Page 168 - "Xəzər"

o yox idi. Bir az əvvəl vitrinə baxan insan- xıram! Yadındadı, nəvələrin səni görəndə

ların arasındaydı, bəs hara yox oldu? ərköyünləşirdilər, indi mənimkilər də məni

Buradan hara gedə bilərdi axı? görüncə ərköyünləşirlər. Əslində, bu

Gedənlərin arxasınca baxdım, onu ərköyünlük məsələsi, deyəsən, heç yoxdu,

görmədim. bir xəyaldı, sadəcə ata-analara elə gəlir

Yoxa çıxmışdı. ki, var... İllər əvvəl bizə də elə gəlirdi...

Axı onunla söhbət etmək istəyirdim. Kaş mənim nəvələrimi görə biləydin.

Ona demək istədiyim ürək sözlərim var, Bilsən, onlara səni göstərib “məni boya-

həm də çox. başa çatdıran, tərbiyə verən səbirli, gözəl

Sənə sözüm var, ata! Yadındadı, bizə insan budur!” – deməyi necə istəyirəm...

qonaq gələndə “kaş bir evimiz olsaydı...” Bilmədiyin bir məsələ də var, ata! Sən

– deyərdin... Köhnə də olsa, balaca da getməmişdən əvvəl işlədiyim yerdən

olsa, bizi kirayənişin həyatından qurtaracaq çıxmadım. Sən gedəndən sonra da o işə

bir evimizin olmağını istəyərdin... Oldu, davam elədim və təqaüdə çıxdım. İndi

ata! Sən görə bilmədin, bizim bir evimiz daha gəlinin də, mən də təqaüdə çıxmışıq.

var artıq. Kirayədən canımızı qurtardıq, Birlikdə qurduğumuz xəyallardakı kimi...

168 ata! Heyif ki, sənə bu evdə bir gün belə Çox rahatıq, çox xoşbəxtik, ancaq sən
qulluq edə bilmədik. Eşidəndə necə də yanımızda deyilsən, ata! Birlikdə xəyal

2016 sevinəcəkdin. Evimiz olduğunu sənə deyə edərkən həyəcanlandığımız o arzuları indi

bilmədik. Çünki sən bizim dərk edə bil- bir-bir həyata keçiririk, amma sən yoxsan,

mədiyimiz, heç bir zaman getmədiyimiz, ata. Sənə ilk maaşımdan ucuz ağ bir

əslində heç getmək də istəmədiyimiz uzaq köynək ala bilmişdim, bu gün sənə nələr

bir yerdə yaşayırdın. almaq istəyərdim, ata! Kaş bizi tərk

Evdən sonra maşın da aldıq, ata. Evə etməyəydin...

maşınla gedib-gəlirəm. Yay məzuniyyətində Əllərimi üzümdən çəkənə qədər yoxa

bağa maşınla gedirəm. Birlikdə olanda çıxdın, səndən soruşmaq istədiklərim var

anamı istədiyi yerə maşınımla aparıram. axı. Anamla görməzə-bilməzə evləndiyinizi

Qohum-qonşu, tanış-biliş, kim olursa-ol- bilirdim. Aldığı qızın üzünü ilk dəfə gəlin

sun, uzaq-yaxın demədən gedəcəkləri duvağını açarkən görən bir adam, necə

Osman Çeviksoy. Atamı gördüm yerə maşınımla aparıram, onların xeyir- oldu ki, bu qızı Məcnun kimi, Kərəm kimi,

duasını alıram. Bir tək səni, bir tək səni Fərhad kimi sevə bildi? Həm də toy ge-

gəzdirə bilmədim maşınımla. Sənə əlim cəsindən əvvəl bir dəfə də olsun görüşüb

çatmadı, uzaqlardaydın, ata. Kaş ki, bizi danışmadığı bu qıza özünü Leyliyə, Əsli-

qoyub getməyəydin! yə, Şirinə sevdirən kimi sevdirə bildi?

Sənə “şapkalı baba” deyən nəvələrin Bir də necə ola bildi ki, bu qarşılıqlı ölüm-

var. Məktəblərini bitirdilər, əsgərliyə ged- süz sevgi, bu möhkəm bağlılıq köhnəl-

ib-gəldilər, evləndilər, ev-eşik sahibi oldular, mədən, zəifləmədən, vərdişə çevrilmədən

çoluq-çocuğa qarışdılar. İndi mənim də illərcə yaşaya bildi? Deyək ki, biz heç,

nəvələrim var, ata, beş ildir ki, babayam. bəs anamı necə buraxıb getdin, anamı

Dediyin kimi, nəvə baldan şirinmiş, ata. necə əzib keçə bildin, ay ata?

Baba oldum, indi səni daha yaxşı başa O gündən bu yana anam çox qəribə

düşürəm, indi sənin üçün daha çox darı- olub! Nəfəs alıb-verir, baxır, hərəkət edir,