Page 73 - "Xəzər" 4/2016
P. 73
EL VEJİNOV Tərcümə: Etimad Başkeçid
Mənim ilk günüm
Beynim dumanlanmışdı, sanki vururdu. Nəfəsim tutuldu, yenidən başım 73
yuxudaydım... ilk eşitdiyim, bu fırlanmağa başladı, sanki hansısa qarşısı- 2016
zərif, məlahətli, yumşaq səs oldu. alınmaz qüvvə yaxamdan yapışıb, məni
Bu səs o qədər canlı, eyni zamanda, sonsuzluğa fırlatdı. Bir anlığa huşumu itir- Pavel Vejinov. Mənim ilk günüm
o qədər yad, elə yabançı idi ki, ürəyim dim, amma yenə də, qəribə, məstedici
sıxıldı. Bəlkə, bu, elə insan səsidir? Yox, yüngüllük hissi keçmədi.
insan səsi ola bilməz… Bir də ki, mən
kiməm, hardayam?.. Bu hiss keçib-gedəndən sonra diqqətlə
Gözlərimi açdım, amma dərhal yum- ətrafa göz yetirməyə başladım. Yaşıllığa
malı oldum – gözqamaşdıran, gur işıq bürünmüş alçaq təpənin üstündə, üzüüstə
göz açmağa qoymurdu… Görəsən, nə uzanmışdım. Әtrafda zərif, ağ çiçəklərin
baş verir, mənə nə olub? Mənə elə gəlirdi qönçələri yırğalanırdı. Təpə, göy üzü, par-
ki, kiçik hissələrə parçalanmışam və bu laq günəş – məhz bunları görəcəyimi
şəkildə hansısa dərin uçurumun dibindən bilirdim, – amma bütün bunların, doğrudan
sürətlə yuxarıya qalxıram. Necə ki saysız- da, mövcud olduğuna inanmaq çox çətin
hesabsız qovuqcuqlar dənizin qaranlıq idi. Görəsən, nə qədər vaxt keçib? Saatıma
dərinliklərindən suyun üzünə qalxır… Artıq – uzaq dünyadan gətirdiyim yeganə əşya
ağlım kəsirdi, fikirləşə bilirdim, amma hələ – baxıb gördüm ki, vur-tut on bir dəqiqə
nə keçmişim vardı, nə də gələcəyim. huşum özümdə olmayıb.
Özümü o qədər yorğun, əzgin hiss edirdim
ki, elə bil daş daşımışdım. Yenidən həmin məlahətli, yumşaq səsi
Nəhayət, özümə gəlib, gözlərimi açdım. eşitdim, deyəsən, bu səs heç vaxt
Sanki işıq bir qədər öləzimişdi. Başım yaddaşımdan silinməyəcək. Bu, doğrudan
üzərində parlaq, göz oxşayan, mavi bir da, canlı varlığın çıxardığı, yad planetdə
ənginlik görürdüm – təbiətdə belə şeylərin eşitdiyim ilk səs idi. Görəsən, insan
olduğunu bilmirdim. Bir an sonra, az qala, səsidirmi?.. Yox, yox, bu mümkün deyil!..
kor olacaqdım – ehtiyatsızlıq edib, onların
günəşinə baxmışdım. Bizim günəş
onlarınkı kimi deyil. Səhər-səhər gün
doğanda və ya axşamlar, qürubçağı,
üfüqün böyük bir hissəsini tutan qan-
qırmızı nəhəng günəşi rahatca seyr etmək
olur. Bizim səma isə, yalnız günəş qüruba
enəndə tünd-sürməyi rəngə çalır… Amma
indi başım üzərindəki onların səması idi,
burada hava da rəngdən-rəngə çalır, bərq
Mənim ilk günüm
Beynim dumanlanmışdı, sanki vururdu. Nəfəsim tutuldu, yenidən başım 73
yuxudaydım... ilk eşitdiyim, bu fırlanmağa başladı, sanki hansısa qarşısı- 2016
zərif, məlahətli, yumşaq səs oldu. alınmaz qüvvə yaxamdan yapışıb, məni
Bu səs o qədər canlı, eyni zamanda, sonsuzluğa fırlatdı. Bir anlığa huşumu itir- Pavel Vejinov. Mənim ilk günüm
o qədər yad, elə yabançı idi ki, ürəyim dim, amma yenə də, qəribə, məstedici
sıxıldı. Bəlkə, bu, elə insan səsidir? Yox, yüngüllük hissi keçmədi.
insan səsi ola bilməz… Bir də ki, mən
kiməm, hardayam?.. Bu hiss keçib-gedəndən sonra diqqətlə
Gözlərimi açdım, amma dərhal yum- ətrafa göz yetirməyə başladım. Yaşıllığa
malı oldum – gözqamaşdıran, gur işıq bürünmüş alçaq təpənin üstündə, üzüüstə
göz açmağa qoymurdu… Görəsən, nə uzanmışdım. Әtrafda zərif, ağ çiçəklərin
baş verir, mənə nə olub? Mənə elə gəlirdi qönçələri yırğalanırdı. Təpə, göy üzü, par-
ki, kiçik hissələrə parçalanmışam və bu laq günəş – məhz bunları görəcəyimi
şəkildə hansısa dərin uçurumun dibindən bilirdim, – amma bütün bunların, doğrudan
sürətlə yuxarıya qalxıram. Necə ki saysız- da, mövcud olduğuna inanmaq çox çətin
hesabsız qovuqcuqlar dənizin qaranlıq idi. Görəsən, nə qədər vaxt keçib? Saatıma
dərinliklərindən suyun üzünə qalxır… Artıq – uzaq dünyadan gətirdiyim yeganə əşya
ağlım kəsirdi, fikirləşə bilirdim, amma hələ – baxıb gördüm ki, vur-tut on bir dəqiqə
nə keçmişim vardı, nə də gələcəyim. huşum özümdə olmayıb.
Özümü o qədər yorğun, əzgin hiss edirdim
ki, elə bil daş daşımışdım. Yenidən həmin məlahətli, yumşaq səsi
Nəhayət, özümə gəlib, gözlərimi açdım. eşitdim, deyəsən, bu səs heç vaxt
Sanki işıq bir qədər öləzimişdi. Başım yaddaşımdan silinməyəcək. Bu, doğrudan
üzərində parlaq, göz oxşayan, mavi bir da, canlı varlığın çıxardığı, yad planetdə
ənginlik görürdüm – təbiətdə belə şeylərin eşitdiyim ilk səs idi. Görəsən, insan
olduğunu bilmirdim. Bir an sonra, az qala, səsidirmi?.. Yox, yox, bu mümkün deyil!..
kor olacaqdım – ehtiyatsızlıq edib, onların
günəşinə baxmışdım. Bizim günəş
onlarınkı kimi deyil. Səhər-səhər gün
doğanda və ya axşamlar, qürubçağı,
üfüqün böyük bir hissəsini tutan qan-
qırmızı nəhəng günəşi rahatca seyr etmək
olur. Bizim səma isə, yalnız günəş qüruba
enəndə tünd-sürməyi rəngə çalır… Amma
indi başım üzərindəki onların səması idi,
burada hava da rəngdən-rəngə çalır, bərq
