Page 110 - "Xəzər"

üzərində şüvül fırlanırdı, orada Arti Berqin hüquqşünas Eli Pekin əsəb pozuntusu

kiçik oğlunun başını qırxırdılar – oğlan başlayıb. Bunu hamı bildi, Elinin özündən

qırmızı atda oturmuşdu, “Kaman” jurnalını başqa hamı. Eli onu bilirdi ki, hərəkətlərində

vərəqləyən anasının dodaqlarında dəlilik əlaməti yoxdu, heç bunun izi-tozu

təbəssüm vardı: uzunsaqqal kostyumunu da yoxdu. Həmin vaxt davranışındakı

dəyişmişdi. qəribəlikləri aydınca dərk edirdi. Qara

Eli Pek daş döşənməmiş həmin küçəyə libası öz dərisi kimi hiss edirdi – bu geyim

çıxdı. Küçənin bir tərəfiylə axıracan getmək yavaş-yavaş əyninə oturur, bədəninə
mümkün deyildi – bunu o bilirdi. Bir tərəf uyğunlaşırdı. Və bir də Eli üzünə sancılan
azlıq edirdi. Eli həmin tərəflə on addım baxışları hiss edirdi – Kouç-Haus-roudda
irəliləyib düzbucaq altında küçəni kəsib o ona baxan hər cüt gözü. Üstünə sürməyib
üzə keçdi, o biri səkiylə də on addım qəfil dayanan maşınların səsini eşidirdi.
irəliləyib təzədən qarşı tərəfə keçdi. Getdiyi Ağızları görürdü: əvvəlcə alt çənə sallanır,
yolboyu hər tərəfdən qulaqbatırıcı siqnal, sonra dil dişlərə sıxılır, dodaqlar qaçır,
əyləc səsləri eşidilirdi. Gedə-gedə içində boğazda uğultuya oxşar nəsə yaranırdı,
nəsə inilti qopdu. Bu iniltini özündən başqa ardınca da səslər çıxırdı: Eli Pek, Eli Pek,
Eli Pek, Eli Pek, Eli Pek. Addımlarını ya-
110 heç kəs eşitmədi. vaşıdırdı, hər hecada ağırlığını pəncəsin-
2016 Ətrafda nə vardısa, hamısı hərəkətini dən dabanına salırdı: E-li – Pek, E-li –
Pek, E-li – Pek. Ağır tərpənir, çətinliklə
yavaşıdır, ləngiyirdi. Daha maşınların yeriyir, qonşuları onun adını höccələyərkən
millərində, qalpaqlarında işıqlar oynaşmırdı, hər hecada necə titrədiyini hiss edirdi.
bütün maşınlar da, sözləşiblərmiş kimi, Kim olduğunu o bilirdi. Hələ gəl bilməsin
əyləcləri basıb bu qara geyimli adamın də: adamlar kimliyini unutmağa qoy-
tamaşasına durmuşdu. Eli şəhərə çıxanda murdular. Eli Pek. İstəyirdi ki, adını min
ona tamaşa eləmək üçün maşınlar həmişə dəfə, milyon dəfə təkrarlasınlar, o da adını
dayanırdı. Sonra bir, iki, üç dəqiqə keçir,

yaşıl işıq yanır, körpə ağlayır, maşınlar eşidə-eşidə camaatın arasıyla irəli getsin,
yerlərindən götürülürdü. Amma indi yaşıl bu qara paltarda əbədi addımlasın;
işıq yansa da, heç biri yerindən tərpənmədi. böyüklər onun qəribəlikləri barədə nəsə
– O, saqqalını qırxıb, – bərbər Erik pıçıldaşsın, uşaqlar isə barmaqlarını ona
dedi.
tuşlayıb desinlər: “Ayıbdır… ayıbdır…
– Kim? – Linda Berq soruşdu.
ayıbdır…”
– Təpədəki evdə yaşayan.
– Hər şey düzələr, dostum… – öz
filip Rot. Mövhumatçı Linda pəncərədən çölə boylandı.
dükanının qapısı ağzında dayanmış Ted
– Yox ey, Eli dayıdır, – Kevin Berq Geller barmağıyla Eliyə işarə elədi. –

ağzına tökülən tükləri tüpürüb dedi. Narahat olma, hamısı düzələr…

– Aman Allah! – Linda dedi. – Elidə Eli onu şlyapanın qırağından gözucu

yenə əsəb sarsıntısı başlayıb. gördü: Ted qapıdan çıxmamışdı, yalnız

– Əsəb sarsıntısı! – Ted Geller az gövdəsini irəli vermişdi, danışanda ağzını

sonra deyəcəkdi. Həmin anda isə belə əliylə tuturdu; arxasından isə üç müştəri

dedi: – Pər-vər-di-ga-ra!.. boylanıb baxırdı.

Və tezliklə Kouç-Haus-roudda hamıya – Eli, mən Tedəm. De görüm, Ted

bəlli oldu ki, çox qəşəng arvadı olan gənc sənin yadındadır…