Page 21 - "Xəzər"
P. 21
mәdiyindәn olduğunu deyirdi. Nәrgiz bilmirdim, həmin sözün başına 21
bircә bu vaxt bir az canlanırdı, başını fırlanırdım, sözdən söz çəkə-çəkə 2015
yırğalayırdı ki, heç bu haqda danışmağa uzaqlara gedirdim, görüşümüzü,
dәymәz, o heç kimi sevmәyib, sevmir, ürəyimizi bir-birimizə açacağımız anı Saday Budaqlı. Yaxşı oğlan
sevmәyәcәk dә. Belә sözlәrә inanmırdı, təsəvvürümdə düzüb-qoşurdum.
ancaq onu sorğu-sualla qısnamırdı da, Həmişə də ürəyini birinci o açırdı, ya
indi bu cür danışırsan, deyirdi, hәlә nә elə şərait yaradırdı ki, mənə olan
yaşın var, hәlә nә görübsәn, bir dә sevgisinə, azacıq da olsun, şübhəm
gözünü açacaqsan ki, bir ağ atlı oğlan qalmırdı; evli olmağım dilimi bağlayırdı.
peyda olub, hәyatını alt-üst elәyib, Başına fırlandığım o adi sözlərə uyub
ürәyini ovlayıb, onda dünya da gö- qabağa düşməklə aramızda olan pis-
zәllәşәcәk, hәyatın da; onda bu gün yaxşı mehribançılığı da itirəcəyimdən
fikirlәşdiklәrini yadına salıb, özünә qorxurdum. İşə gəlmədiyim günün
gülәcәksәn. əvəzini çıxmaq üçün bəzi axşamlar
qalıb, korrekturanı tək oxuyurdum.
İmkan tapdıqca altdan-altdan ona Həmin vaxtlar fikrimdə düzüb qoşduğum
göz qoyurdum, onun zərif boynuna, ana lap yaxın olurdum. Deyirdim, əgər
boynundakı qara xalına, dolu nəmli mənim zəng eləməməyimdən inciyirsə,
dodaqlarına baxırdım, fikirləşirdim, başa düşər ki, mən də onun zəng
görən, o mənim haqqımda nə düşünür, eləməməyindən, məni yadına
ya heç nə düşünmür, qanıqara olanda, salmadığından inciyə bilərəm. Hələ
darıxanda məni gözünün qabağına ağlıma lap dəli fikirlər gəlirdi, gözümün
gətirirmi. Deyirdim, görəsən, hiss telefonda qaldığı bir yana, qulağım
eləyirmi ki, zəhləm getdiyi işə ayaq səsi arayırdı; hər şıqqıltıya
tələsməyim, bu balaca, səsli-küylü otağa diksinirdim, həyəcandan yerimdə otura
can atmağım, axır vaxtlar geyimimə, bilmirdim. Ancaq özüm də bilirdim ki,
görkəmimə vasvasılıqla fikir verməyim əvvəlcə telefon zəngi olmalıdı. Heç
ondan ötrüdü; ondan ötrü mən daha nəyə dəxli olmayan bir söz, bir pıçıltı,
nəzakətli, daha səbirli, daha diqqətli “neynirsən”, “kefin necədi”, “o boyda
olmuşam. Hərdən ağzından bilə-bilməzə binada tək qorxmursan ki” – mən hər
elə söz qaçırırdı ki, nələrəsə inanmaq şeyi onun səsindən hiss eləyəcəkdim,
istəyirdim; bir də görürdün, guya filan heç olmasa, inanacaqdım ki, mən
qızla söhbət elədiyimə görə məni yadındayam, onun üçün dünyada mən
qısqanırdı, ya inciyirdi ki, o, işə gəl- adlı bir adam var. Bax, ondan sonra
məyəndə niyə zəng çalmamışam, niyə gəlişi mənim üçün möcüzə olmayacaqdı,
narahat olmamışam. Bunlar yəqin adi hər şıqqıltıya diksindiyim üçün ürəyimdə
sözlərdi, bəlkə belə sözləri yenə sonra özümə gülməyəcəkdim, onu
kimlərəsə deyirdi, ancaq mən özümlə görüş vermiş adam arxayınçılığı ilə
bacarmırdım, uşaq kimi and-aman gözləyəcəkdim; mən səbrimdən ası-
eləyirdim, özümü təmizə çıxarmağa lacaqdım, qapıyla pəncərənin arasında
çalışırdım və o gün bir yerdə bənd ala
bircә bu vaxt bir az canlanırdı, başını fırlanırdım, sözdən söz çəkə-çəkə 2015
yırğalayırdı ki, heç bu haqda danışmağa uzaqlara gedirdim, görüşümüzü,
dәymәz, o heç kimi sevmәyib, sevmir, ürəyimizi bir-birimizə açacağımız anı Saday Budaqlı. Yaxşı oğlan
sevmәyәcәk dә. Belә sözlәrә inanmırdı, təsəvvürümdə düzüb-qoşurdum.
ancaq onu sorğu-sualla qısnamırdı da, Həmişə də ürəyini birinci o açırdı, ya
indi bu cür danışırsan, deyirdi, hәlә nә elə şərait yaradırdı ki, mənə olan
yaşın var, hәlә nә görübsәn, bir dә sevgisinə, azacıq da olsun, şübhəm
gözünü açacaqsan ki, bir ağ atlı oğlan qalmırdı; evli olmağım dilimi bağlayırdı.
peyda olub, hәyatını alt-üst elәyib, Başına fırlandığım o adi sözlərə uyub
ürәyini ovlayıb, onda dünya da gö- qabağa düşməklə aramızda olan pis-
zәllәşәcәk, hәyatın da; onda bu gün yaxşı mehribançılığı da itirəcəyimdən
fikirlәşdiklәrini yadına salıb, özünә qorxurdum. İşə gəlmədiyim günün
gülәcәksәn. əvəzini çıxmaq üçün bəzi axşamlar
qalıb, korrekturanı tək oxuyurdum.
İmkan tapdıqca altdan-altdan ona Həmin vaxtlar fikrimdə düzüb qoşduğum
göz qoyurdum, onun zərif boynuna, ana lap yaxın olurdum. Deyirdim, əgər
boynundakı qara xalına, dolu nəmli mənim zəng eləməməyimdən inciyirsə,
dodaqlarına baxırdım, fikirləşirdim, başa düşər ki, mən də onun zəng
görən, o mənim haqqımda nə düşünür, eləməməyindən, məni yadına
ya heç nə düşünmür, qanıqara olanda, salmadığından inciyə bilərəm. Hələ
darıxanda məni gözünün qabağına ağlıma lap dəli fikirlər gəlirdi, gözümün
gətirirmi. Deyirdim, görəsən, hiss telefonda qaldığı bir yana, qulağım
eləyirmi ki, zəhləm getdiyi işə ayaq səsi arayırdı; hər şıqqıltıya
tələsməyim, bu balaca, səsli-küylü otağa diksinirdim, həyəcandan yerimdə otura
can atmağım, axır vaxtlar geyimimə, bilmirdim. Ancaq özüm də bilirdim ki,
görkəmimə vasvasılıqla fikir verməyim əvvəlcə telefon zəngi olmalıdı. Heç
ondan ötrüdü; ondan ötrü mən daha nəyə dəxli olmayan bir söz, bir pıçıltı,
nəzakətli, daha səbirli, daha diqqətli “neynirsən”, “kefin necədi”, “o boyda
olmuşam. Hərdən ağzından bilə-bilməzə binada tək qorxmursan ki” – mən hər
elə söz qaçırırdı ki, nələrəsə inanmaq şeyi onun səsindən hiss eləyəcəkdim,
istəyirdim; bir də görürdün, guya filan heç olmasa, inanacaqdım ki, mən
qızla söhbət elədiyimə görə məni yadındayam, onun üçün dünyada mən
qısqanırdı, ya inciyirdi ki, o, işə gəl- adlı bir adam var. Bax, ondan sonra
məyəndə niyə zəng çalmamışam, niyə gəlişi mənim üçün möcüzə olmayacaqdı,
narahat olmamışam. Bunlar yəqin adi hər şıqqıltıya diksindiyim üçün ürəyimdə
sözlərdi, bəlkə belə sözləri yenə sonra özümə gülməyəcəkdim, onu
kimlərəsə deyirdi, ancaq mən özümlə görüş vermiş adam arxayınçılığı ilə
bacarmırdım, uşaq kimi and-aman gözləyəcəkdim; mən səbrimdən ası-
eləyirdim, özümü təmizə çıxarmağa lacaqdım, qapıyla pəncərənin arasında
çalışırdım və o gün bir yerdə bənd ala
