Page 141 - "Xəzər"
P. 141
Sənə yazmırdım, çünki ürəyim sıxılırdı. mənbəyinə gətirmisən, buradan sirlərə tamaşa 141
Bütün ömrümü Peqqiylə birlikdə yaşamışam. eləyirəm. Sağ ol. 2016
Amma indi tək-tənhayam. Keçəl, zəifləmiş,
yorğun – yataqdan qalxmıram. Qocalıq nə Hələlik. Öpürəm, Erik-Emmanuel Şmitt. Oskar və Çəhrayı xanım
pis şeydir. Oskar
Daha səni sevmirəm, P. S. Arzum budur: mənə göstərdiklərini
Oskar atamla anama da göstərə bilərsən? Roza
Nənəyə göstərməyə ehtiyac yoxdur: deyəsən,
*** onun hər şeydən xəbəri var. Vaxtın olsa, xahiş
Əziz Tanrı! edirəm, Peqqiyə də göstərərsən…
Sağ ol ki, gəldin.
Özü də lap vaxtında gəldin, çünki heç ***
özümü yaxşı hiss etmirəm. Dünənki Əziz Tanrı!
məktubuma görə mənə acığın tutmayıb ki?.. Bu gün yüz yaşım tamam oldu. Roza
Yuxudan ayılanda, elə bil doxsan yaşım Nənəylə eyni yaşdayıq. Çox yatıram, amma
vardı. Qara baxmaq üçün başımı pəncərəyə özümü yaxşı hiss edirəm.
sarı çevirdim. Bu gün atamla anama izah etməyə
Elə bu vaxt ürəyimə damdı ki, sən çalışdım ki, həyat – çox qəribə, əyləncəli
gəlmisən. Yer üzündə yalnız mən oyaq idim. hədiyyədir. Əvvəlcə bu hədiyyənin qiymətini
Hələ quşlar da yatırdı, hətta növbətçi tibb şişirdirlər: insanlar elə bilir, onlara əbədi həyat
bacısı da mürgüləyirdi. Amma sən gecənin verilib. Sonra isə heç bir dəyər vermirlər,
bir aləmində səhər yaratdın. Bu, çətin idi, fikirləşirlər ki, həyat çox qısadır, heç nəyə
ancaq sən bunu bacardın. Dan yeri ağarmağa yaramır. Bəziləri, hətta ondan qurtulmağa da
başladı. Sən göyləri ağ, sarı, mavi rənglərlə hazırdır. Yalnız axırda başa düşürlər ki, həyat
süslədin, qaranlığı ortadan qaldırdın və dünyanı hədiyyə deyilmiş, sadəcə, müvəqqəti istifadə
canlandırdın. Bir an da olsa dayanmırdın. üçün verilibmiş. Bax, həyata onda dəyər
Səninlə mənim fərqim də elə bundadır: sən verməyə başlayırlar. Artıq yüz yaşındayam,
yorulmaq bilmirsən! Tutduğunu buraxmırsan. bilirəm, nə danışıram. Qocaldıqca, həyatdan
Həmişə iş başındasan. Buyur, bu, gündüz! daha çox həzz almağa başlayırsan. Estet və
Bu, gecə! Bu, bahar! Bu, qış! Bu, sənə Peqqi sənətkar olmaq lazımdır. On-iyirmi yaşlı yel-
Blyu! Bu, Oskar! Bu da sənə Roza Nənə! beyin öz həyatıyla oynaya bilər, ancaq yüz
Başa düşdüm ki, burada olmusan və bu yaşındasansa, artıq yerindən tərpənə
sirri mənə sən vermisən: hər dəfə gözünü bilmirsənsə – intellektini köməyə çağırmalısan.
açanda dünyaya elə bax, elə bil birinci dəfədir Bilmirəm, onları inandıra bildim, ya yox.
görürsən. Onlara da baş çək. İşini başa çatdır.
Sənin məsləhətinə qulaq asıb, elə də Bağışla, yorulmuşam.
elədim. İlk dəfə. Gün işığına, rənglərə, ağaclara, Hələlik. Öpürəm,
quşlara, heyvanlara tamaşa elədim. Hiss
elədim ki, ciyərlərimə dolan hava məni nəfəs Oskar
almağa sövq edir. Dəhlizdən səslər eşitdim.
Səslər, elə bil kilsə qübbəsinin altından gəlirdi. ***
Özümü sap-sağlam hiss etdim. Sevinc bütün Əziz Tanrı!
varlığımı sardı. Yaşamaq sevinci. Heyrətdən Yüz on yaşındayam. Bu, çoxdur. Deyəsən,
dilim tutulmuşdu. vaxtım çatıb.
Tanrı, hər şeyə görə sağ ol. Mənə elə
gəlirdi ki, əlimdən tutub, məni düz sirlərin Oskar
Bütün ömrümü Peqqiylə birlikdə yaşamışam. eləyirəm. Sağ ol. 2016
Amma indi tək-tənhayam. Keçəl, zəifləmiş,
yorğun – yataqdan qalxmıram. Qocalıq nə Hələlik. Öpürəm, Erik-Emmanuel Şmitt. Oskar və Çəhrayı xanım
pis şeydir. Oskar
Daha səni sevmirəm, P. S. Arzum budur: mənə göstərdiklərini
Oskar atamla anama da göstərə bilərsən? Roza
Nənəyə göstərməyə ehtiyac yoxdur: deyəsən,
*** onun hər şeydən xəbəri var. Vaxtın olsa, xahiş
Əziz Tanrı! edirəm, Peqqiyə də göstərərsən…
Sağ ol ki, gəldin.
Özü də lap vaxtında gəldin, çünki heç ***
özümü yaxşı hiss etmirəm. Dünənki Əziz Tanrı!
məktubuma görə mənə acığın tutmayıb ki?.. Bu gün yüz yaşım tamam oldu. Roza
Yuxudan ayılanda, elə bil doxsan yaşım Nənəylə eyni yaşdayıq. Çox yatıram, amma
vardı. Qara baxmaq üçün başımı pəncərəyə özümü yaxşı hiss edirəm.
sarı çevirdim. Bu gün atamla anama izah etməyə
Elə bu vaxt ürəyimə damdı ki, sən çalışdım ki, həyat – çox qəribə, əyləncəli
gəlmisən. Yer üzündə yalnız mən oyaq idim. hədiyyədir. Əvvəlcə bu hədiyyənin qiymətini
Hələ quşlar da yatırdı, hətta növbətçi tibb şişirdirlər: insanlar elə bilir, onlara əbədi həyat
bacısı da mürgüləyirdi. Amma sən gecənin verilib. Sonra isə heç bir dəyər vermirlər,
bir aləmində səhər yaratdın. Bu, çətin idi, fikirləşirlər ki, həyat çox qısadır, heç nəyə
ancaq sən bunu bacardın. Dan yeri ağarmağa yaramır. Bəziləri, hətta ondan qurtulmağa da
başladı. Sən göyləri ağ, sarı, mavi rənglərlə hazırdır. Yalnız axırda başa düşürlər ki, həyat
süslədin, qaranlığı ortadan qaldırdın və dünyanı hədiyyə deyilmiş, sadəcə, müvəqqəti istifadə
canlandırdın. Bir an da olsa dayanmırdın. üçün verilibmiş. Bax, həyata onda dəyər
Səninlə mənim fərqim də elə bundadır: sən verməyə başlayırlar. Artıq yüz yaşındayam,
yorulmaq bilmirsən! Tutduğunu buraxmırsan. bilirəm, nə danışıram. Qocaldıqca, həyatdan
Həmişə iş başındasan. Buyur, bu, gündüz! daha çox həzz almağa başlayırsan. Estet və
Bu, gecə! Bu, bahar! Bu, qış! Bu, sənə Peqqi sənətkar olmaq lazımdır. On-iyirmi yaşlı yel-
Blyu! Bu, Oskar! Bu da sənə Roza Nənə! beyin öz həyatıyla oynaya bilər, ancaq yüz
Başa düşdüm ki, burada olmusan və bu yaşındasansa, artıq yerindən tərpənə
sirri mənə sən vermisən: hər dəfə gözünü bilmirsənsə – intellektini köməyə çağırmalısan.
açanda dünyaya elə bax, elə bil birinci dəfədir Bilmirəm, onları inandıra bildim, ya yox.
görürsən. Onlara da baş çək. İşini başa çatdır.
Sənin məsləhətinə qulaq asıb, elə də Bağışla, yorulmuşam.
elədim. İlk dəfə. Gün işığına, rənglərə, ağaclara, Hələlik. Öpürəm,
quşlara, heyvanlara tamaşa elədim. Hiss
elədim ki, ciyərlərimə dolan hava məni nəfəs Oskar
almağa sövq edir. Dəhlizdən səslər eşitdim.
Səslər, elə bil kilsə qübbəsinin altından gəlirdi. ***
Özümü sap-sağlam hiss etdim. Sevinc bütün Əziz Tanrı!
varlığımı sardı. Yaşamaq sevinci. Heyrətdən Yüz on yaşındayam. Bu, çoxdur. Deyəsən,
dilim tutulmuşdu. vaxtım çatıb.
Tanrı, hər şeyə görə sağ ol. Mənə elə
gəlirdi ki, əlimdən tutub, məni düz sirlərin Oskar
