Page 171 - "Xəzər"
P. 171
– Sən niyə mənə yemək alırsan ki? – Bunlarımı? – O, şübhə ilə mənim 171
– Ona görə ki... – Bilmirdim nə deyim, 2016
amma onu turniketin yanından qaldırıb, çıxışını ketlərimə baxdı.
polis kəsmiş küçə ilə Medziro1 tərəfə apardım. – Yox, atamın ayaqqabılarını! Bu bizim Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə
İnanılmaz dərəcədə qaradinməz olan bu
qız mənzilimdə bir həftə yaşadı. Hər gün ailədə bir ənənədir. Uşaqlar həmişə atalarının
nahar vaxtı oyanır, əlinə keçəndən yeyir, ayaqqabılarını təmizləməlidirlər.
siqaret çəkir, kitab vərəqləyir, televizora zillənir,
hərdən də könülsüz, candərdi mənimlə – Niyə?
sevişirdi. Bütün əmlakı – ağ parçadan çanta, – Necə deyim... Çəkmələr – nəsə bir
onun içindəki qalın plaş, iki mayka, cins rəmzdir! Təsəvvür elə: ata hər axşam məhkum
şalvar, üç çirkli tuman, bir qutu tompondan kimi saat səkkizdə evə qayıdır. Mən onun
ibarət idi. ayaqqabılarını təmizləyirəm və təmiz vicdanla
– Sən haradansan? – bir dəfə soruşdum. gedirəm pivəmi içməyə.
– Sən bilməzsən, – cavabı belə oldu. – Yaxşı ənənədir...
Günlərin bir günü mağazadan bir torba – Doğrudan?
ərzaqla qayıdanda, qızı yerində tapmadım. – Hə, əlbəttə! Atalara hörmət etmək
Ağ çantasını da. Stolun üstündə bir ovuc lazımdır.
xırda pul, bir qutu siqaret və mənim təzə – Mən hörmət edirəm. Ən azı ona görə
yuyulmuş futbolkam var idi. Bir də, kağız ki, onun ancaq ikicə ayağı var.
parçasında yazı. Bir sözdən ibarət: “zəhləm- O güldü.
getmiş”. Deyəsən, mənim haqqımda idi. – Sənin əla ailən var.
Üçüncü qızla – fransız dili fakültəsinin – Heç demə... Pulun miqdarını nəzərə al-
tələbəsi ilə universitet kitabxanasında tanış masam, o qədər gözəldir ki, gözlərim yaşarır.
oldum. Növbəti ilin yaz tətillərində özünü tennis O hələ də kokteyl çubuğu ilə stəkanın
kortunun yaxınlığındakı kiçik, qotur meşədə dibində qurdalanırdı.
asdı. Meyidini növbəti semestr başlayanda – Mənim ailəm səninkindən daha kasıb
tapdılar, ona qədərsə meyid iki həftə ağacda idi...
yellənmişdi. İndi, hava qaralanda, heç kim o – Nədən bilirsən?
meşəyə yaxın getmir. – İydən. Varlı – varlını, kasıb isə kasıbı
iyindən tanıyır.
20 Cey bir şüşə pivə gətirdi və mən stəkanımı
O, narahat adamlar kimi “Ceyz Bar”da doldurdum.
oturub “Cincer el”2 süzülmüş stəkanda kokteyl – Valideynlərin harada yaşayır?
çubuğu ilə buzları oynadırdı. – Danışmaq istəmirəm.
– Elə bildim, daha gəlməyəcəksən, – mən – Niyə?
yanında oturandan sonra, elə bil daxilən – Tərbiyəli insanlar öz evlərində nə baş
rahatlanıb dedi. verdiyini danışmağı xoşlamırlar.
– Necə yəni, söz verim, gəlməyim? İşim – Sən tərbiyəlisən?
vardı! Qız on beş saniyə fikirləşdi.
– Nə iş? – İstərdim olam. Ciddi deyirəm. Kim
– Ayaqqabı. Ayaqqabı təmizləyirdim. istəməzdi ki?!
– Hər halda, danış.
1Medziro – Tokioda rayon – Niyə?
2“Cincer el” – spirtsiz, zəncəfilli sərinləşdirici içki – Birincisi, sən əvvəl-axır bunu kiməsə
danışmalısan, ikincisi isə, mən heç kimə
demərəm.
O gülümsündü, siqaret yandırdı, gözünü
dinməz-söyləməz barın düzəldildiyi taxtanın
– Ona görə ki... – Bilmirdim nə deyim, 2016
amma onu turniketin yanından qaldırıb, çıxışını ketlərimə baxdı.
polis kəsmiş küçə ilə Medziro1 tərəfə apardım. – Yox, atamın ayaqqabılarını! Bu bizim Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə
İnanılmaz dərəcədə qaradinməz olan bu
qız mənzilimdə bir həftə yaşadı. Hər gün ailədə bir ənənədir. Uşaqlar həmişə atalarının
nahar vaxtı oyanır, əlinə keçəndən yeyir, ayaqqabılarını təmizləməlidirlər.
siqaret çəkir, kitab vərəqləyir, televizora zillənir,
hərdən də könülsüz, candərdi mənimlə – Niyə?
sevişirdi. Bütün əmlakı – ağ parçadan çanta, – Necə deyim... Çəkmələr – nəsə bir
onun içindəki qalın plaş, iki mayka, cins rəmzdir! Təsəvvür elə: ata hər axşam məhkum
şalvar, üç çirkli tuman, bir qutu tompondan kimi saat səkkizdə evə qayıdır. Mən onun
ibarət idi. ayaqqabılarını təmizləyirəm və təmiz vicdanla
– Sən haradansan? – bir dəfə soruşdum. gedirəm pivəmi içməyə.
– Sən bilməzsən, – cavabı belə oldu. – Yaxşı ənənədir...
Günlərin bir günü mağazadan bir torba – Doğrudan?
ərzaqla qayıdanda, qızı yerində tapmadım. – Hə, əlbəttə! Atalara hörmət etmək
Ağ çantasını da. Stolun üstündə bir ovuc lazımdır.
xırda pul, bir qutu siqaret və mənim təzə – Mən hörmət edirəm. Ən azı ona görə
yuyulmuş futbolkam var idi. Bir də, kağız ki, onun ancaq ikicə ayağı var.
parçasında yazı. Bir sözdən ibarət: “zəhləm- O güldü.
getmiş”. Deyəsən, mənim haqqımda idi. – Sənin əla ailən var.
Üçüncü qızla – fransız dili fakültəsinin – Heç demə... Pulun miqdarını nəzərə al-
tələbəsi ilə universitet kitabxanasında tanış masam, o qədər gözəldir ki, gözlərim yaşarır.
oldum. Növbəti ilin yaz tətillərində özünü tennis O hələ də kokteyl çubuğu ilə stəkanın
kortunun yaxınlığındakı kiçik, qotur meşədə dibində qurdalanırdı.
asdı. Meyidini növbəti semestr başlayanda – Mənim ailəm səninkindən daha kasıb
tapdılar, ona qədərsə meyid iki həftə ağacda idi...
yellənmişdi. İndi, hava qaralanda, heç kim o – Nədən bilirsən?
meşəyə yaxın getmir. – İydən. Varlı – varlını, kasıb isə kasıbı
iyindən tanıyır.
20 Cey bir şüşə pivə gətirdi və mən stəkanımı
O, narahat adamlar kimi “Ceyz Bar”da doldurdum.
oturub “Cincer el”2 süzülmüş stəkanda kokteyl – Valideynlərin harada yaşayır?
çubuğu ilə buzları oynadırdı. – Danışmaq istəmirəm.
– Elə bildim, daha gəlməyəcəksən, – mən – Niyə?
yanında oturandan sonra, elə bil daxilən – Tərbiyəli insanlar öz evlərində nə baş
rahatlanıb dedi. verdiyini danışmağı xoşlamırlar.
– Necə yəni, söz verim, gəlməyim? İşim – Sən tərbiyəlisən?
vardı! Qız on beş saniyə fikirləşdi.
– Nə iş? – İstərdim olam. Ciddi deyirəm. Kim
– Ayaqqabı. Ayaqqabı təmizləyirdim. istəməzdi ki?!
– Hər halda, danış.
1Medziro – Tokioda rayon – Niyə?
2“Cincer el” – spirtsiz, zəncəfilli sərinləşdirici içki – Birincisi, sən əvvəl-axır bunu kiməsə
danışmalısan, ikincisi isə, mən heç kimə
demərəm.
O gülümsündü, siqaret yandırdı, gözünü
dinməz-söyləməz barın düzəldildiyi taxtanın
