Page 126 - "Xəzər"
P. 126
doymur, həmişə ac gəzir, buna görə də, ona eşitdiklərimdən şoka düşmüşdüm, əl-ayağımı
2016 yazığımız gəlir. Artığımızı gizlicə ona ötürürük. hiss eləmirdim.
Kiçik şokolad parçası bu boyda bədənə
Erik-Emmanuel Şmitt. Oskar və Çəhrayı xanım neyləyəcək! Nə bilim, bəlkə də düz eləmirik, Günortaya yaxın yuxarı mərtəbədə
ancaq artıq xəstə baxıcıları da ona işlətmə çaxnaşma düşdü. Addım səsləri eşitdim,
dərmanı vermirlər. xəstəxananı ələk-vələk eləyib, məni axtarırdılar:
Palatama qayıdıb, ata-anamı gözləməyə – Oskar! Oskar!
başladım. Beləcə xeyli gözlədikdən sonra, Adamlar məni səsləyir, mənsə cınqırımı
birdən-birə ağlıma gəldi ki, onlar indiyəcən çıxarmırdım. Dünyada hamıyla məzələnmək
çoxdan gəlməliydilər. Kirimişcə dəhlizə çıxdım, istəyirdim.
məni heç kəs görmədi; pilləkənlə aşağı düşüb, Məni mürgü tutdu, sonra süpürgəçi madam
toranlıqda ayağımı sürüyə-sürüyə doktor Düs- N.-nin başmaqlarının xışıltısını eşitdim. O,
seldorfun otağına kimi getdim. anbarın qapısını açdı və biz burun-buruna
gəldik. Qorxudan ikimiz də bağırmağa başladıq:
Elədir! Onlar doktorun otağındaydılar. o, məni burda görəcəyini gözləmirdi, mənsə
Qapının arxasından səslərini eşidirdim. Çox onun bu qədər qara olduğunu unutmuşdum
yorulmuşdum, ona görə bir neçə saniyə deyə bağırırdıq.
gözlədim ki, ürəyim yerinə gəlsin. Hər şey Hay-küy düşdü. Hamı qaçıb gəldi: doktor
bundan sonra baş verdi. Mən eşitməli Düsseldorf, tibb bacıları, növbətçi doktorlar,
olmadığım şeyləri eşitdim. Anam hönkürüb xidmətçi personal. Elə bilirdim, indi məni asıb-
ağlayır, doktor Düsseldorf isə təkrarlayırdı: kəsməyə başlayacaqlar, amma onlar mütəəssir
“Əlimizdən gələni etdik, inanın, nə lazım idisə, olmuşdular, gözləri yaşarmışdı. Fikirləşdim,
elədik”. Atam ağlamsınmış səslə deyirdi: bu vəziyyətdən necə yararlana bilərəm?
“Bilirəm, doktor, inanıram”. – Roza Nənəni görmək istəyirəm.
– Hardaydın, Oskar? Özünü necə hiss
Qulağımı dəmir qapıya dayamışdım, edirsən?
tərpənməyə ürək eləmirdim. Qulağım üşüyürdü – Roza Nənəni görmək istəyirəm.
– bilmirəm, dəmir belə soyuq idi, yoxsa özüm? – Buraya necə gəlib düşmüsən? Kiməsə
göz qoyurdun? Nəsə eşitmisən?
Sonra doktor Düsseldorf soruşdu: – Roza Nənəni görmək istəyirəm.
– Onu görmək istəyirsiniz? – Al, su iç.
– Ürəyim sızlayır, mən onun üzünə baxa – Yox, Roza Nənəni görmək istəyirəm.
bilmərəm, – anam cavab verdi. – Bir qurtum su iç...
– Bizi bu vəziyyətdə görməsə yaxşıdır, – – Yox. Roza Nənəni görmək istəyirəm.
atam əlavə etdi. Qranit. Qaya. Beton damba. Onların sorğu-
Ata-anamın bu qədər ağciyər olduğunu sualı nəticə vermədi. Ümumiyyətlə, onlara
bilmirdim. Yox, ondan da betər idilər: onlar qulaq asmırdım. Mən Roza Nənəni görmək
məni qorxaq sayırdılar! istəyirdim.
Kabinetdən, arxaya itələnən stulların səsi Həmkarlarının məni yola gətirə bilmədiyini
gəldi. Bildim ki, indicə eşiyə çıxacaqlar, dərhal görən doktor Düsseldorf narazılıqla başını
özümü yaxınlıqdakı otağa saldım. buladı:
Ətrafa göz gəzdirib, gördüm ki, təsərrüfat – O xanımı çağırın, gəlsin!
ləvazimatının saxlandığı anbardayam. Beləcə, Bundan sonra palataya gedib dincəlməyə
bütün səhəri bağlı qapı arxasında keçirdim – razılıq verdim.
özün də bilirsən, bu anbarlar yalnız çöldən Yuxudan ayılanda gördüm ki, Roza Nənə
açılır. Yəqin, insanlar qorxur ki, süpürgələr, çarpayının yanında oturub. O, gülümsəyirdi:
vedrələr, əsgilər gecəykən qaçıb aradan çıxarlar! – Afərin, Oskar, həmlən alındı. Onlara
Nə isə, orada, qaranlıqda oturmaq çətin
olmadı – onsuz da, heç kəsi görmək istəmirdim,
2016 yazığımız gəlir. Artığımızı gizlicə ona ötürürük. hiss eləmirdim.
Kiçik şokolad parçası bu boyda bədənə
Erik-Emmanuel Şmitt. Oskar və Çəhrayı xanım neyləyəcək! Nə bilim, bəlkə də düz eləmirik, Günortaya yaxın yuxarı mərtəbədə
ancaq artıq xəstə baxıcıları da ona işlətmə çaxnaşma düşdü. Addım səsləri eşitdim,
dərmanı vermirlər. xəstəxananı ələk-vələk eləyib, məni axtarırdılar:
Palatama qayıdıb, ata-anamı gözləməyə – Oskar! Oskar!
başladım. Beləcə xeyli gözlədikdən sonra, Adamlar məni səsləyir, mənsə cınqırımı
birdən-birə ağlıma gəldi ki, onlar indiyəcən çıxarmırdım. Dünyada hamıyla məzələnmək
çoxdan gəlməliydilər. Kirimişcə dəhlizə çıxdım, istəyirdim.
məni heç kəs görmədi; pilləkənlə aşağı düşüb, Məni mürgü tutdu, sonra süpürgəçi madam
toranlıqda ayağımı sürüyə-sürüyə doktor Düs- N.-nin başmaqlarının xışıltısını eşitdim. O,
seldorfun otağına kimi getdim. anbarın qapısını açdı və biz burun-buruna
gəldik. Qorxudan ikimiz də bağırmağa başladıq:
Elədir! Onlar doktorun otağındaydılar. o, məni burda görəcəyini gözləmirdi, mənsə
Qapının arxasından səslərini eşidirdim. Çox onun bu qədər qara olduğunu unutmuşdum
yorulmuşdum, ona görə bir neçə saniyə deyə bağırırdıq.
gözlədim ki, ürəyim yerinə gəlsin. Hər şey Hay-küy düşdü. Hamı qaçıb gəldi: doktor
bundan sonra baş verdi. Mən eşitməli Düsseldorf, tibb bacıları, növbətçi doktorlar,
olmadığım şeyləri eşitdim. Anam hönkürüb xidmətçi personal. Elə bilirdim, indi məni asıb-
ağlayır, doktor Düsseldorf isə təkrarlayırdı: kəsməyə başlayacaqlar, amma onlar mütəəssir
“Əlimizdən gələni etdik, inanın, nə lazım idisə, olmuşdular, gözləri yaşarmışdı. Fikirləşdim,
elədik”. Atam ağlamsınmış səslə deyirdi: bu vəziyyətdən necə yararlana bilərəm?
“Bilirəm, doktor, inanıram”. – Roza Nənəni görmək istəyirəm.
– Hardaydın, Oskar? Özünü necə hiss
Qulağımı dəmir qapıya dayamışdım, edirsən?
tərpənməyə ürək eləmirdim. Qulağım üşüyürdü – Roza Nənəni görmək istəyirəm.
– bilmirəm, dəmir belə soyuq idi, yoxsa özüm? – Buraya necə gəlib düşmüsən? Kiməsə
göz qoyurdun? Nəsə eşitmisən?
Sonra doktor Düsseldorf soruşdu: – Roza Nənəni görmək istəyirəm.
– Onu görmək istəyirsiniz? – Al, su iç.
– Ürəyim sızlayır, mən onun üzünə baxa – Yox, Roza Nənəni görmək istəyirəm.
bilmərəm, – anam cavab verdi. – Bir qurtum su iç...
– Bizi bu vəziyyətdə görməsə yaxşıdır, – – Yox. Roza Nənəni görmək istəyirəm.
atam əlavə etdi. Qranit. Qaya. Beton damba. Onların sorğu-
Ata-anamın bu qədər ağciyər olduğunu sualı nəticə vermədi. Ümumiyyətlə, onlara
bilmirdim. Yox, ondan da betər idilər: onlar qulaq asmırdım. Mən Roza Nənəni görmək
məni qorxaq sayırdılar! istəyirdim.
Kabinetdən, arxaya itələnən stulların səsi Həmkarlarının məni yola gətirə bilmədiyini
gəldi. Bildim ki, indicə eşiyə çıxacaqlar, dərhal görən doktor Düsseldorf narazılıqla başını
özümü yaxınlıqdakı otağa saldım. buladı:
Ətrafa göz gəzdirib, gördüm ki, təsərrüfat – O xanımı çağırın, gəlsin!
ləvazimatının saxlandığı anbardayam. Beləcə, Bundan sonra palataya gedib dincəlməyə
bütün səhəri bağlı qapı arxasında keçirdim – razılıq verdim.
özün də bilirsən, bu anbarlar yalnız çöldən Yuxudan ayılanda gördüm ki, Roza Nənə
açılır. Yəqin, insanlar qorxur ki, süpürgələr, çarpayının yanında oturub. O, gülümsəyirdi:
vedrələr, əsgilər gecəykən qaçıb aradan çıxarlar! – Afərin, Oskar, həmlən alındı. Onlara
Nə isə, orada, qaranlıqda oturmaq çətin
olmadı – onsuz da, heç kəsi görmək istəmirdim,
