Page 22 - "Xəzər"

qalacaqdım, bilməyəcəkdim o içəri şübhәsi qalmadı ki, nә isә baş verib.

girəndə necə oturum: oturummu, başımı Bu saat qeyri-adi bir söz eşidәcәk vә

əllərimin arasınamı alım, pəncərədənmi artıq tәrәddüdlә: inanırsansa, danış,

baxım; bir də onu görəndə ilk-əvvəl nə dedi. “Mәn hiss elәyirәm ki, istәyә

deyəcəyimi kəsdirə bilməyəcəkdim, bilәrәm”, – Nәrgizin üz-gözündә hә-

onun qara gözləri, baxışı, özü nəsə yәcanla utancaqlıq bir-birinә qarışmışdı.

başqa cür olacaqdı, heç mən də özümə Yox, o bunu gözlәmirdi, unamışdı, qeyri-

oxşamayacaqdım, onu görəndə deyə- adi bir şey eşidәcәk, ancaq bunu

cəyim söz də, bu vaxta qədər dediyim gözlәmirdi. Çalışdı zarafata salsın. Bu

sözlərə oxşamayacaqdı: onda Allah söhbәtin ciddiliyinә inanmadığını nә

bilir, bəlkə heç sözə ehtiyac da qalma- tәhәrsә göstәrsin: “Necә yәni, istәyә

yacaqdı. bilәrәm, yoxsa sifarişlәdi?!” “Bilmirәm,

Bir dәfә Nәrgiz gözünә çox hәyә- yәqin istәyirәm, – bir az duruxub, – hә,

canlı dәydi. Ətrafındakıları görmürdü, – dedi, – istәyirәm”. Demәk, bayaq

eşitmirdi, fikri hardasa uzaqda idi. heç kimi eşitmәyәndә, gözü heç kimi

22 Yavaşca soruşdu, bәlkә evdә-eşikdә görmәyәndә, elә bunun üstündә baş
nәsә olub, kimsә xәtrinә toxunub. sındırırmış, axır ki, qәt elәdi, şübhәdәn

2015 Soruşa-soruşa da başa düşürdü ki, çıxdı, son sözünü dedi. Bәs o nağıllar

heç kim xәtrinә toxunmayıb, heç bir harda qaldı: sevmirәm, sevmәmişәm,

bәdbәxt hadisә olmayıb, nә olursa, indi heç vaxt da sevmәyәcәm. “O da sәni

olur, öz alәmindә olur, çaşqınlıqdan istәyirmi,” – bu sualı verәn adam, doğ-

çıxıb nәyisә birdәfәlik qәt elәmәyә rudan da, artıq hәr şeydәn әlini

çalışır. Nәrgizin narahat alәmindә o üzmüşdü, ona, doğrudan da, mәslәhәt

adlı adam yox idi – o bunu qısqanclıqla, vermәk, onu sәhv elәmәkdәn qorumaq

ağrı ilә hiss elәdi, elә bil onu aldadıb istәyirdi. “Deyәsәn, istәyir, intәhası, o

atmışdılar, ona qarşı haqsızlıq elә- evlidi”. Elә “deyәsәn”, “evlidi” kәlmә-

mişdilәr. Ona görә ürәyi durmurdu, lәrinә görә onu sәhv elәmәkdәn

özünü necәsә yada salmaq, heç ol- qorumaq istәyәn adam hirslәnmәliydi,

Saday Budaqlı. Yaxşı oğlan masa, dindirib danışdırmaqla, fikrin- qarşısındakını danlamalıydı, amma bir

dәkilәri bilmәklә, doğma adam kimi az әvvәlki adam qәfil peyda olduğu

tәsәlli tapmaq istәyirdi. Eyvanda ikilikdә kimi, qәfil dә yoxa çıxmışdı. “Evlidi,

qalanda bir dә bu söhbәtә qayıtdı, gö- demәk, evlidi”, – zorla mızıldandı. Daha

rürәm axı nәsә olub, dedi, niyә mәndәn heç nә düşünә bilmirdi. Özünә gәlib

gizlәdirsәn, bәlkә sәnә kömәyim dәydi, toxtamaq üçün istәdi nәsә elәsin;

bir mәslәhәt verdim, yoxsa mәnә harasa çıxsın, gәzinsin, ya siqaret

inanmırsan?! “Mәn sәnә inanıram, yandırsın, di gәl әl-ayağının әsmәcәsilә

hamıdan çox inanıram”, – bu sözlәri bacarmırdı. “Mәn axmağam, hә,

pıçıldayanda da hәlә dalğındı, elә bil gicәm?!” – Nәrgiz düz onun gözlәrinin

nә elәdiyini hәlә dә kәsdirә bilmirdi, o içinә baxırdı. Elә bil nә hiss keçirdiyini,

uzaqlıqdan geri qayıda bilmırdı. Daha nә fikirlәşdiyini tutmağa çalışırdı.