Page 88 - "Xəzər" 2017

Bədənimin bu xüsusiyyətlərini kəşf et- sərhədini nevroz təyin edir, ya əksinə, in-

diyim üçün sevinirdim, ancaq dözülməz tizamın təbii sərhədləri keçirdiyin təşvişin

ağrı həmin sevinci yaşamağa qoymurdu. əndazəsi ilə təyin olunur. Mən odun doğ-

Fikirləşdim, necə eləyim, özümü necə ələ rayırdım, nəsə tikirdim, ağac əkirdim, bir

alım ki, həm ətrafdakıların diqqətini cəlb sözlə, həyət-bacada bütün «qara» işləri

eləməyim, həm də həddindən artıq xərcə görürdüm.

düşməyim. Ağrının arxasınca hədsiz qor- Həftədə ən azı dörd dəfə kross qaçır,

xu da hiss elədim. O, qış dumanı kimi ar- imkan tapanda üzürdüm. Әtrafdakı kənd-

tıb yayılırdı. Və bu qorxu bic-bic pıçılda- lərin yanından keçən yolların kənarı ilə

dı: heç nə alınmayacaq, olacağa çarə qaçırdım. Yaz yağışının altında, qarda,

yoxdu. rayihələrin bir-birinə qarışdığı meşədə,

Maraqla onun titəli gözünə baxıb, bə- bədirlənmiş Ayın soyuq parıltısında gilə-
dənimi saran bu vahimənin, ruhumun qor- nar ağaclarının arası ilə qaçırdım. Әn az
xusu, başqa sözlə desək, ölüm qorxusu məsafə səkkiz, ən çox isə, deyəsən, iyir-
olduğunu anladım. Məsələ «mənimin» mi bir kilometr idi. Ona görə, olsa-olsa,
xüsusiyyətiylə bədənimin xüsusiyyəti ara- əldən düşmüş qocanın adlaya bilməyə-
cəyi yoxuşun qarşısında aciz qalmağımı
88 sındakı fərqdə idi.
Әlli bir yaşım tamam olacaqdı və əgər dərk etmək qeyri-mümkündü.
2017 məhz bu an zirvədən uçuruma yuvarlan- Bir müddət sonra ağrı keçdi və mən

masaydım, fiziki, ruhi imkanlarımın zirvə- yerimdən tərpəndim.
Yalnız doğma yerlərdə yox, daha uzaq-
sində olduğumu deyə bilərdim. lara da qaçırdım. Hava axını ilə bir yerdə
Elə gün yox idi ki, öz əcəlimlə ölmə- özüm üçün uzaq şəhərləri, kəndləri də
seçirdim. Adam, əfsanəvi stayer Lavlok
yəcəyimi, qətlə yetiriləcəyimi, ya intihar kimi ayaqla yox, başla qaçanda, əzələnin
edəcəyimi fikirləşməyim, ancaq xəstə ola-

cağım nadir hallarda ağlıma gəlirdi, çünki fəaliyyəti tənəffüslə tənzimlənir. Tənəffüs
mən də hamı kimi yanılırdım ki, həyəcan- ritmi qaçanın gördüyünü yaddaşa yazır.
larımız – bədənimizin xəbərdarlığı deyil, Və əgər onun diqqəti üfüqlə özündən üç
ruhun, əlacını tapa biləcəyimiz yeni hoq- metr irəli arasında haçalanırsa, bədənini
qasıdı.
get-gedə unudur. Göz yaddaşı cismani
Peter Nadaş. Mənim ölümüm Hər gün işdən sonra həyətdə qurda- duyğudan güclüdü. Herbisidlər qoxuyan,
lanırdım – ləklərin alağını təmizləyir, to- gücdən düşmüş quşqonmaz boz zəmiləri
xalayır, ot biçirdim. Təbiətə daha artıq zi- ötüb Hollandiyaya qaçırdım. Şehdən is-
yan vurmamaq üçün özüm becərdiyim lanmış xəlvət cığırları burulub Fransaya

nemətlərlə keçinməyə çalışırdım. Çəki- qaçırdım. Cəzasız-filansız dövlət sərhəd-

min normadan iki yüz qram da artıq oldu- lərini keçmək əməlli-başlı ləzzət idi.

ğunu düşünmürəm. Әt deyilən şeyi, de- Yeganə şəxsiyyət vəsiqəm tənəffüsüm

mək olar, dilimə vurmurdum, meyvəyə, və tərdən buğlanan bədənimdi.

tərəvəzə üstünlük verirdim. Öz yaşayı- Bəli, bu, şəxsən özüməm.

şımla torpağı həddindən artıq əziyyətə Pivəxanada ilk əvvəl mineral su sifa-

salmaq istəmirdim. Doğrudu, çox siqaret riş elədim. Siqaret yandırıb, özümü elə

çəkirdim, işləyəndə də acqarına xeyli qəh- göstərdim ki, guya tələsik menyuya baxı-

və içirdim. Son nəticədə, qənaət etməyin ram. Həm də qırmızı çaxır sifariş verdim.