Page 98 - "Xəzər"
P. 98
– Həmişəkindən çox deyil. ürəkparçalayan, yanıqlı inək
– Burda dayanmasalar yaxşıdır. böyürtüsünə bənzəyirdi. Arevalo bir
Deyəsən, biri dayandı. də vurdu.
– Yox, keçib-getdi, – Xuliya onu – Bəsdir, – Xuliya dedi, – qoy
sakitləşdirdi. baxım, görüm ölüb, ya yox?
– Bəs bu səs haradan gəlir? – Xuliya stolüstü lampanı yandırdı.
Arevalo soruşdu. Sonra diziüstə çöküb, qulağını qarının
– Navalçadan, sakit ol. sinəsinə dayadı.
Xuliya yuxarıdakı dəhlizin işığını – Afərin, – o, nəhayət, ayağa qalxdı.
yandırdı. Qadının otağına yaxınlaşdılar. Әllərini ərinin çiyninə qoydu, onun
Xuliya ehmalca qapının dəstəyini basdı. üzünə zillənib özünə sarı çəkdi və
Arevalo arvadının boynunun ardına üzündən öpdü. Onun bu hərəkəti
zillənmişdi, başqa heç yana baxa bilmir- Arevaloda ikrah doğursa da, özünü
di. Sonra birdən-birə başını yana əyib, saxladı və heç nə demədi.
içəriyə baxdı. Buradan yalnız otağın – Raulito, – Xuliya nəvazişlə
98 boş hissəsi görünürdü, hər şey pıçıldadı. O, girdini Arevalonun əlindən
2015 həmişəki kimiydi; kreton parçadan alıb, əlcəkli əlini ona sürtdü, – hamardır.
tikilmiş pəncərə pərdələri, çarpayının Baxmaq lazımdır, görək yarada talaşa
ayaq tərəfi, provans üslübünda qalıbmı?
düzəldilmiş kreslo. Xuliya yumşaq, an- Xuliya girdini stolun üstünə qoyub,
caq qətiyyətli hərəkətlə qapını açdı. meyitin yanına döndü. Öz-özünə
Qəfildən bütün səslər kəsildi. Otağı ucadan danışırmış kimi əlavə etdi: –
sarmış sükutda nəsə qeyri-adi bir şey Onsuz da, yara yuyulacaq.
vardı: saat çıqqıldayırdı, ancaq adama O, stulun üstünə qoyulmuş tuman-
elə gəlirdi, yataqdakı qarı nəfəs almır. köynəyə və asılqandakı paltara
Adolfo Kasares. Qəbri necə qazmalı Bəlkə qarı onların gələcəyini bilirmiş, işarəylə:
indi nəfəsini çəkib gözləyir? Çarpayıda – Onların hamısını bura ver, – dedi.
arxasını onlara çevirib yatan qarı Ölünü geyindirərkən Arevalonun üzünə
nədənsə çox böyük görünürdü, elə baxmadan pıçıldadı: – Baxmağa ürək
bil, qaya parçasıdır; toranlıqda onun eləmirsənsə, baxma.
başı və balış güclə sezilirdi. Qəfildən Xuliya paltarın ciblərini axtarıb,
xorultu səsi eşidildi. Xuliya Arevalonun açarları tapdı. Sonra əllərini meyitin
ürəyinin yumşalacağından qorxub, qoltuğunun altına saldı və onu çəkib
dişlərini qıcadı və onun əlini sıxdı: yataqdan düşürməyə başladı. Arevalo
– Başla! arvadına kömək etmək üçün irəli addım
Raul divarla çarpayının arasına atdı.
keçib, girdini yuxarı qaldırdı, sonra var – Mən özüm, – Xuliya onu dayan-
gücüylə aşağı endirdi. Qadından iniltili dırdı, – ona toxunma. Sən əlcəksizsən.
boğuq bir səs çıxdı; bu, daha çox Barmaq izləri haqqında nağıllara o
– Burda dayanmasalar yaxşıdır. böyürtüsünə bənzəyirdi. Arevalo bir
Deyəsən, biri dayandı. də vurdu.
– Yox, keçib-getdi, – Xuliya onu – Bəsdir, – Xuliya dedi, – qoy
sakitləşdirdi. baxım, görüm ölüb, ya yox?
– Bəs bu səs haradan gəlir? – Xuliya stolüstü lampanı yandırdı.
Arevalo soruşdu. Sonra diziüstə çöküb, qulağını qarının
– Navalçadan, sakit ol. sinəsinə dayadı.
Xuliya yuxarıdakı dəhlizin işığını – Afərin, – o, nəhayət, ayağa qalxdı.
yandırdı. Qadının otağına yaxınlaşdılar. Әllərini ərinin çiyninə qoydu, onun
Xuliya ehmalca qapının dəstəyini basdı. üzünə zillənib özünə sarı çəkdi və
Arevalo arvadının boynunun ardına üzündən öpdü. Onun bu hərəkəti
zillənmişdi, başqa heç yana baxa bilmir- Arevaloda ikrah doğursa da, özünü
di. Sonra birdən-birə başını yana əyib, saxladı və heç nə demədi.
içəriyə baxdı. Buradan yalnız otağın – Raulito, – Xuliya nəvazişlə
98 boş hissəsi görünürdü, hər şey pıçıldadı. O, girdini Arevalonun əlindən
2015 həmişəki kimiydi; kreton parçadan alıb, əlcəkli əlini ona sürtdü, – hamardır.
tikilmiş pəncərə pərdələri, çarpayının Baxmaq lazımdır, görək yarada talaşa
ayaq tərəfi, provans üslübünda qalıbmı?
düzəldilmiş kreslo. Xuliya yumşaq, an- Xuliya girdini stolun üstünə qoyub,
caq qətiyyətli hərəkətlə qapını açdı. meyitin yanına döndü. Öz-özünə
Qəfildən bütün səslər kəsildi. Otağı ucadan danışırmış kimi əlavə etdi: –
sarmış sükutda nəsə qeyri-adi bir şey Onsuz da, yara yuyulacaq.
vardı: saat çıqqıldayırdı, ancaq adama O, stulun üstünə qoyulmuş tuman-
elə gəlirdi, yataqdakı qarı nəfəs almır. köynəyə və asılqandakı paltara
Adolfo Kasares. Qəbri necə qazmalı Bəlkə qarı onların gələcəyini bilirmiş, işarəylə:
indi nəfəsini çəkib gözləyir? Çarpayıda – Onların hamısını bura ver, – dedi.
arxasını onlara çevirib yatan qarı Ölünü geyindirərkən Arevalonun üzünə
nədənsə çox böyük görünürdü, elə baxmadan pıçıldadı: – Baxmağa ürək
bil, qaya parçasıdır; toranlıqda onun eləmirsənsə, baxma.
başı və balış güclə sezilirdi. Qəfildən Xuliya paltarın ciblərini axtarıb,
xorultu səsi eşidildi. Xuliya Arevalonun açarları tapdı. Sonra əllərini meyitin
ürəyinin yumşalacağından qorxub, qoltuğunun altına saldı və onu çəkib
dişlərini qıcadı və onun əlini sıxdı: yataqdan düşürməyə başladı. Arevalo
– Başla! arvadına kömək etmək üçün irəli addım
Raul divarla çarpayının arasına atdı.
keçib, girdini yuxarı qaldırdı, sonra var – Mən özüm, – Xuliya onu dayan-
gücüylə aşağı endirdi. Qadından iniltili dırdı, – ona toxunma. Sən əlcəksizsən.
boğuq bir səs çıxdı; bu, daha çox Barmaq izləri haqqında nağıllara o
