Page 147 - 2017-3

x durub baxdığın bu otun üstə
Bir gün meyit kimi uzanacaqsan.
Sən də, ey gözəlim, çürüyəcəksən,
Toza çevriləcək sümüklərin də.
O qara gününə həmrəng geyinən
Adamlar olacaq hüzür yerində.
O zaman o qara torpaqda səni
Öpə-öpə yeyən qurdlara de ki:
Gözəl cizgilərin, gözəl qamətin
Әbədi qalacaq mənnən, əbədi.
Məyusluq
Yer üstündə deyilik, düşmüşük zirzəmiyə:
Bu boğucu hücrənin ağuşunda çırpınır
Zülmət toruna düşmüş yarasanın ümidi
Və çürümüş tavanın nisgilinə çırpılır.
Qaranlıq bir qəfəsin barmaqlıqları kimi
Məhbusun kədərinə keşik çəkir gur yağış.
Dumanlı beyinlərin küncündə-bucağında
Hörümçəklər hələ də hörməkdədi tor-naxış.
Və birdən mis zənginin ucalır gurultusu,
Elə bil ki, hönkürür səslər ürək dağıyla,
Sanki yurdsuz-yuvasız, ev-eşiksiz kölgələr
Göyə tutub üzünü hüzur umacağıyıla.
Ürəklərdə sürünür meyit arabaları,
Ümidlər əbəs yerə ağlayırlar ahəstə.
Onda ilahə Nisgil öz qara bayrağını
Yellədir qalib kimi əyilmiş başlar üstə.
Aldanışa sevgi
Elə ki bir mahnı avazı altda
Qəmzəylə ortaya çıxırsan bəzən.
Uzağa dikilir dalğın gözlərin,
Özün də dönürsən bir nəğməyə sən.
Elə ki o solğun alnında yanır 147
Çilçıraq işığı – tavanın şamı: 2017
Dartırsan arxanca portret kimi
Mənim üzüyola baxışlarımı.
Hələ də gözəlsən, gözəl qalmısan,
Çoxdan sıxılsan da şaftalı kimi...
Eşqdən çəkdiklərin əzsə də səni
Taleyin amansız rəftarı kimi.
Sən nəsən: şirəli bir meyvəsənmi,
Uzaq çöldən gələn ətirsənmi, de.
Gecikmiş qızılgül dəstəsisənmi,
Göz yaşı gözləyən qəbirsənmi, de.
Bilirəm, dünyanın dərdiylə dolu
Sirsiz gözlərdə də yaş olur bəzən.
Әşyasız sandıqlar, şeysiz mücrülər
Elə Göylər qədər boş olur bəzən.
Bəlkə, sən gerçəkdən qaçan ağılsan,
Bəlkə, lap səsin də xəyali səsdi?
Bəlkə, Xəyalatsan, bəlkə, Fanisən?
Qoy olsun – gözəlsən, bu, mənə bəsdi.
Şarl Bodler. Şeirlər