Page 611 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Ìèðçÿ Ôÿòÿëè Àõóíäçàäÿ

Behәr surәt, şahın münәccimbaşıdan haman namübarәk xәbәrә görә
zәh lәsi getmişdi. Mollabaşının tәhriki olmamış da bu halda kәmali-qeyz
ona üz verib, xacә Mübarәki qaim sövt ilә sәda etdi. Xacә hazır olduqda
buyurdu ki:
– Bu saat fәrraş göndәr, münәccimbaşını mәnim hüzuruma gәtirsin!
Xacә qayıdıb, bir saatdan sonra münәccimbaşı hazır oldu. Şah
qәzәblәnmiş aslan kimi dizi üstә çöküb xitab etdi:
– Pedәrsüxtә, kәvakibin afәtindәn mәni qorxudarsan vә әlacını
gizlәrsәn?! Cәllad!
Türfәtül-eyndә cәlladi-mühib belindә xәncәr, әlindә tәnab içәri girdi.
Biçarә münәccimbaşının әrvahı uçub başladı yarpaq kimi titrәmәyә. Şah
cәllada buyurdu ki:
– Apar bu sәgin bu saatda boynunu vur!
Sәrdar Zaman xan әgәrçi әhli-şәmşir idi, amma çox rәqiqülqәlb adam 35
idi, münәccimbaşının halına tәrәhhüm edib ayağa durdu, әrz elәdi ki:
– Tәsaddüqün olum, bu sәgin boynu vurulandan sonra hadisәnin dәfi
üçün kimdәn әlac soruşacağıq? Bu bәndeyi-zәlil, istida edirәm ki, mәnim
saqqalımın ağ tüklәri hörmәtinә onun qәtlindәn güzәşt edib, hadisәnin әlacı
xüsusunda ondan tәdbir soruşasınız. Әgәr müvafiqi-xahiş cavab vermәsә,
o vaxt müqәssir vә müstövcibül-qәtldir.
Şah cәllada buyurdu ki:
– Onu qoy get!
Sonra münәccimbaşıya rücu edib dedi ki:
– Mәlun, bu saatda hadisәnin dәfinә әlac göstәr! Biçarә münәccimbaşı
yaman halda idi. Hadisәnin dәfinә heç bir әlac bilmәyirdi. Amma ölüm
qorxusundan izharına iqdam edә bilmәdi; әrz elәdi ki:
– Tәsәddüqün olum, hadisәnin әlacı mümkündür. Mәnә bir saat möhlәt
verin, gedim “Zici-Uluğ bәyә” mülahizә edim, qayıdım әrz elәyim.
“Zici-Uluğ bәy” dә hәrgiz bu növ hadisәlәrin dәfi üçün bir şey mәrqum
deyil, amma münәccimbaşı istәdi ki, bu bәhanә ilә özünü ustadı mövlana
Cәmalәddinin yanına salsın vә ondan mәşvәrәt soruşsun; çünki onu nücum
elmindә özündәn artıq tәcrübәli bilirdi. Şah rüsxәt verdi. Münәccimbaşı
çıxmamış, xacә Mübarәk içәri girib әrz elәdi ki:
– Mövlana Cәmalәddin hüzuri-mübarәkә müşәrrәf olmaq istәyir.
Şah buyurdu:
– Çağır gәlsin!
Münәccimbaşıya dedi ki:
– Bir az hüzurda qal!