Page 144 - "Xəzər"

belədə üzümə dişləri dağ büllurundan,
ətdən və qandan yoğurulmuş saçları qara əqiqdən,
bir qadın gülür. ürəyisə yaqutdan.
Bu zaman içimi sevinc bürüyür,
Düşünürəm ki, həmişə belə olacaq, Mənim nəvazişli toxunuşumdan
Sən məni sevəcəksən, Sən dirilib canlananda
mənə uşaqlar doğacaqsan, Kreşşatikdə bir yoxsulun
şorba bişirəcəksən, yanında ayaq saxlarsan,
məndən zövq alacaqsan, Bütün qiymətli daşlarını
sonra başını çiynimə qoyacaqsan bağışlarsan ona
və dinləyəcəksən və məni yandırıb-qovurarsan öpüşlərinlə
ürəyimin necə xoşbəxtliklə əl-ələ tutub da
döyündüyünü. yorğun şəhərin qələbəliyinə gedərik.
Və qeyb olub itərik.
Amma bir gecə keçir, Yox olarıq ki,
Səhərisi telefonda qəzəblə çığırırsan: səhər bir-birimizin ağuşunda açaq
144 “Sən mənim minillik əbədiyyətimi gözümüzü,
əlimdən aldın. böyük və ilıq bir günəşin
2017 Daha əvvəlki kimi güclü deyiləm. evlərin arxasından
Ürəyim elə yumşalıb ki, necə doğduğuna tutaq üzümüzü.
bəlkə də, qan ötürməkdən başqa
heç nəyə yaramayacaq
Sən mənim daş şərəfimə əl qaldırdın!
Sən oğru kimi məni məndən aldırdın!
Midiya balıqqulağısıyla
Mərmər sinəmin altına varmaq istədin
yaqut ürəyimi çalıb aparmaq istədin!”

Vladimir Danilenko. Şeirlər Belədə sən
yenidən daşa dönürsən
telefon zənglərimə,
SMS-lərimə cavab vermirsən.

Günlər, həftələr, aylar keçir.
Mən ağır daşı daşımağa möhtac oluram
Və onun canlanmasını,
Ondan gözəl bir qadının
oyanmasını arzulayıram:
yenə bədəni bəyaz Karrar mərmərindən,
gözləri qəhvəyi yəşəm daşından,