Page 144 - "Xəzər"

boşanmaq imkanını qәti şәkildә istisna edәn ağırdır, ancaq düzü budur: hәbsә düşmәyim

sağalmaz katoliklik mәrәzi. Halbuki belә bir sәfehlik ucbatından oldu.

imkan ondan ötrü azadlığa açılan nicat Günahımı boynuma alıram: siyasәtә

qapısı ola bilәrdi. girişmәk – mәnlik deyil. Oxuduğum sinifdә

Yaddaşımda (o uzaq, solğun uşaqlar vardı ki, burunlarını heç yerә sox-

xatirәlәrimdә) Klarita şәn, gülәrüz, son murdular, o cümlәdәn, siyasәtә. Çünki

dәrәcә mәlahәtli bir qadın kimi qalıb; o hamısının fikri-zikri oxumaq idi; siyasәt isә

dәrәcәdә qәşәng idi ki, hәtta mәnim dә adamın xeyli vaxtını aparır – burası dәqiqdir.

qәlbimi fәth etmişdi. Özümün hazırkı (yeri O ki qaldı özümә, mәn dәrslә

gәlmişkәn, hәbsxana kamerasında layiqincә maraqlanmırdım, heç indi dә

qeyd edilmiş) on yeddi yaşımda xәyalımdan maraqlanmıram. Mәnim adımı nә istәsәn

dәfәlәrlә keçib ki, rastlaşmaq, görüşmәk qoymaq olar, bircә әzbәrçidәn başqa.

necә dә xoş olardı – aydındır ki, onunla Sinfimizdә nәsli kәsilmiş növün yeganә

yox, öz qәşәng ayaqlarını qocamın şalvarına nüsxәsi mәn idim – o adamlardan ki, nә

sıxan o vaxtkı Klarita kimi qaynar, şıltaq dәrs döşünә yatandı, nә siyasәt. İntәhası,

birisiylә. Klarita özü isә, lap әgәr sağdısa lap ölüvay da deyildim: sinifdәn sinfә

da, indi yәqin otuz sәkkiz yaşlı bir qarı keçirdim, neyçün ki, әn vacib sayılanları

144 olmalıdır. oxuyurdum. Hәtta deyәrdim ki, mızıldana-
mızıldana sinifdә baş-beyin aparan müәllimi

2015 II dinlәmәk – gen-bol bәsimdi. Vәssalam.

Bu son aylarda baş verәnlәrin, çox ehti- Kәllәm elәdir ki, faktlar, tarixlәr, düsturlar,

mal ki, valideynlәrimin yaxınlaşmasına tәsiri adlar hamısı orda ömürlük ilişib qalır. Amma

olub. Kәsәsi: mәn barmaqlıq arxasına elә düşünmәyin ki, siyasәtә biganәyәm.

düşmüşdüm. Aeroportda onların ifrat Qәtiyyәn elә deyil. Əgәr mәn riyaziyyatın

hәyәcanlı görünmәlәri dә bu sәbәbdәndi – әleyhinәyәmsә, onda niyә dә faşizmin

nәhayәt ki, mәni Buenos-Ayresә gön- әleyhinә olmayım? Xoşlamıram mәni arxa-

dәrmәyә müvәffәq olmuşdular. Başa dan itәlәsinlәr, üstәlik dә avtomatla. Burası

düşürәm, onlar üçün salamatı budur. Elә aydındır. Siyasәtdә xoşuma gәlmәyәn bilirsiz

mәnimçün dә. İkinci mәhbәsi heç kinoda nәdir – acı bağırsaqtәk sübhәcәn uzanan

görmәyi dә arzulamazdım. İndәn belә diskussiyalar, sәhәrә yaxın keçirilәn

kinofilmlәr mәnimçün iki kateqoriyaya sәsvermә, әlәlxüsus da, özünütәnqid. O

bölünür: hәbsxanalı filmlәr, hәbsxanasız mәnә candәrdi tövbә elәdiyim çoxdankı

Mario Benedetti. Yaxın sahil filmlәr. Yalnız ikincilәrә baxmağa üstünlük xoşagәlmәz çağları xatırladır – bu isә qәti

verirәm. Vur-tut otuz dörd gün yatsam da, ürәyimcә deyil. Ona görә yox ki, o vaxt

türmә canımı boğazıma yığıb. Necә deyәrlәr, nәyisә gizlәtmәk lazım gәlirdi, yaxud hazırda

mәn bu mövzunu tükәtdim. Sizlәrin isә gizlәdilәsi nәsә var. Yox, heç vaxt elә bir

(“siz” deyәndә, yәni kim?) mәni әdalәt ciddi günahım olmayıb ki, iş tövbәyә, yaxud

uğrunda mübarizә aparan gәnc inqilabçı, özünütәnqidә gәlib çatsın. Yәqin, elә buna

yaxud hansısa görkәmli şәxsiyyәt kimi qәbul görә onlara dözümüm yoxdur. Ola bilәr

etmәyinizә, xәyallar qurmağınıza heç bir bağışlanmaz günahlarını heyrәtdәn gözlәri

lüzum yoxdur; özümә borc bilirәm bәribaşdan bәrәlmiş keşişә rahatca nәql elәyәn, yaxud

bildirim ki, mәn ora heç dә siyasi mәsәlәyә tәlәbә yığıncaqlarında öz xırda burjua

görә yox, sәfeh bir hәrәkәt ucbatından keçmişindәn dәm vuran tiplәrә bir az

düşmüşdüm. Əlbәttә, bunu etiraf etmәk paxıllığım da tutur. Lakin (tәkrar edirәm)