Page 172 - "Xəzər"
P. 172
üstündəki naxışlarda gəzdirdi, siqaretdən üç Çıxışdan qabaq diqqətini cəmləşdirən pia-
2016 qüllab alıb tüstünü buraxdı. noçu kimi əllərini çox səliqə ilə yan-yana
qoydu. Onun sol əlini tutub işığa yaxınlaşdırdım
Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə – Atam beş il əvvəl beynindəki şişdən və diqqətlə nəzərdən keçirdim. Kiçik bir əl,
öldü. Düz iki il zülm çəkdi, dəhşət idi. Biz kokteyl stəkanı kimi soyuq. Əldəki dörd barmaq
bütün pullarımızı son qəpiyinəcən ona çox gözəl və tamamilə təbii görünürdü, elə bil
xərclədik. Axırda o qədər üzüldük ki, ailəmiz anadan olandan dörd imişlər. Bu təbiilik möcüzə
dağıldı. Əslində, burada qeyri-adi heç nə yox- kimi idi. Hər halda, altı barmaq bu qədər təbii
dur. görsənməzdi.
Başımla təsdiqlədim. – Səkkiz yaşımda çeçələ barmağımı
– Bəs anan? tozsoranın mühərrik yerinə soxdum. O saat
– Yaşayır haradasa. Yeni ildə açıqça qopartdı.
göndərir.
– Deyəsən, onu sevmirsən? – İndi haradadır?
– Deyəsən... – Kim?
– Bəs bacı, qardaş? – Çeçələ barmağın.
– Bir bacım var. Biz ekizik. – Yadımda deyil. – O güldü. – Hələ mənə
– Bəs o hardadır? bu cür sual verən olmamışdı, sən birincisən.
– Otuz min işıq ili aralıda. – Çeçələ barmağın olmaması adamı nara-
Bunu deyib əsəbi halda güldü və stəkanını hat edir?
böyrü üstə yıxdı. – Əlcək geyinəndə, hə.
– Nə olub mənə, ailəm haqqında iyrənc – Vəssalam?
şeylər danışıram? Ürəyim sıxıldı lap. O, başını yellədi:
– Fikir eləmə. Buna oxşar əhvalatlar – Desəm ki, heç narahat eləmir, düz
hamıda var. olmaz. Başqalarını yoğun boyun və ya tüklü
– Sənin də varındı? ayaq necə narahat edirsə, elə o cür.
– Mənim də. Hərdən sevimli oyuncağımı Mən başımla təsdiqlədim.
qucaqlayıb ağlayıram... – Bəs sən nə işlə məşğulsan? – soruşdu.
– Sənin sevimli oyuncağın nədi ki? – Universitetdə oxuyuram. Tokioda.
– Üz qırxmaq kremi. – Tətilə gəlmisən?
Bu dəfə onun gülüşü şən səsləndi. Bəlkə – Aha.
də, illərdir belə gülməyibmiş. – Nə öyrənirsən?
– Bura bax, – dedim, – sən niyə limonad – Biologiya. Heyvanları xoşlayıram.
içirsən? Qadağa qoymusan? – Mən də xoşlayıram.
– Hm, bu gün içmək fikrim yoxdu...Yaxşı, Pivənin qalanını içib, bir ovuc çips
sən deyən olsun! götürdüm.
– Nə içəcəksən? – Bilirsən.. Bhaqalpurda məşhur bir bəbir
– Ağ çaxır, amma soyuq olsun. varmış, üç ilə üç yüz əlli indus yeyibmiş.
Mən Ceyi çağırıb, ağ çaxırla pivə sifariş – Doğrudan?
elədim. – Bir də: “Bəbir qənimi “ ləqəbli ingilis
– Deyə bilərsən, adam ekiz olanda özünü polkovniki Cim Korbett isə səkkiz ildə, həmin
necə hiss edir? bu bəbiri də saysaq, yüz iyirmi bəbir və pələng
– Qəribə hissdir. Eyni sifət, eyni inkişaf öldürüb. Sən bundan sonra da heyvanları
səviyyəsi, eyni ölçülü lifçik... Bezdirir bu. xoşlayacaqsan?
– Tez-tez qarışıq salırdılar sizi? O, siqaretini söndürdü, çaxırdan içdi və
– Hə, tez-tez. Səkkiz yaşımıza qədər. heyranlıqla mənə baxdı:
Sonra mənim barmaqlarımın sayı doqquz – Yox, sən çox orijinal adamsan!
oldu və heç kim daha bizi qarışıq salmadı.
2016 qüllab alıb tüstünü buraxdı. noçu kimi əllərini çox səliqə ilə yan-yana
qoydu. Onun sol əlini tutub işığa yaxınlaşdırdım
Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə – Atam beş il əvvəl beynindəki şişdən və diqqətlə nəzərdən keçirdim. Kiçik bir əl,
öldü. Düz iki il zülm çəkdi, dəhşət idi. Biz kokteyl stəkanı kimi soyuq. Əldəki dörd barmaq
bütün pullarımızı son qəpiyinəcən ona çox gözəl və tamamilə təbii görünürdü, elə bil
xərclədik. Axırda o qədər üzüldük ki, ailəmiz anadan olandan dörd imişlər. Bu təbiilik möcüzə
dağıldı. Əslində, burada qeyri-adi heç nə yox- kimi idi. Hər halda, altı barmaq bu qədər təbii
dur. görsənməzdi.
Başımla təsdiqlədim. – Səkkiz yaşımda çeçələ barmağımı
– Bəs anan? tozsoranın mühərrik yerinə soxdum. O saat
– Yaşayır haradasa. Yeni ildə açıqça qopartdı.
göndərir.
– Deyəsən, onu sevmirsən? – İndi haradadır?
– Deyəsən... – Kim?
– Bəs bacı, qardaş? – Çeçələ barmağın.
– Bir bacım var. Biz ekizik. – Yadımda deyil. – O güldü. – Hələ mənə
– Bəs o hardadır? bu cür sual verən olmamışdı, sən birincisən.
– Otuz min işıq ili aralıda. – Çeçələ barmağın olmaması adamı nara-
Bunu deyib əsəbi halda güldü və stəkanını hat edir?
böyrü üstə yıxdı. – Əlcək geyinəndə, hə.
– Nə olub mənə, ailəm haqqında iyrənc – Vəssalam?
şeylər danışıram? Ürəyim sıxıldı lap. O, başını yellədi:
– Fikir eləmə. Buna oxşar əhvalatlar – Desəm ki, heç narahat eləmir, düz
hamıda var. olmaz. Başqalarını yoğun boyun və ya tüklü
– Sənin də varındı? ayaq necə narahat edirsə, elə o cür.
– Mənim də. Hərdən sevimli oyuncağımı Mən başımla təsdiqlədim.
qucaqlayıb ağlayıram... – Bəs sən nə işlə məşğulsan? – soruşdu.
– Sənin sevimli oyuncağın nədi ki? – Universitetdə oxuyuram. Tokioda.
– Üz qırxmaq kremi. – Tətilə gəlmisən?
Bu dəfə onun gülüşü şən səsləndi. Bəlkə – Aha.
də, illərdir belə gülməyibmiş. – Nə öyrənirsən?
– Bura bax, – dedim, – sən niyə limonad – Biologiya. Heyvanları xoşlayıram.
içirsən? Qadağa qoymusan? – Mən də xoşlayıram.
– Hm, bu gün içmək fikrim yoxdu...Yaxşı, Pivənin qalanını içib, bir ovuc çips
sən deyən olsun! götürdüm.
– Nə içəcəksən? – Bilirsən.. Bhaqalpurda məşhur bir bəbir
– Ağ çaxır, amma soyuq olsun. varmış, üç ilə üç yüz əlli indus yeyibmiş.
Mən Ceyi çağırıb, ağ çaxırla pivə sifariş – Doğrudan?
elədim. – Bir də: “Bəbir qənimi “ ləqəbli ingilis
– Deyə bilərsən, adam ekiz olanda özünü polkovniki Cim Korbett isə səkkiz ildə, həmin
necə hiss edir? bu bəbiri də saysaq, yüz iyirmi bəbir və pələng
– Qəribə hissdir. Eyni sifət, eyni inkişaf öldürüb. Sən bundan sonra da heyvanları
səviyyəsi, eyni ölçülü lifçik... Bezdirir bu. xoşlayacaqsan?
– Tez-tez qarışıq salırdılar sizi? O, siqaretini söndürdü, çaxırdan içdi və
– Hə, tez-tez. Səkkiz yaşımıza qədər. heyranlıqla mənə baxdı:
Sonra mənim barmaqlarımın sayı doqquz – Yox, sən çox orijinal adamsan!
oldu və heç kim daha bizi qarışıq salmadı.
