Page 93 - "Xəzər"
P. 93
Geniş və bomboş otaqda söhbət gülərdi. Bəzənsə araya bir sükut çökər, 93
edəndə Elizabet və həkim Rifi üzbəüz sonra onlardan biri yenə öz həyatı 2016
oturub gözlərini bir-birinə zilləyərdilər. haqqında danışmağa başlayardı. Çox vaxt
Kənardan onlara baxan olsaydı, saçlarının da bu sükutu pozan qadın olardı və o Şervud Anderson. Ölüm
və gözlərinin rəngi, üz və bədən cizgiləri danışanda həkim Rifinin üzünə baxmazdı.
qətiyyən bir-birinə bənzəməyən bu iki in-
sanda nəsə qəribə və anlaşılmaz bir Həkim Rifiylə hər söhbətindən sonra
oxşarlıq sezərdi. Onlara bu oxşarlığı verən Vaynzburq mehmanxana sahibinin arvadı
isə ürəklərində bəslədikləri arzular, olan Elizabet Villard Meyn küçəsinə çıxar
hayqıraraq insanlara demək istədikləri və bu söhbətlərin onu rahatlatdığını, ona
sözlər idi. Qoca yaşlarında əsl şairə yaxşı təsir etdiyini duyardı. Meyn küçəsində
çevrilən həkim Rifi illər sonra gənc bir gəzəndə qızlıq çağlarındakı şövqün və
qızla evlənəcək və o qıza Elizabet haq- gənclik duyğularının yenidən özünə
qında çox danışacaqdı. Elizabetə deyə qayıtdığını hiss edərdi, amma otağına
bilmədiklərini də şairanə bir əda ilə o qıza gəlib pəncərə yanındakı stulunda otur-
deyəcəkdi: duqdan sonra bütün bu hiss etdiklərindən
əsər-əlamət qalmazdı. Mehmanxana
– O vaxtlar həyatımın elə bir çağı idi xidmətçisinin onun üçün gətirdiyi yemək
ki, ibadəti hər şeydən önəmli sayırdım. isə saatlarla boşqabda qalıb soyuyardı.
Mən öz allahlarımı kəşf etmişdim. Mən Sonra Elizabet gənclik çağlarını xatırlayardı
onlara dua edirdim. Amma mən dualarımı və ehtiraslı macəra axtarışında olduğu o
sözlə demirdim, başqaları kimi dua edəndə illəri xatırlayanda belinə dolanan kişi
diz də çökmürdüm. Sadəcə, sakit-səssiz qollarını yenidən hiss edərdi. Bu zaman
öz stulumda otururdum. Yayın isti onun yadına köhnə sevgililərindən ən çox
günlərində günortadan sonra, Meyn bir adam düşərdi. O adam ki, qaranlıq
küçəsində sakitlik olanda, bir də qışda, küçədə Elizabetin əlindən tutarkən dayan-
buludlu, tutqun günlərdə o allahlar mənim madan, yorulmadan təkrar-təkrar ona eyni
otağıma gələrdilər. Mən elə bilirdim ki, sözləri pıçıldamışdı:
heç kimin onlardan xəbəri yoxdur. Sonra
başa düşdüm ki, Elizabet də bilirmiş, o – Səni sevirəm, əzizim, çox sevirəm,
da mənim kimi həmin allahlara ibadət çox.
edirmiş. Hərdən düşünürdüm ki, o mənim
yanıma da bundan ötrü gəlir. Gəlir ki, O vaxt Elizabet, həyatın məhz bu
onları mənim otağımda da görsün. Bu sözləri eşitmək üçün yaşanıldığını
elə bir şeydi ki, izah eləyə bilmirəm. Amma düşünmüşdü.
mənə elə gəlir ki, çox yerdə çox insan
mənim keçirdiyim hissləri keçirir. Mehmanxananın köhnə otağında
bunları xatırlaya-xatırlaya kövrələr və
Elizabet və həkim Rifi təkcə özləri əlləri ilə üzünü örtüb ağlamağa başlayardı.
haqqında deyil, həm də Vaynzburqda Belə vaxtlarda dostu həkim Rifinin sözləri
yaşayan başqa adamlar haqqında yadına düşərdi:
danışardılar. Bəzən həkim Rifi özünü
filosof kimi aparar, öz fəlsəfi fikirlərini – Sevgi, əslində, qaranlıq gecələrdə
deyər, sonra isə nəşə içində öz-özünə ağacların altındakı otları titrədən külək
kimi bir şeydi. Bu sirli bir hissdi. Bu ilahi
bir hissdi. İnsan heç vaxt bu sirri açmağa
çalışmamalıdı. Әgər sən bu sirri açmağa
edəndə Elizabet və həkim Rifi üzbəüz sonra onlardan biri yenə öz həyatı 2016
oturub gözlərini bir-birinə zilləyərdilər. haqqında danışmağa başlayardı. Çox vaxt
Kənardan onlara baxan olsaydı, saçlarının da bu sükutu pozan qadın olardı və o Şervud Anderson. Ölüm
və gözlərinin rəngi, üz və bədən cizgiləri danışanda həkim Rifinin üzünə baxmazdı.
qətiyyən bir-birinə bənzəməyən bu iki in-
sanda nəsə qəribə və anlaşılmaz bir Həkim Rifiylə hər söhbətindən sonra
oxşarlıq sezərdi. Onlara bu oxşarlığı verən Vaynzburq mehmanxana sahibinin arvadı
isə ürəklərində bəslədikləri arzular, olan Elizabet Villard Meyn küçəsinə çıxar
hayqıraraq insanlara demək istədikləri və bu söhbətlərin onu rahatlatdığını, ona
sözlər idi. Qoca yaşlarında əsl şairə yaxşı təsir etdiyini duyardı. Meyn küçəsində
çevrilən həkim Rifi illər sonra gənc bir gəzəndə qızlıq çağlarındakı şövqün və
qızla evlənəcək və o qıza Elizabet haq- gənclik duyğularının yenidən özünə
qında çox danışacaqdı. Elizabetə deyə qayıtdığını hiss edərdi, amma otağına
bilmədiklərini də şairanə bir əda ilə o qıza gəlib pəncərə yanındakı stulunda otur-
deyəcəkdi: duqdan sonra bütün bu hiss etdiklərindən
əsər-əlamət qalmazdı. Mehmanxana
– O vaxtlar həyatımın elə bir çağı idi xidmətçisinin onun üçün gətirdiyi yemək
ki, ibadəti hər şeydən önəmli sayırdım. isə saatlarla boşqabda qalıb soyuyardı.
Mən öz allahlarımı kəşf etmişdim. Mən Sonra Elizabet gənclik çağlarını xatırlayardı
onlara dua edirdim. Amma mən dualarımı və ehtiraslı macəra axtarışında olduğu o
sözlə demirdim, başqaları kimi dua edəndə illəri xatırlayanda belinə dolanan kişi
diz də çökmürdüm. Sadəcə, sakit-səssiz qollarını yenidən hiss edərdi. Bu zaman
öz stulumda otururdum. Yayın isti onun yadına köhnə sevgililərindən ən çox
günlərində günortadan sonra, Meyn bir adam düşərdi. O adam ki, qaranlıq
küçəsində sakitlik olanda, bir də qışda, küçədə Elizabetin əlindən tutarkən dayan-
buludlu, tutqun günlərdə o allahlar mənim madan, yorulmadan təkrar-təkrar ona eyni
otağıma gələrdilər. Mən elə bilirdim ki, sözləri pıçıldamışdı:
heç kimin onlardan xəbəri yoxdur. Sonra
başa düşdüm ki, Elizabet də bilirmiş, o – Səni sevirəm, əzizim, çox sevirəm,
da mənim kimi həmin allahlara ibadət çox.
edirmiş. Hərdən düşünürdüm ki, o mənim
yanıma da bundan ötrü gəlir. Gəlir ki, O vaxt Elizabet, həyatın məhz bu
onları mənim otağımda da görsün. Bu sözləri eşitmək üçün yaşanıldığını
elə bir şeydi ki, izah eləyə bilmirəm. Amma düşünmüşdü.
mənə elə gəlir ki, çox yerdə çox insan
mənim keçirdiyim hissləri keçirir. Mehmanxananın köhnə otağında
bunları xatırlaya-xatırlaya kövrələr və
Elizabet və həkim Rifi təkcə özləri əlləri ilə üzünü örtüb ağlamağa başlayardı.
haqqında deyil, həm də Vaynzburqda Belə vaxtlarda dostu həkim Rifinin sözləri
yaşayan başqa adamlar haqqında yadına düşərdi:
danışardılar. Bəzən həkim Rifi özünü
filosof kimi aparar, öz fəlsəfi fikirlərini – Sevgi, əslində, qaranlıq gecələrdə
deyər, sonra isə nəşə içində öz-özünə ağacların altındakı otları titrədən külək
kimi bir şeydi. Bu sirli bir hissdi. Bu ilahi
bir hissdi. İnsan heç vaxt bu sirri açmağa
çalışmamalıdı. Әgər sən bu sirri açmağa
