Page 191 - "Xəzər"
P. 191
– Boris İvanoviç, necə fikirləşirsiniz, üzərimə götürürəm”. Sonra da əlavə etdi: 191
Alyoxin mənim rəqibimə kömək eləsəydi, “Konyakın var, gedək, qəhrəmanların 2016
oyunu kim udardı, mən, yoxsa rəqibim. xatirəsini yad edək”.
– Alyoxin sənə kömək etsə, məni sən Lübimov qədəhlərə yenə konyak süzdü.
də məğlub edərdin. – Yuri Petroviç, deyəsən, konyakı sol
əlinizlə daha yaxşı süzürsünüz.
– Bax, səmimi cavab verdiniz. Elə isə, – Elədir, Semyon Semyonoviç, axı mən
aşağıdakı sualıma da cavab verin: teatr solaxayam. Hansı əllə süzməyin nə fərqi
sənətini kim daha yaxşı anlayır, siz, yoxsa var, bunun həlak olanlara istisi-soyuğu
mən? yoxdur. Amma nə qədər ki, biz onları yad
edirik, bir o qədər çox yaşayacağıq. Necə
– Yuri Petroviç, əzizim, mən kahin- deyərlər, Semyon Semyonoviç: “Gəlin,
filan deyiləm, ağıllı adamların məsləhətini içək, ölülər!.. Dirilərin sağlığına”. İçdilər.
dinləyirəm. Elə bu vaxt rejissorun arvadı Katerina
palataya girdi.
– Bilirsiniz, qəbul komissiyasında nə Araya sükut çökdü.
qədər çox adam iştirak edərsə, tamaşa – Siz belə müalicə alırsınız, Yuri Petro-
bir o qədər pis alınar. Bunu hələ Stanislavs- viç?
ki də müşahidə etmişdi. – Yox, Katya, sadəcə bizə təklif olunan
şəraitə uyğunlaşmağa çalışırıq. Bax mən
Bu sözlərdən sonra araya sükut çökdu. knyaz İqoram, professor Semyon Sem-
– Yuri Petroviç, gəlin nə qədər ki, gec yonoviç isə “İqor polku haqqında dastan”.
deyil, ayrılaq, biz artıq uçurumun
kənarındayıq, – o, katibəsini çağırıb, buyur-
du ki, telefonları şəbəkəyə qoşsun: – Sağ
olun, Yuri Petroviç.
Yenidən xəstəxanada 1967-ci il. Unudulmuş Valeri İvanov-Taqanski. Zəfər və ilğım
“kahin”lərin kölgəsi
– Bax, belə, əziz Semyon Semyonoviç,
tamaşa oynanıldı və böyük uğur qazandı. Köhnə meydanda çalışan aparat
Yadımdadır, yanğınsöndürənlər mənim işçilərinin sayəsində həmin hadisədən
“Ölülər və dirilər” tamaşasında yandırdığım hamı xəbər tutdu. Hadisə Mərkəzi
əbədi məşəli hər vəchlə söndürməyə Komitənin katibinin kabinetində baş
çalışırdılar – onda hələ Kremlin divarları vermişdi. Nisbətən cavan, aşağı vəzifəli
önündə məşəl yandırılmamışdı. Onlara məmur dimdik dayanıb, əlindəki kağızlara
dedim, cürətiniz varsa, gedin məşəli baxa-baxa müdirə məruzə eləyirdi.
söndürün. Qayıtdılar ki, yox, özünüz
söndürün. Dedim: mən söndürməyəcəyəm! – “Ölülər və dirilər” tamaşasından sonra,
– siz söndürün, qoy şahidlər də görsün demək olar, tamamilə yolunu azıb.
ki, siz həlak olanların xatirəsinə necə
münasibət göstərirsiniz. Bir general – – Yaxşı, yaxşı, sənətkarlar barədə belə
onların rəisi, səhnədə əbədi məşəl danışmazlar.
yandırılarkən bütün zalın ayağa qalxdığını
görüb dedi: “Qoy olsun, məsuliyyəti öz Məmur üzrxahlıq elədi:
– Bağışlayın.
– Aleksey Nikolayeviç xahiş elədi ki,
bu məsələyə baxaq, kömək eləyək…
Alyoxin mənim rəqibimə kömək eləsəydi, “Konyakın var, gedək, qəhrəmanların 2016
oyunu kim udardı, mən, yoxsa rəqibim. xatirəsini yad edək”.
– Alyoxin sənə kömək etsə, məni sən Lübimov qədəhlərə yenə konyak süzdü.
də məğlub edərdin. – Yuri Petroviç, deyəsən, konyakı sol
əlinizlə daha yaxşı süzürsünüz.
– Bax, səmimi cavab verdiniz. Elə isə, – Elədir, Semyon Semyonoviç, axı mən
aşağıdakı sualıma da cavab verin: teatr solaxayam. Hansı əllə süzməyin nə fərqi
sənətini kim daha yaxşı anlayır, siz, yoxsa var, bunun həlak olanlara istisi-soyuğu
mən? yoxdur. Amma nə qədər ki, biz onları yad
edirik, bir o qədər çox yaşayacağıq. Necə
– Yuri Petroviç, əzizim, mən kahin- deyərlər, Semyon Semyonoviç: “Gəlin,
filan deyiləm, ağıllı adamların məsləhətini içək, ölülər!.. Dirilərin sağlığına”. İçdilər.
dinləyirəm. Elə bu vaxt rejissorun arvadı Katerina
palataya girdi.
– Bilirsiniz, qəbul komissiyasında nə Araya sükut çökdü.
qədər çox adam iştirak edərsə, tamaşa – Siz belə müalicə alırsınız, Yuri Petro-
bir o qədər pis alınar. Bunu hələ Stanislavs- viç?
ki də müşahidə etmişdi. – Yox, Katya, sadəcə bizə təklif olunan
şəraitə uyğunlaşmağa çalışırıq. Bax mən
Bu sözlərdən sonra araya sükut çökdu. knyaz İqoram, professor Semyon Sem-
– Yuri Petroviç, gəlin nə qədər ki, gec yonoviç isə “İqor polku haqqında dastan”.
deyil, ayrılaq, biz artıq uçurumun
kənarındayıq, – o, katibəsini çağırıb, buyur-
du ki, telefonları şəbəkəyə qoşsun: – Sağ
olun, Yuri Petroviç.
Yenidən xəstəxanada 1967-ci il. Unudulmuş Valeri İvanov-Taqanski. Zəfər və ilğım
“kahin”lərin kölgəsi
– Bax, belə, əziz Semyon Semyonoviç,
tamaşa oynanıldı və böyük uğur qazandı. Köhnə meydanda çalışan aparat
Yadımdadır, yanğınsöndürənlər mənim işçilərinin sayəsində həmin hadisədən
“Ölülər və dirilər” tamaşasında yandırdığım hamı xəbər tutdu. Hadisə Mərkəzi
əbədi məşəli hər vəchlə söndürməyə Komitənin katibinin kabinetində baş
çalışırdılar – onda hələ Kremlin divarları vermişdi. Nisbətən cavan, aşağı vəzifəli
önündə məşəl yandırılmamışdı. Onlara məmur dimdik dayanıb, əlindəki kağızlara
dedim, cürətiniz varsa, gedin məşəli baxa-baxa müdirə məruzə eləyirdi.
söndürün. Qayıtdılar ki, yox, özünüz
söndürün. Dedim: mən söndürməyəcəyəm! – “Ölülər və dirilər” tamaşasından sonra,
– siz söndürün, qoy şahidlər də görsün demək olar, tamamilə yolunu azıb.
ki, siz həlak olanların xatirəsinə necə
münasibət göstərirsiniz. Bir general – – Yaxşı, yaxşı, sənətkarlar barədə belə
onların rəisi, səhnədə əbədi məşəl danışmazlar.
yandırılarkən bütün zalın ayağa qalxdığını
görüb dedi: “Qoy olsun, məsuliyyəti öz Məmur üzrxahlıq elədi:
– Bağışlayın.
– Aleksey Nikolayeviç xahiş elədi ki,
bu məsələyə baxaq, kömək eləyək…
