Page 7 - "Xəzər"
P. 7
İkinci səs: balaca idi... Bir tikə... Amma hər ikisini 7
“Biz Çernobıl atom-elektrik stansiya- sevirdim. Sevgi də öldürərmi? Niyə 2015
sının yaxınlığında yaşayırdıq. Qənnadı axı sevgi ilə ölüm həmişə yanaşı gəlir?
dükanında piroq bişirirdim. Әrim isə Onlar həmişə bir yerdə olurlar. Kim Svetlana Aleksiyeviç. Uduzduğumuz savaş barədə
yanğınsöndürən idi. Təzəcə evlənmiş- izah edə bilər bunu? Məzarlarının
dik, mağazaya da əl-ələ tutub gedirdik. qabağında dizin-dizin sürünürəm indi...”
Reaktor partlayan gün ərim növbətçi
idi. Onlar qəfil çağırışa əyinlərindəki Üçüncü səs:
köynəklə, ev paltarında getmişdilər – “İlk dəfə necə faşist öldürmüşəm...
atom stansiyası partlayır, onlara xüsusi On yaşım vardı, partizanlar artıq məni
geyim-zad verən də yoxdur. Həyatımız də özləriylə tapşırığa aparırdılar. Bu
beləydi də... Özünüz yaxşı bilirsiniz... alman yaralı idi... Mənə dedilər ki,
Bütün gecəni yanğını söndürürdülər, onun tapançasını götürüm, qaçıb
şüalandılar – öldürücü doza almışdılar. özümü yetirdim ona, alman ikiəlli
Səhər onları təyyarə ilə birbaş Mosk- tapançadan yapışıb düz sifətimin
vaya apardılar. Kəskin şüa xəstəliyi... önündə oynatmağa başladı. Amma
insan bundan sonra bir neçə həftə macal tapmadı atsın, mən atdım...
yaşayır... Әrim güclü idi, idmançı idi, Öldürməyimdən qorxmadım...
sonuncu ölən o oldu. Mən gələndə Müharibə bitənədək heç yadıma da
dedilər ki, xüsusi boksda saxlayırlar, düşmədi. Әtrafımda o qədər meyit
ora heç kim keçə bilməz. “Sevirəm vardı ki – axı meyitlərin içində
axı onu, - yalvarırdım. – “Onlara əsgər- yaşayırdıq. Neçə illər sonra həmin
lər qulluq edir. Sən hara gedirsən?” – faşisti yuxumda görəndə yaman
“Vallah, sevirəm”. Məni dilə tuturdular: təəccübləndim. Bu qəflətən olmuşdu...
“O artıq sənin sevgilin deyil, O yuxu məndən əl çəkmirdi ... Gah
zərərsizləşdiriləsi obyektdir. Qanırsan uçmaq istəyirəm – tutub buraxmır.
bunu?” Mənsə tutduğumu buraxmırdım: Bax, qalxırsan... uçursan... uçursan...
sevirəm, sevirəm... Gecə yanğın Arxadan özünü yetirir, yapışır səndən,
pilləkəni ilə qalxırdım yanına... Gah onunla birlikdə təpəsiüstə gəlirsən
da gecə növbətçilərinə dil tökürdüm, yerə. Bir xəndəyə düşürəm. Gah da
pul təklif eləyirdim ki, buraxsınlar, barı durmaq istəyirəm... istəyirəm ayağa
bircə dəfə görüm onu... Onu tək qalxım... İmkan vermir... Onun
qoymadım, son nəfəsinə kimi yanında ucbatından uçub gedə bilmirəm...
oldum... Ölümündən sonra... bir neçə Eyni yuxu... Onillərdir düşüb arxa-
ay keçdi, qızım oldu, cəmi üç-dörd ma, əl çəkmir...
gün yaşadı. Necə gözləyirdik o körpəni, Oğluma danışa bilmirdim bu yuxu-
mənsə onu öldürdüm... Bütün şüanı mu. Oğlum balaca idi hələ – danışa
özünə çəkib məni xilas eləmişdi. Elə bilməzdim, nağıl oxuyurdum ona. İndi
artıq böyüyüb, amma yenə danışa
bilmirəm...”
“Biz Çernobıl atom-elektrik stansiya- sevirdim. Sevgi də öldürərmi? Niyə 2015
sının yaxınlığında yaşayırdıq. Qənnadı axı sevgi ilə ölüm həmişə yanaşı gəlir?
dükanında piroq bişirirdim. Әrim isə Onlar həmişə bir yerdə olurlar. Kim Svetlana Aleksiyeviç. Uduzduğumuz savaş barədə
yanğınsöndürən idi. Təzəcə evlənmiş- izah edə bilər bunu? Məzarlarının
dik, mağazaya da əl-ələ tutub gedirdik. qabağında dizin-dizin sürünürəm indi...”
Reaktor partlayan gün ərim növbətçi
idi. Onlar qəfil çağırışa əyinlərindəki Üçüncü səs:
köynəklə, ev paltarında getmişdilər – “İlk dəfə necə faşist öldürmüşəm...
atom stansiyası partlayır, onlara xüsusi On yaşım vardı, partizanlar artıq məni
geyim-zad verən də yoxdur. Həyatımız də özləriylə tapşırığa aparırdılar. Bu
beləydi də... Özünüz yaxşı bilirsiniz... alman yaralı idi... Mənə dedilər ki,
Bütün gecəni yanğını söndürürdülər, onun tapançasını götürüm, qaçıb
şüalandılar – öldürücü doza almışdılar. özümü yetirdim ona, alman ikiəlli
Səhər onları təyyarə ilə birbaş Mosk- tapançadan yapışıb düz sifətimin
vaya apardılar. Kəskin şüa xəstəliyi... önündə oynatmağa başladı. Amma
insan bundan sonra bir neçə həftə macal tapmadı atsın, mən atdım...
yaşayır... Әrim güclü idi, idmançı idi, Öldürməyimdən qorxmadım...
sonuncu ölən o oldu. Mən gələndə Müharibə bitənədək heç yadıma da
dedilər ki, xüsusi boksda saxlayırlar, düşmədi. Әtrafımda o qədər meyit
ora heç kim keçə bilməz. “Sevirəm vardı ki – axı meyitlərin içində
axı onu, - yalvarırdım. – “Onlara əsgər- yaşayırdıq. Neçə illər sonra həmin
lər qulluq edir. Sən hara gedirsən?” – faşisti yuxumda görəndə yaman
“Vallah, sevirəm”. Məni dilə tuturdular: təəccübləndim. Bu qəflətən olmuşdu...
“O artıq sənin sevgilin deyil, O yuxu məndən əl çəkmirdi ... Gah
zərərsizləşdiriləsi obyektdir. Qanırsan uçmaq istəyirəm – tutub buraxmır.
bunu?” Mənsə tutduğumu buraxmırdım: Bax, qalxırsan... uçursan... uçursan...
sevirəm, sevirəm... Gecə yanğın Arxadan özünü yetirir, yapışır səndən,
pilləkəni ilə qalxırdım yanına... Gah onunla birlikdə təpəsiüstə gəlirsən
da gecə növbətçilərinə dil tökürdüm, yerə. Bir xəndəyə düşürəm. Gah da
pul təklif eləyirdim ki, buraxsınlar, barı durmaq istəyirəm... istəyirəm ayağa
bircə dəfə görüm onu... Onu tək qalxım... İmkan vermir... Onun
qoymadım, son nəfəsinə kimi yanında ucbatından uçub gedə bilmirəm...
oldum... Ölümündən sonra... bir neçə Eyni yuxu... Onillərdir düşüb arxa-
ay keçdi, qızım oldu, cəmi üç-dörd ma, əl çəkmir...
gün yaşadı. Necə gözləyirdik o körpəni, Oğluma danışa bilmirdim bu yuxu-
mənsə onu öldürdüm... Bütün şüanı mu. Oğlum balaca idi hələ – danışa
özünə çəkib məni xilas eləmişdi. Elə bilməzdim, nağıl oxuyurdum ona. İndi
artıq böyüyüb, amma yenə danışa
bilmirəm...”
