Page 142 - "Xəzər"
P. 142
Mario Benedetti Tәrcümә: Mahir N. Qarayev
142
2015
YAXIN SAHİL uzun ayaqlarımı rahat uzatmağım üçün mü-
nasib yerdә) yaddaşımın әn dәrin qatlarını
eşәlәyib, bütün olub-keçәnlәrin tәfәrrüatına
I varmaqla hәmin o xatirәyә qayıdır, o
Bilmirәm niyә, ancaq tәyyarәyә çoxdankı epizodu gözlәrim önündә tam
tәrәf addımlayarkәn mәnimlә canlandırmamış yazı dәftәrçәmdә qeydә
vidalaşmaq üçün Karrasko aero- başlamağa qәrar verә bilmirәm – hәr şeydәn
portuna yığışıb gәlmiş cәmi qohum-әqrәbamı göründüyü kimi, bu qeydlәri heç kәs heç
eyni vaxtda hәm topa şәklindә gördüm, vaxt oxumayacaq. Amma nә bilmәk olar,
hәm dә tәk-tәk – budur, mәnә әl elәyirlәr, bәlkә kimsә oxudu?
anam aşkarca süzülәn göz yaşlarını saxla- Demәli belә: ailә, nahar edirdi. Lap
maq üçün barmağını eynәyinә sıxır vә lәnәt dәqiqi, nahar süfrәsinә yığışan yaşlılar idi:
Mario Benedetti. Yaxın sahil şeytana, özüm dә çarәsizikdәn gözlәrimi qocamla qarım (o vaxt onlar çox da yaşlı
silmәyә başlayıram. Bir sözlә, onların deyildilәr), babam, dayım vә deyәsәn daha
yuxarıda candәrdi bir-birinә qısılıb, әslindә bir nәfәr. Dörd, ya beş yaşlı özümsә qәttәzә
isә, hәmişә olduğutәk ayrı durduqlarını (çox üçtәkәrli velosipedimi – tәsәvvürümdә guya
güman ki, öz dilimin ucbatından) görәndә, şәhәrlәrarası avtobusu – siqnal verә-verә
keçmiş günlәrin solğun xatirәlәri birdәn- evdәn bağa sürürdüm, bağdan evә. Qocam
birә yaddaşımı silkәlәyib oyatmağa başladı. hәrdәnbir işarә edirdi ki, sәs-küy salmayım,
Xatirәlәr o qәdәr uzaq idi ki, әvvәlcә hәtta amma buna qәti mәhәl qoymurdum. Birdәn
şübhәyә dә düşdüm: bunlar hәqiqәtәnmi o, hirslә yerindәn qalxdı, siqnallarımdan әn
mәnimkilәrdi? Amma mәnimkilәr idi, ona yaxşısını qırıb tulladı, qulağımdan yapışıb
görә dә sonradan, daha doğrusu, hal- elә dartdı ki, gözümdәn qığılcım çıxdı.
hazırda elә tәyyarәnin içindәcә, oturduğum Qisascıl-filan deyildim, heç indi dә deyilәm.
doqquzuncu sırada (xalis Tanrı bәxşişi olan Bircә Allah bilir o vaxt mәnciyәzi yerimdәn
142
2015
YAXIN SAHİL uzun ayaqlarımı rahat uzatmağım üçün mü-
nasib yerdә) yaddaşımın әn dәrin qatlarını
eşәlәyib, bütün olub-keçәnlәrin tәfәrrüatına
I varmaqla hәmin o xatirәyә qayıdır, o
Bilmirәm niyә, ancaq tәyyarәyә çoxdankı epizodu gözlәrim önündә tam
tәrәf addımlayarkәn mәnimlә canlandırmamış yazı dәftәrçәmdә qeydә
vidalaşmaq üçün Karrasko aero- başlamağa qәrar verә bilmirәm – hәr şeydәn
portuna yığışıb gәlmiş cәmi qohum-әqrәbamı göründüyü kimi, bu qeydlәri heç kәs heç
eyni vaxtda hәm topa şәklindә gördüm, vaxt oxumayacaq. Amma nә bilmәk olar,
hәm dә tәk-tәk – budur, mәnә әl elәyirlәr, bәlkә kimsә oxudu?
anam aşkarca süzülәn göz yaşlarını saxla- Demәli belә: ailә, nahar edirdi. Lap
maq üçün barmağını eynәyinә sıxır vә lәnәt dәqiqi, nahar süfrәsinә yığışan yaşlılar idi:
Mario Benedetti. Yaxın sahil şeytana, özüm dә çarәsizikdәn gözlәrimi qocamla qarım (o vaxt onlar çox da yaşlı
silmәyә başlayıram. Bir sözlә, onların deyildilәr), babam, dayım vә deyәsәn daha
yuxarıda candәrdi bir-birinә qısılıb, әslindә bir nәfәr. Dörd, ya beş yaşlı özümsә qәttәzә
isә, hәmişә olduğutәk ayrı durduqlarını (çox üçtәkәrli velosipedimi – tәsәvvürümdә guya
güman ki, öz dilimin ucbatından) görәndә, şәhәrlәrarası avtobusu – siqnal verә-verә
keçmiş günlәrin solğun xatirәlәri birdәn- evdәn bağa sürürdüm, bağdan evә. Qocam
birә yaddaşımı silkәlәyib oyatmağa başladı. hәrdәnbir işarә edirdi ki, sәs-küy salmayım,
Xatirәlәr o qәdәr uzaq idi ki, әvvәlcә hәtta amma buna qәti mәhәl qoymurdum. Birdәn
şübhәyә dә düşdüm: bunlar hәqiqәtәnmi o, hirslә yerindәn qalxdı, siqnallarımdan әn
mәnimkilәrdi? Amma mәnimkilәr idi, ona yaxşısını qırıb tulladı, qulağımdan yapışıb
görә dә sonradan, daha doğrusu, hal- elә dartdı ki, gözümdәn qığılcım çıxdı.
hazırda elә tәyyarәnin içindәcә, oturduğum Qisascıl-filan deyildim, heç indi dә deyilәm.
doqquzuncu sırada (xalis Tanrı bәxşişi olan Bircә Allah bilir o vaxt mәnciyәzi yerimdәn
