Page 101 - "Xəzər"

u o durmadan ağlayır və həmişəki kimi
taleyindən gileylənirdi. Qızı sanki keyləşmişdi.
Tarobenin böyük qızı İti kağız arakəsmə
arxasında anası ilə Nənəsi arasında gedən
bu söhbəti təsadüfən eşitdi və beləliklə, ailələrinə
üz vermiş faciədən xəbər tutdu. Faciənin
səbəbi isə bu idi:
Tarobe dəniz səyahətlərinə çıxmasa da,
dənizçi sayılırdı. O, şimal əyalətlərə yük daşıyan
barkasın sahibi idi. Barkası isə Sinsiti adlı
muzdlu bir işçi sürürdü. Tarobe kimilərini Osa-
kada "isendo", yəni yük gəmisi sahibi, Sinsiti
kimilərini isə "okisendo", yəni kapitan
adlandırırdılar.
Gembunun birinci ilinin payızında Sinsiti
düyü yükü ilə Akitadan Deva əyalətinə növbəti
səfərə çıxdı. Açıq dənizdə barkas fırtınaya
düşdü və düyü kisələrinin çoxu suda batdı.
Sinsiti xilas edə bildiyi malı satıb aldığı pulu
Osakaya gətirdi.
Sinsiti sahibinə söylədi ki, barkasın fırtınaya istəmirsən?
düşdüyünü bütün limanlarda bilirlər, ona görə
də düyü sahiblərinə pullarını qaytarmağa
ehtiyac yoxdur. Ona da işarə vurdu ki, gətirdiyi
pulu yeni gəminin alınmasına xərcləmək
mümkündür.
Əvvəllər Tarobe həmişə işlərini düz
aparardı, amma belə nəhəng zərərdən sonra
onun vicdanının güzgüsü sanki qaraldı və o,
pulu götürdü.
Ancaq Akitadan olan düyü tacirləri gəmi
qəzasının baş verdiyindən xəbər tutmaqla
yanaşı, düyünün bir hissəsinin xilas edildiyini
və satıldığını da öyrəndilər. Onların göndərdiyi
qasid xilas edilən düyünün satışından əldə
olunan və Sinsitinin Tarobeyə verdiyi pulun
həcminə qədər bütün təfərrüatları aydınlaşdırdı.
Bundan sonra onlar Osakaya gəlib məhkəməyə
müraciət etdilər. Sinsiti tez-tələsik aradan çıxdı,
Tarobe isə həbs edildi və bir müddət sonra
ölüm cəzasına məhkum olundu.
Amma gəlin Hiranolu Nənənin bu qorxunc
xəbəri gətirdiyi və evin böyük qızı İtinin
təsadüfən onun danışdıqlarını eşitdiyi həmin
günə qayıdaq.
O gün Tarobenin arvadı ah-zar eləməkdən 101
üzülüb axşamdan daş kimi yatmışdı. Onun 2016
yanında həmişəki kimi Hatsuqoro və Toku, bir
az o tərəfdə isə sıra ilə Tyotaro, Matsu və İti Sonuncu cümlə
uzanmışdı.
Anasının yuxuya getdiyinə əmin olan İti
Matsunu silkələyib oyatdı və adyalı başına
çəkib onun qulağına astadan pıçıldadı:
– Ağlıma bir şey gəlib. Birigün atamızı
edam etməyə aparacaqlar, biz gərək buna
mane olaq. Bir əfv ərizəsi yazıb hakimə
apararıq. Amma, sadəcə, "onu öldürməyin"
yazsaq, ərizəmizə baxan olmayacaq. Belə bir
şey xahiş etmək lazımdır: onun yerinə bizi –
onun uşaqlarını, ya da elə təkcə məni edam
edin. Qoy bircə Tyotaroya əl dəyməsinlər – o
ögey qardaşımızdır. Ona ölmək olmaz. Axı
onu gələcəkdə ailənin başçısı olmaq üçün
oğulluğa götürüblər.
– Mən qorxuram – Matsu dedi.
– Məgər sən atamızı xilas eləmək
– İstəyirəm.
– Onda gəl mənimlə gedək və nə desəm,
onu elə. İndi əfv ərizəsi yazaq, sabah isə onu
hakimə apararıq.
İti sakitcə sürüşüb adyalın altından çıxdı
və kalliqrafiya dərsləri üçün alınan kağızda hi-
raqana əlifbası ilə əfv ərizəsi yazmağa başladı.
O, hakimdən nəyi xahiş etməli olduğunu bilirdi:
atamızı buraxın, onun yerinə məni, kiçik
bacılarım Matsu və Tokuyu, qardaşımız Hat-
suqoronu edam edin, təkcə Tyotaroya əl
dəyməyin, o, ögey qardaşımızdır. Amma ərizəni
necə tərtib etmək lazım olduğu haqqında onun
məlumatı yox idi! Buna görə də bütün kağızların
axırına çıxana qədər ərizəni bir kağızdan
başqasına köçürdü. Axır ki, dan yerinin
ağardığından xəbər verən birinci xoruz banına
qədər ərizə hazır oldu.
Bu vaxt Matsu yenidən yuxuya getmişdi.
İti sakitcə onu oyatdı, yatağın yanına qatlanıb
qoyulan paltarını geyinməyi tapşırdı, özü də
geyindi. Anaları və Hatsuqoro hər şeydən