Page 113 - "Xəzər"
P. 113
– Pərvərdigara, – Ted dedi. – Bu – Eli, dostum, – Ted onu çağırdı, – 113
Bibliya laylalarından başın hərlənmir?.. – görüş vaxtı bitdi. 2016
Amma sözünü yarımçıq qoydu. – Hələ
bir dayan görüm, dostum… – Özünüzü necə hiss edirsiniz, mister filip Rot. Mövhumatçı
Pek? İlk uşaq hamını karıxdırır.
Və çəkməsinin dabanları tıqqıltı sala-
sala dəhlizin o başına addımladı. Onlar Elinin heç vecinə də deyildi.
Bununla belə, bərk tərləmişdi, həm də
Elinin ürəyi yerinə gəldi – özünü irəli şlyapa başını sıxırdı.
verdi. Budur, onun görmək istədiyi varlıq
çarpayıda uzanıb. Hə, indi o buradadır. – Bağışlayın, mister Pek... – tanış ol-
Bəs ona demək istədiyi nə idi? Mən sənin mayan səs eşidildi. – Bağışlayın, rabbi,
atanam, Eliyəm. Başında tutması olan sizi gözləyirlər… sizi sinaqoqda gözlə-
həmin adam. Mən başıma qara şlyapa yirlər...
qoymuşam, əynimə kostyum geyinmişəm,
hələ əcaib alt köynəyim var – bunun Əvvəl bir dirsəyindən, sonra o birindən
hamısını dostumdan borc götürmüşəm? bərk-bərk yapışdılar; Elinin əzələsi gərildi.
O, bu qırmızı yumağa, özünün bu qırmızı
yumağına ən pis şeyi necə etiraf edə – Eybi yoxdur, rabbi. Eybi yox, eybi
bildi? Tezliklə Ekman onu inandıracaq ki, yox, eybi yox, eybi yox, eybi yox, eybi
o, məsuliyyətdən bu cür yayınıb. O, belə yox…
şeyi etiraf edə bilməz! Və buna getməz!
O, sözdən çıxmadı. Fikirləşdi ki, əcəb
Şlyapanın qırağından gözünün ucuyla sakitləşdirici sözdür: eybi yox.
baxıb gördü ki, Ted Geller dəhlizin o
başındakı qapının ağzında durub. Orda – Eybi yox, eybi yox, hər şey yaxşı
iki interna da dayanmışdı, ikisi də siqaret olacaq.
çəkə-çəkə Tedə qulaq asırdı. Eli buna
əhəmiyyət vermədi. Balaca pəncərədən, təkərli çarpayı-
lardan, körpə uşaqlardan aralandıqca
Yox, heç Ekman da onu kostyumu ayaqları döşəmədən qopur, elə hey
soyunmağa məcbur edə bilməz! Yox ki, sürüşürdü.
yox! Eli Pek bu kostyumda gəzəcək –
onun seçimi belədir. Körpəni də buna – Eybi yox, eybi yox… yavaş… eh-
məcbur edəcək! Vaxtı çatanda kostyumu malca… hər şey yaxşı olacaq, yaxşı
oğlunun boyuna uyğun qısaldacaq. Xoşuna olacaq, yaxşı…
gəlsə də, gəlməsə də, oğlu özgə adamın
qoxusu gələn bu nimdaşları geyəcək. Ancaq birdən o, sanki yuxudan ayılmış
kimi dikəlib üsyana qalxdı, əllərini ölçə-
Dəhlizdə tıqqıltı salan Tedin çəkmələri ölçə qışqırdı:
idi, internalar rezin ayaqqabı geyinmişdilər.
Onlar lap yaxına gəldilər; Eli heç onları – Mən onun atasıyam!
görmədi. Onların da ağ kostyumlarından Pəncərə isə daha görünmürdü. Elə
nəsə iy gəlirdi, amma bu, öz əynindəki burdaca yüngül bir hərəkətlə pencəyi onun
kostyumun iyindən fərqlənirdi. əynindən çıxartdılar. Dərisinin altına iynə
yeritdilər. Dərman ruhunu sakitləşdirdi,
ancaq ondan dərinə – qaranlığın işlədiyi
yerə gedib çatmadı.
Bibliya laylalarından başın hərlənmir?.. – görüş vaxtı bitdi. 2016
Amma sözünü yarımçıq qoydu. – Hələ
bir dayan görüm, dostum… – Özünüzü necə hiss edirsiniz, mister filip Rot. Mövhumatçı
Pek? İlk uşaq hamını karıxdırır.
Və çəkməsinin dabanları tıqqıltı sala-
sala dəhlizin o başına addımladı. Onlar Elinin heç vecinə də deyildi.
Bununla belə, bərk tərləmişdi, həm də
Elinin ürəyi yerinə gəldi – özünü irəli şlyapa başını sıxırdı.
verdi. Budur, onun görmək istədiyi varlıq
çarpayıda uzanıb. Hə, indi o buradadır. – Bağışlayın, mister Pek... – tanış ol-
Bəs ona demək istədiyi nə idi? Mən sənin mayan səs eşidildi. – Bağışlayın, rabbi,
atanam, Eliyəm. Başında tutması olan sizi gözləyirlər… sizi sinaqoqda gözlə-
həmin adam. Mən başıma qara şlyapa yirlər...
qoymuşam, əynimə kostyum geyinmişəm,
hələ əcaib alt köynəyim var – bunun Əvvəl bir dirsəyindən, sonra o birindən
hamısını dostumdan borc götürmüşəm? bərk-bərk yapışdılar; Elinin əzələsi gərildi.
O, bu qırmızı yumağa, özünün bu qırmızı
yumağına ən pis şeyi necə etiraf edə – Eybi yoxdur, rabbi. Eybi yox, eybi
bildi? Tezliklə Ekman onu inandıracaq ki, yox, eybi yox, eybi yox, eybi yox, eybi
o, məsuliyyətdən bu cür yayınıb. O, belə yox…
şeyi etiraf edə bilməz! Və buna getməz!
O, sözdən çıxmadı. Fikirləşdi ki, əcəb
Şlyapanın qırağından gözünün ucuyla sakitləşdirici sözdür: eybi yox.
baxıb gördü ki, Ted Geller dəhlizin o
başındakı qapının ağzında durub. Orda – Eybi yox, eybi yox, hər şey yaxşı
iki interna da dayanmışdı, ikisi də siqaret olacaq.
çəkə-çəkə Tedə qulaq asırdı. Eli buna
əhəmiyyət vermədi. Balaca pəncərədən, təkərli çarpayı-
lardan, körpə uşaqlardan aralandıqca
Yox, heç Ekman da onu kostyumu ayaqları döşəmədən qopur, elə hey
soyunmağa məcbur edə bilməz! Yox ki, sürüşürdü.
yox! Eli Pek bu kostyumda gəzəcək –
onun seçimi belədir. Körpəni də buna – Eybi yox, eybi yox… yavaş… eh-
məcbur edəcək! Vaxtı çatanda kostyumu malca… hər şey yaxşı olacaq, yaxşı
oğlunun boyuna uyğun qısaldacaq. Xoşuna olacaq, yaxşı…
gəlsə də, gəlməsə də, oğlu özgə adamın
qoxusu gələn bu nimdaşları geyəcək. Ancaq birdən o, sanki yuxudan ayılmış
kimi dikəlib üsyana qalxdı, əllərini ölçə-
Dəhlizdə tıqqıltı salan Tedin çəkmələri ölçə qışqırdı:
idi, internalar rezin ayaqqabı geyinmişdilər.
Onlar lap yaxına gəldilər; Eli heç onları – Mən onun atasıyam!
görmədi. Onların da ağ kostyumlarından Pəncərə isə daha görünmürdü. Elə
nəsə iy gəlirdi, amma bu, öz əynindəki burdaca yüngül bir hərəkətlə pencəyi onun
kostyumun iyindən fərqlənirdi. əynindən çıxartdılar. Dərisinin altına iynə
yeritdilər. Dərman ruhunu sakitləşdirdi,
ancaq ondan dərinə – qaranlığın işlədiyi
yerə gedib çatmadı.
