Page 167 - "Xəzər"
P. 167
AN ÇEVİKSOY Azərbaycan dilinə uyğunlaşdırdı: Sənan Nağı
ATAMI GÖRDÜM
(hekayə)
Getdiyi gündən tam iyirmi yeddi barəsində ən gözəl arzuları, xəyalları 167
il keçmişdi. Günorta vaxtıydı. onunla qurmuşduq. Təmiz iş yerim, isti 2016
Təzə açılmış bir mağazanın yuvam olmalıydı mənim. Ütülü şalvar, ağ
vitrini qarşısında atamı gördüm. Sağında, köynək geyib, qalstuk taxmalıydım. Maa- Osman Çeviksoy. Atamı gördüm
solunda başqa insanlar da vardı. Bir anda şım hökmən yaxşı olmalıydı. Yaxşı işi
gözlərimiz bir-birinə sataşdı. Mən onu, o olan ağıllı-kamallı, gözəl bir qızla evlən-
da məni tanıdı. Bəli, səhv etmirəm – məliydim. Uşaqlarımız da olmalıydı. Xoş,
atamdı. Xəbərsiz-ətərsiz çıxıb gedən, get- firavan bir həyat sürəcəkdik. Atam anamı
diyi gündən bəri bizi arayıb-axtarmayan da götürüb nəvələrini görməyə gələcəkdi.
atam... Bir müddət donub göz-gözə Üç-beş gün, bir həftə bizdə qalıb rahat-fi-
baxışdıq. Gözlərimə inanmırdım. İllər sonra ravan, xoşbəxt həyatımızı görüb sevinə-
atam qabağıma çıxmışdı. O da öz gözlə- cəkdilər. Təqaüdə çıxdıqdan sonra da
rinə inanmırdı, deyəsən, bu, onun çöhrə- birlikdə gül kimi yaşayacaqdıq...
sindən oxunurdu. Ötən illər onu, demək
olar, heç dəyişməmişdi. Bir az saçı sey- Atam yoxa çıxdıqdan sonra hər şey
rəlmiş, bığlarının ağı çoxalmış, bir balaca mənasız görünürdü, özümü tənha hiss
da kökəlmişdi, elə bax, bu qədər... Bu edirdim. Onun yoxluğuna öyrəşə bilmirdim.
əhəmiyyətsiz, xırda dəyişiklikdən savayı, Onun üçün çox darıxırdım və bir gün
gedəndə necəydisə, indi də elə görünürdü. mütləq onu görəcəyimə inanırdım. Deməli,
Yaşıla çalan gözlərinin təbəssümü də elə qismət bu günə imiş. Boynuna sarılıb
eyni idi. “Ata!” deməyi xəyal edirdim. İncimədiyimi,
Onu bağrıma basmaq istədim. anam kimi ona qarşı əvvəlki münasibətdə
Qəfil gedişi ilə bizə dözülməz cəfalar olduğumu, onu o günlərdəki kimi çox
çəkdirsə də, o, mənim atamdı. Məni bö- sevdiyimi bildirmək istəyirdim. Bu istəyimi
yüdən, mənə nağıllar danışan, hara gedirsə dilə gətirə bilməsəm, də hərəkətimlə,
getsin, bezmədən məni də özüylə aparan halımla bunu ona göstərmək istəyirdim.
bir insandı. O, acıqlanmayan, qışqırmayan,
üzünü turşutmayan, bir dəfə də olsun Qəribə bir hissiyyatla, nə bilim, bəlkə
qəlbimizi qırmayan birisidi. Birlikdə heyvan də, həyəcanın şiddətindən onu bağrıma
otarıb, kotan sürmüşdük. Taxıl biçib, buğda basmaq yerinə əllərimlə üzümü, gözümü
üyütmüşdük. İşlədiyi tarlaya yaxın bir örtdüm. Əllərimi üzümdən çəkəndə artıq
yerdə öz heyvanlarımızın çobanlığını
edəndə, yoldaşlarımla çilingağac, ənzəli
oynayanda, atılıb-düşəndə itirdiyim cib
bıçağımı o tapıb mənə verirdi. Yağış yağıb
Yuxarı çayın suyu daşanda, məni belinə
alıb qarşı tərəfə o keçirərdi. Gələcəyimiz
ATAMI GÖRDÜM
(hekayə)
Getdiyi gündən tam iyirmi yeddi barəsində ən gözəl arzuları, xəyalları 167
il keçmişdi. Günorta vaxtıydı. onunla qurmuşduq. Təmiz iş yerim, isti 2016
Təzə açılmış bir mağazanın yuvam olmalıydı mənim. Ütülü şalvar, ağ
vitrini qarşısında atamı gördüm. Sağında, köynək geyib, qalstuk taxmalıydım. Maa- Osman Çeviksoy. Atamı gördüm
solunda başqa insanlar da vardı. Bir anda şım hökmən yaxşı olmalıydı. Yaxşı işi
gözlərimiz bir-birinə sataşdı. Mən onu, o olan ağıllı-kamallı, gözəl bir qızla evlən-
da məni tanıdı. Bəli, səhv etmirəm – məliydim. Uşaqlarımız da olmalıydı. Xoş,
atamdı. Xəbərsiz-ətərsiz çıxıb gedən, get- firavan bir həyat sürəcəkdik. Atam anamı
diyi gündən bəri bizi arayıb-axtarmayan da götürüb nəvələrini görməyə gələcəkdi.
atam... Bir müddət donub göz-gözə Üç-beş gün, bir həftə bizdə qalıb rahat-fi-
baxışdıq. Gözlərimə inanmırdım. İllər sonra ravan, xoşbəxt həyatımızı görüb sevinə-
atam qabağıma çıxmışdı. O da öz gözlə- cəkdilər. Təqaüdə çıxdıqdan sonra da
rinə inanmırdı, deyəsən, bu, onun çöhrə- birlikdə gül kimi yaşayacaqdıq...
sindən oxunurdu. Ötən illər onu, demək
olar, heç dəyişməmişdi. Bir az saçı sey- Atam yoxa çıxdıqdan sonra hər şey
rəlmiş, bığlarının ağı çoxalmış, bir balaca mənasız görünürdü, özümü tənha hiss
da kökəlmişdi, elə bax, bu qədər... Bu edirdim. Onun yoxluğuna öyrəşə bilmirdim.
əhəmiyyətsiz, xırda dəyişiklikdən savayı, Onun üçün çox darıxırdım və bir gün
gedəndə necəydisə, indi də elə görünürdü. mütləq onu görəcəyimə inanırdım. Deməli,
Yaşıla çalan gözlərinin təbəssümü də elə qismət bu günə imiş. Boynuna sarılıb
eyni idi. “Ata!” deməyi xəyal edirdim. İncimədiyimi,
Onu bağrıma basmaq istədim. anam kimi ona qarşı əvvəlki münasibətdə
Qəfil gedişi ilə bizə dözülməz cəfalar olduğumu, onu o günlərdəki kimi çox
çəkdirsə də, o, mənim atamdı. Məni bö- sevdiyimi bildirmək istəyirdim. Bu istəyimi
yüdən, mənə nağıllar danışan, hara gedirsə dilə gətirə bilməsəm, də hərəkətimlə,
getsin, bezmədən məni də özüylə aparan halımla bunu ona göstərmək istəyirdim.
bir insandı. O, acıqlanmayan, qışqırmayan,
üzünü turşutmayan, bir dəfə də olsun Qəribə bir hissiyyatla, nə bilim, bəlkə
qəlbimizi qırmayan birisidi. Birlikdə heyvan də, həyəcanın şiddətindən onu bağrıma
otarıb, kotan sürmüşdük. Taxıl biçib, buğda basmaq yerinə əllərimlə üzümü, gözümü
üyütmüşdük. İşlədiyi tarlaya yaxın bir örtdüm. Əllərimi üzümdən çəkəndə artıq
yerdə öz heyvanlarımızın çobanlığını
edəndə, yoldaşlarımla çilingağac, ənzəli
oynayanda, atılıb-düşəndə itirdiyim cib
bıçağımı o tapıb mənə verirdi. Yağış yağıb
Yuxarı çayın suyu daşanda, məni belinə
alıb qarşı tərəfə o keçirərdi. Gələcəyimiz
