Page 168 - "Xəzər"

necә yapışdığını gәrәk öz gözünlә görәsәn! edirlәr. Qalstuklu senyor yerindәn qalxanda

Biz İtaliya meydanının qarşısındakı ürәyim qopur. “Əylәşin”, – o mәnә deyir.

kafedә görüşürük. Dionisio mәktubu hәvәslә Başa düşürәm vә әylәşirәm. Eyni vaxtda

mәnә göstәrir, mәn onu bir az da kәkilimә dә әl gәzdirirәm. Artıq abırlı

ruhlandırıram: “Görәrsәn, hәr şey yoluna görünürәm. Polis avtobusu saxladır. “Bura

düşәcәk. Vikini gәtirәrsәn bura, başlayarsız kimsә tullanıb minmәdi ki?” Sürücü alnını

yaşamağa”. – “Sәn belә düşünürsәn?” qırışdırır. “Mәn idim atılıb minәn” – indicә

Əlbәttә, belә düşünürәm. İnanmaq lazımdır, mәnә yer verәn qoruyucu mәlәk dillәnir.

başqa vasitә yoxdur. “Hә-ә”, – polis ikrahla vә yorğuncasına

Durub üstünә “K” yazılmış otağa keçirәm. başını tәrpәdib sürücüyә әmr edir: “Sür,

Əlimi yuyanda yanaqları alışıb-yanan bir get”. Senyor mәlәk mәnә heç baxmır da. O

oğlan uşağı (on iki, ya on üç yaşlarında) biri sәrnişinlәr dә baxmır. Heç kim baxmır.

özünü içәri salır: “Sizin dostunuz dedi ki, Laprid küçәsinә çatanda avtobusdan düşüb

qaçır, aradan çıxır, polis var”. – “Burda?” – supermarketә girirәm. İyirmi dәqiqә növbәdә

“Yox, tindә”. Daha “sağol-filan” vaxtı deyil, dayanandan sonra, axırda altı qutu kibrit

әl yumağı yarımçıq saxlayıb, tәlәsik tualetdәn alıb öz kapitalımdan ayrılıram. Kassir qadın

çıxıram. Qapıya yönәlәndә aralıdan mәni mәni heyrәtlә süzür, yәqin, elә bilir Neronam.

168 haylayan ofisiant cumur ki, qabağımı kәssin. Bәlkә dә ürәyindәn keçir ki, yanğınsön-
Mәlum mәsәlәdir, haqqı ödәmәdәn sivişmәk dürәnlәri çağırsın.

2015 istәdiyimi düşünür. Əsginası piştaxtanın

üstünә qoyub (çaypulu vә başqa şeylәr dә XVIII

içindә olmaqla) küçәyә çıxıram. Ancaq Onsuz da hәyat dözülmәz hәddә çatıb.

qalisiyalı ofisiantın vay-şivәni polisi Sәnәdlәrimi, pulumu, qeyd dәftәrçәmi

şәklәndirib. “Budur”, – biri deyir. “Bax, odur”, hәmişә yanımda gәzdirirәm. Hәr ehtimala

– digәri tәsdiqlәyir. Allah kәssin bu cür qarşı. Dionisio da canını qurtara bilib.

mәşhurluğu! Dabanıma tüpürüb götürülürәm. Birtәhәr, güc-bәla ilә. Deyir, sәnin әtrafında

Lap maral kimi qaçıram. Sizin sadiq yaranan qarışıqlıq sayәsindә aradan çıxdım,

nökәrinizin arxasınca sel kimi bir dәstә polis yoxsa ilişmişdim. Hamısı da o xoflu

gәlir. Canımı necә qurtaracağımı hәlә qalisiyalının ucbatından. “Sәni tanıyıblar,

tәsәvvür etmirәm. Bircә onu bilirәm ki, necәsә duyuq düşüblәr” – Dionisio bildirir.

budәfәki ilişmәk heç dә sәfehliyә görә ol- Mәn ona inanıram. “Budur!” qışqıranlardan

mayacaq. Ağılsızlığa görә dә olmayacaq, hәr birinin mәni göz yaddaşında saxladığı

Mario Benedetti. Yaxın sahil ümumiyyәtlә olmayacaq. Heç cür olmayacaq. mәlum mәsәlәdir. “Yox, – Dionisio deyir, –

İlişmәyәcәm. Yeddi, ya sәkkiz avtobusun sәni daha qabaq nişanlayıblar. Sәn Moreno

arasından sivişib keçirәm, bu avtobuslar küçәsindәki Uruqvay seksiyasında hesab

sonradan Las-Eras küçәsinә burulasıdır. olunursan. Bunu mәnә Dieqo çatdırıb.

Düzdür, aradan çıxanda az qala tәkәrlәrin Bilirsәn ki, onun tanışı var. Bir nәfәr siyahını

altına düşәcәkdim; qәfildәn ayağım büdrәdi, görüb. Dieqo hәlә siyahıya düşmәyib, amma

ancaq tarazlığımı saxlayıb avtobusa atıldım. hәr ehtimala qarşı qorunur. Xahiş edir ona

Nә sürücü, nә dә sәrnişinlәr bir kәlmә zәng vurasan. Hara zәng vurmağı özün

dinmәdi, hәrçәnd hamıya aydın idi ki, toydan bilirsәn”.

çıxmamışam. Agentlәr isterika içindә ora- Yaxşı. Çox da tәәccüblәnmәdim. Pan-

bura qaçışır, avtobusları saxladıb salona siona gedirәm, lap dәqiqi, ora yaxınlaşıram.

baxır, hәrdәn içәri girib sәnәdlәri tәlәb İki mәhәllә qalmış zilsәs xanımın әriylә