, üstünə işıq çıxarıb yenə güzgüdə əksinə baxdı. Daha
düşən ağacların yarpaqları yüngül küləkdə bundan da sarsaq görkəm olmazdı –
parıldayırdı, qutunun qapağını açdı. başında şlyapa, əyni çılpaq. Başqa nə
gözləyirdi ki? Xüsusən də belə bir
Əvvəlcə bərk sarsıntı keçirdi – buna əndrəbadi şlyapada. Köks ötürdü, amma
səbəb gözünün qəfildən qaralmasıydı. əzalarını çulğamış süstlüyün öhdəsindən
Lakin qaranlıq da var, qaranlıq da! Budur, gələ bilmədi – hamısı da yad adamın
o, artıq sürtülmüş qara astarın parıltısını, yabançı şlyapasının dəhşətli təsiri, əsarəti
şalvarın nahamar qaraltısını, yeyilmiş ucbatından.
sapların tutqunluğunu və tən ortadakı
eşidilən yalnız ağacların nəm yarpaqlarının yerdən qaldırıb evə apardı. Ömründə ilk 2016
xışıltısıydı. Nəhayət ki, qapını açdı: heç dəfə qaranlığın qoxusunu hiss etdi – bir
kəs yox idi. Elə fikirləşirdi ki, həmin o qədər kəsif, bir qədər turşumuş, bir qədər filip Rot. Mövhumatçı
yaşıl kostyumlu adamı öz hündür boyat qoxusunu. Ancaq onda zərərli heç
şlyapasında gözləri ona zillənmiş şəkildə nə yox idi. Elə olmağına eləydi, ancaq
görəcək. Amma orada heç kəs yox idi, necə olsa, qutunu, əllərini qabağa uzadıb
ayaqlarının yanında Eli yalnız öz “Bonvit” özündən aralı tutmuş halda içəri apardı;
qutusunu gördü – qutu ağzınacan doldu- aparıb nahar stolunun üstünə qoydu.
rulmuş, kəndirlə sarınmadığından qapağı
şişib qabarmışdı. Əcəb işdir, onların təpədə iyirmi otağı
var, amma öz köhnə-kürüşlərini mənim
Qorxaq! O, belə davrana bilməzdi! qapımın kandarına gətirib atırlar! İndi
Bunu bacarmazdı! soruşan gərəkdir ki, mən bunu neyləyim?
Xeyriyyə təşkilatlarına verim? Hərçənd
Bu fikir Elini o dərəcədə ruhlandırdı özləri bunu elə onlardan alıb, başqa hardan
ki, addımları da yeyinlədi. O, təzəlikcə alasıdılar ki?
salınmış pöhrəliyin yanından adlayıb evin
arxasındakı çəmənliyə cumdu ki, uzun- Şlyapanı döşəmədən götürüb içərisinə
saqqalın hasar-çəpərdən atıla-atıla həyəti baxdı: təpəsi yumurta kimi hamardı,
necə keçməsinə, çılpaq, geyimsiz-filansız qıraqları süzülüb. Amma bir halda ki,
halda öz yuvasına tərəf necə qaçdığına şlyapa sənin əlindədir, onu başa
tamaşa eləsin. Bir az aralıda görsənən qoymaqdan başqa neyləyəsən?
ağ-çəhrayı rəngli daş-çınqıl qalağı – Harriet
Nadson onları bu yaxınlarda boyamışdı – Eli şlyapanı başına keçirtdi. Holldakı
zənnini azdırdı. “Qaç, – Eli üzünü daş şkafın qapısını açıb güzgüdə özünə baxdı.
qalağına tutub qışqırdı. – Hə, qaç görüm… Gözlərinin altı tuluqlamışdı – şlyapadan
” Tez də başa düşdü ki, səhv salıb; ən olmasın? Ya, bəlkə, pis yatmasından,
birinci bunu anladı, amma nə qədər aşağı yuxusuzluğundan idi? Şlyapanın qıraqlarını
əyilib, nə qədər zəndlə baxsa da, qor- aşağı basdı – kölgəsi ağzının üstünə
xaqcasına qaçıb aradan çıxan ağ, son düşdü. İndi gözlərinin altındakı tuluqlar
dərəcə ağ dərili kişini (onun bədəni, yəqin sifətinə yayılmış, bütün sifəti tuluğa
ki, ağlasığmaz dərəcədə ağ olmalıydı!) çevrilmişdi. Uzun güzgünün qabağında
heç yerdə görmədi. Tələsmədən geri dayanıb köynəyinin düymələrini, şalvarının
qayıtdı, qapının ağzına çatanda maraq zəncirbəndini açdı, paltarlarını əynindən
ona güc gəldi və nə qədər ki, üstünə işıq çıxarıb yenə güzgüdə əksinə baxdı. Daha
düşən ağacların yarpaqları yüngül küləkdə bundan da sarsaq görkəm olmazdı –
parıldayırdı, qutunun qapağını açdı. başında şlyapa, əyni çılpaq. Başqa nə
gözləyirdi ki? Xüsusən də belə bir
Əvvəlcə bərk sarsıntı keçirdi – buna əndrəbadi şlyapada. Köks ötürdü, amma
səbəb gözünün qəfildən qaralmasıydı. əzalarını çulğamış süstlüyün öhdəsindən
Lakin qaranlıq da var, qaranlıq da! Budur, gələ bilmədi – hamısı da yad adamın
o, artıq sürtülmüş qara astarın parıltısını, yabançı şlyapasının dəhşətli təsiri, əsarəti
şalvarın nahamar qaraltısını, yeyilmiş ucbatından.
sapların tutqunluğunu və tən ortadakı
