Page 238 - "Xəzər" 4/2016

Bu vəziyyət davam elədikcə, sanki halvaçı Aşağı Tabaka tərəf yollandı. Burada uca

dükanı da qaranlıqlaşırdı; qoca qarı və bir qapı arxasında olan balaca bir həyətə

arnaut ona qan ləkələri kimi görünürdü; girdi. Həddindən artıq gəlib-gedəni

o, üzünü çevirdi və kor adamlar kimi olduğuna görə nazilmiş basamaklar onun

ayaqları dolaşa-dolaşa bayıra çıxdı. ayaqları altında zar-zar zarıdı, cır-cır

Qəzəb onu boğurdu. Bu xristian qızı cırıldadı. Nazik ağ parçadan olan pərdələrin

onun olmayacaq; heç vaxt onun olmaya- evə düşən işığın qağabını aldığı balaca

caq! O, heç kimi öldürə, heç nəyi dağıda və gözəl otaqda ağ əlli, sakit baxışlı Yeka-

bilmirdi! (Yenə də qan onun gözlərini terina adlı bir qadın oturub, sanki onu

tutdu.) – Bəlkə, bu da bir xülyadır! Bəlkə, gözləyirdi.

onu yenidən aldadırlar? Görəsən, bu dəfə Bu Yekaterina bir vaxtlar Odessadan

onunla hansı zarafatı eləyəcəklər? Bu gəlmiş təbibin qızıydı. Deyirdilər ki, bu
qadınlar da nə qəribə varlıqlardı, onlar təbib gürcüdür, əslində isə o, rus idi; və
da Allah kimi əlçatmazdı? İndi o, açıq- heç kim onun nəyə görə vətənindən qaçıb
aydın şəkildə bu düyünün sapının onun bura gəldiyini bilmirdi. O, başına fəs qoyur-
əllərində çox nazik göründüyünü artıq du, onu Vəlibəy kimi çağırırdılar, amma
neçənci dəfə olmaqla, nə adamları, nə o, can verəndə keşiş çağırtdırdı və
238 də onların ən sadə hərəkətlərini anlaya dünyasını bir xristian kimi dəyişdi. Onun

2016 bilmədiyini hiss eləyir, yenə əvvəllər olduğu yetim qalan qızı Rusiyada monstırlardan
kimi geri çəkilir, özünün gülünc qəzəbi və birinə daxil olmaq istədi, amma tanış bir
heç kimə lazım olmayan gücüylə baş-
başa qalırdı. yunan, strajnik, onu bu fikrindən daşındırdı.
Yunan bu qızı tərk eləyən vaxt, o, Xisetdən
O, ruhdan düşmüşdü və çox məyus Aşağı Tabaka qədər yolboyu sıra ilə tikilmiş
halda gedirdi. Başında heç bir fikir yox evlərdə, bütün şəhərdə pis ad çıxartmış
idi, yalnız qırmızı rəngli buludlar gözlərinin və dövlət nəzarətçilərinin nəzarəti altında
qabağında bir-birinin ardınca axıb süzürdü.
Heç geriyə də dönüb baxmırdı, arxasında tək-tək və ya cüt-cüt yaşayan qadınların
isə qaranlığa qərq olmuş ev və halvaçı qaldığı yerdə, balaca bir evdə məskunlaşdı.
Atasından qalma pulla burada balaca bir
dükanı qalırdı.
Krşledə truba çalanlar məşq eləyirdilər; ev almışdı və indi burada, vaxtilə xisetlı
yeknəsəq hərbi melodiyanın səsi gah qız olan qoca bir xadiməylə birlikdə
kəsilir, gah da yenidən eşidilirdi. Günəş yaşayırdı. Gündüzlər ya yatır, ya da öz
par-par işıq saçırdı. Birdən qapının yanında həyətindəki kölgədə yastıq üzü tikir, gecələr
büzüşdü, bürkü onu boğdu. Milyaçka isə varlı qonaqları qəbul eləyirdi. O,
İvo Andriç. Hekayələr
çayının aşağı sahili ilə gedirdi; ətrafda qısaboylu, iribədənli və azdanışan idi.

keçisöyüdü və bədmüşk ağacları vardı, Yekaterina, Cərzələzi keçmiş gecələr-

hər tərəf yaşıl dona bürünmüşdü, amma dən tanıyırdı. Onun gündüz gəlişi qadını

cığırlarda hələ də yaz daşqınlarının izləri təəccübləndirdi; qadın ayağa qalxdı və

qalırdı. – Yaxşı ki, Milyaçkanın altı ilə Cərzələz qapının ağzında dayanaraq sa-

gedən yol belə düz və uzundur; kaş heç kitcə dedi:

vaxt bitib-tükənməsin! Yolu dəyişmək lazım – Yekaterina bax, sənin yanına gəldim.

deyil! – Olsun, olsun, xoş gəlibsən! – itaət-

Xisetdə bir az dayandı və sonra böyük karcasına onun üçün yastıq hazırlaya-

yoldan kənara çıxdı, tamam xoş bir ovqatla hazırlaya dedi.