Page 90 - "Xəzər" 2017

Korrektura vərəqlərini çevirdim ki, şor- Hava yox idi.

ba soyuyana qədər ölüm təri və ağrı ba- Buna baxmayaraq, yerimə rahat gəlib

rədə fikirləşməmək üçün düzəlişlərlə məş- çatdım. Fikirləşdim ki, pərdələr yellənir-

ğul olum. Ancaq gözlərim sözümə bax- sə, niyə havam çatmır, bu hava hara yo-

mırdı – başqa səbəbdən ola bilməzdi, yə- xa çıxır? Məsələ onda deyildi ki, nəfəs al-

qin, eynəyə nəsə olmuşdu. Hərflər, sətir- mırdım. Yox, nəfəs alırdım, ancaq, görünür,
lər bir-birinə qarışır, ala-bula ləkələr kimi
görünürdü. Nə özümü toplamağım, nə hərəkət etmək üçün havada kifayət qə-
ruhi xəstə kimi eynəyin şüşəsini tez-tez dər oksigen yox idi. Hətta beynimdən keç-
silməyim kömək eləyirdi. di ki, yenə heç nəyin ölçüsünü bilmirəm.
Bəlkə, kainatda fövqəladə nəsə baş ve-
Mən öz xasiyyətimin girovuna çevril- rib? Әgər öz duyğularıma fikir verməmək
mişdim. qərarına gəlmişdimsə, belə çıxır ki, indi,
doğrudan da, ölçü hissini itirmiş bir ada-
Bir az sonra yaxamdan əl çəkməyən mam. Baxışlarımı gözə görünməyən ha-
bir istəyimi də yerinə yetirdim – sakitcə,
heç kimin diqqətini çəkmədən qalxıb,
inamlı addımlarla tualetə gedərək, güzgüdə va kütləsinə zillədiyim vaxt onun çatış-
özümə baxdım. Nə baş verdiyini görmək mazlığı səbəbindən sifariş elədiyim qı-
90 istəyirdim. Dözmək lazım idi. Ancaq güz- zardılmış şampinyonu yeyə bilməyəcəyi-

2017 güdə vur-tut kiminsə özünə baxdığını görə mi anladım.

bildim. Və məni, güzgüdəki adamı özümə Baş ofisiant hələ də qabaran ağ pər-

oxşada bilməməyim yox, onun sifətinin dələrin arasında, güzgü kimi parıldayan

kül rəngi heyrətləndirdi. Hər ehtimala qar- taxta panelin fonunda eləcə dayanmışdı.

şı, tavana baxdım ki, bəlkə, neon işığına Burada boş yerə vaxt itirmək mənasızdı.

görə mənə belə gəlir. Gördüklərim hiss Onu çağırmaq üçün çətinlik çəkmədən

Peter Nadaş. Mənim ölümüm etdiklərimə, hiss etdiklərim gördüklərimə əlimi qaldırdım.
uyğun gəlmirdi, işıq isə nəsə izah etmək Ancaq hava olmadığından, onu gözlə-
üçün çox bayağı səbəbdi. Bu ikiləşmə-
dən başım gicəlləndi. Rəngi qaçmış sifə- məməyi qərara alıram. Bilmirəm, ayağa
timdə tər yox idi. Güzgüdə öz əksimdən qalxmağı bacaracağammı? Aydın oldu ki,
başqa heç nə görə bilməsəm də, bu adam bacarıram, özü də çox asan. Qəzetləri,
mən deyildim. korrektura səhifələrini, eynəyimi, qələmi-
mi səliqəylə yığdım. İndi mənim üçün ma-
Son dərəcə qəribə idi ki, qapılar, pən- raqlı idi, görüm, bu cür oksigen qıtlığında
cərələr taybatay açıq olsa da, mənə elə ofisianta qədər yeriyə biləcəyəmmi və so-
gəlirdi, qapalı otaqda hava zaldakı qə- yuq tərin çəngində hesablaşıb, küçəyə –
dərdi. havaya çıxmağa taqətim çatacaqmı. Ofi-
sianta qədər elə də çətinlik çəkmədən
Sanki burnum tutulmuşdu, amma ağ- getdim: buyurun, bu da hesab və nəza-
zımla da nəfəs ala bilmirdim. kətlə izah etdim ki, daha qala bilmirəm,
özümü nəsə pis hiss eləyirəm. Onun
Kranı açdım, burnumu bərk-bərk si-
lib, üzümə su vurdum. Yenə özümü
güzgüdəki adamla müqayisə eləmək is-

tədim. İslanmış sifətdə öz cizgilərimi se- gözlərindən qorxu oxundu, üzümə, yeri-

zə bildim, di gəl, onu hardansa uzaqlar- şimə baxanda hiss elədikləri, heç şübhə-

dan seyr edirdim. siz, indi ona çatdı.