Page 6 - "Xəzər"
P. 6
Svetlana Aleksiyeviç Tərcümə: İlqar Әlfi
UDUZDUĞUMUZ
SAVAŞ BARӘDӘ
M ən bu kürsüdə tək de-
yiləm... Әtrafımda səslər
var, yüzlərlə səs – onlar
daim mənimlədirlər. Lap uşaqlıq
çağlarımdan. Kənddə yaşayırdım.
Küçədə oynamaqdan ləzzət alırdıq,
amma axşamlar evlərin, həyətlərin
qarşısındakı skamyalar, bizimkilər Birinci səs:
6 demişkən, yorğun arvadların toplaşdığı
2015 skamyalar bizi də maqnit kimi özünə “Neynirsən bunu bilib? Adamın ürəyi
çəkirdi. Onların heç birinin əri, qardaşı, sıxılır. Mən ərimlə davada tanış
oğlu yox idi, müharibədən sonra olmuşam. Tankçı idim. Berlinə kimi
Svetlana Aleksiyeviç. Uduzduğumuz savaş barədə kəndimizdə kişilər qəti yadıma gəlmir gedib çıxdım. Reyxstaqın qabağında
– İkinci Dünya müharibəsi zamanı, durmağımız yadımdadı – onda hələ
cəbhədə, partizanlıqda bizim Belarusun ərim deyildi. Mənə dedi: “Gəl evlənək.
hər dörd nəfərindən biri həlak olmuşdu. Mən səni sevirəm”. Sözləri yandırıb-
Müharibədən sonra uşaq dünyamız elə tökdü məni – bütün davanı toz-torpaq,
qadın dünyası idi. Әn çox xatırladığım kir-pas, qan-qada içində vurnuxmuşuq,
qadınların davadan yox, eşqdən, qulaqlarımız söyüşdən başqa heç nə
məhəbbətdən danışması idi. Sevgililəri eşitməyib. Ona belə dedim: “Sən əvvəl
ilə sonuncu gün necə vidalaşdıqlarından, məndən qadın düzəlt: çiçək bağışla,
onların hicranını necə yaşadıqlarından, xoş sözlər de, qoy tərxis olunum,
yollarını indi də gözlədiklərindən özümə gəlinlik də tikəcəm”. Yandı-
danışırdılar. Artıq illər keçmişdi, amma ğımdan az qalırdım əl qaldıram ona.
onlar gözləməkdə idilər: “Qoy əlsiz- Hiss elədi vəziyyətimi – üzünün bir
ayaqsız da olsa, qayıtsın – qollarım yanı yanmışdı, çapıq-çapıq idi, bir də
üstündə gəzdirərəm onu”. Әlsiz... baxıram, gözünün yaşı çapıqlarından
ayaqsız... Deyəsən, məhəbbətin nə süzülür. “Yaxşı, olsun, razıyam”. Belə
olduğunu mən lap uşaqlıqdan bilirdim... dedim... Bunu dediyimə heç özüm də
inanmadım... Dörd tərəfimiz his, xaraba
Qulaqlarımda səslənən xorun bir evlər... Müharibədi də...”
neçə kədərli melodiyasını bölüşüm
sizinlə...
UDUZDUĞUMUZ
SAVAŞ BARӘDӘ
M ən bu kürsüdə tək de-
yiləm... Әtrafımda səslər
var, yüzlərlə səs – onlar
daim mənimlədirlər. Lap uşaqlıq
çağlarımdan. Kənddə yaşayırdım.
Küçədə oynamaqdan ləzzət alırdıq,
amma axşamlar evlərin, həyətlərin
qarşısındakı skamyalar, bizimkilər Birinci səs:
6 demişkən, yorğun arvadların toplaşdığı
2015 skamyalar bizi də maqnit kimi özünə “Neynirsən bunu bilib? Adamın ürəyi
çəkirdi. Onların heç birinin əri, qardaşı, sıxılır. Mən ərimlə davada tanış
oğlu yox idi, müharibədən sonra olmuşam. Tankçı idim. Berlinə kimi
Svetlana Aleksiyeviç. Uduzduğumuz savaş barədə kəndimizdə kişilər qəti yadıma gəlmir gedib çıxdım. Reyxstaqın qabağında
– İkinci Dünya müharibəsi zamanı, durmağımız yadımdadı – onda hələ
cəbhədə, partizanlıqda bizim Belarusun ərim deyildi. Mənə dedi: “Gəl evlənək.
hər dörd nəfərindən biri həlak olmuşdu. Mən səni sevirəm”. Sözləri yandırıb-
Müharibədən sonra uşaq dünyamız elə tökdü məni – bütün davanı toz-torpaq,
qadın dünyası idi. Әn çox xatırladığım kir-pas, qan-qada içində vurnuxmuşuq,
qadınların davadan yox, eşqdən, qulaqlarımız söyüşdən başqa heç nə
məhəbbətdən danışması idi. Sevgililəri eşitməyib. Ona belə dedim: “Sən əvvəl
ilə sonuncu gün necə vidalaşdıqlarından, məndən qadın düzəlt: çiçək bağışla,
onların hicranını necə yaşadıqlarından, xoş sözlər de, qoy tərxis olunum,
yollarını indi də gözlədiklərindən özümə gəlinlik də tikəcəm”. Yandı-
danışırdılar. Artıq illər keçmişdi, amma ğımdan az qalırdım əl qaldıram ona.
onlar gözləməkdə idilər: “Qoy əlsiz- Hiss elədi vəziyyətimi – üzünün bir
ayaqsız da olsa, qayıtsın – qollarım yanı yanmışdı, çapıq-çapıq idi, bir də
üstündə gəzdirərəm onu”. Әlsiz... baxıram, gözünün yaşı çapıqlarından
ayaqsız... Deyəsən, məhəbbətin nə süzülür. “Yaxşı, olsun, razıyam”. Belə
olduğunu mən lap uşaqlıqdan bilirdim... dedim... Bunu dediyimə heç özüm də
inanmadım... Dörd tərəfimiz his, xaraba
Qulaqlarımda səslənən xorun bir evlər... Müharibədi də...”
neçə kədərli melodiyasını bölüşüm
sizinlə...
