Page 46 - "Xəzər" 2017
P. 46
Amma mən bundan başlaya bilmərəm, ümumiyyətlə, daha heç zaman olmaya-
başqa tərəfdən yanaşmağa cəhd etmək cam. Həmişəlik itib gedəcəm.
lazımdır. Yəqin, öz şəxsi seçimimi etmə- Özümü hansısa fokusun, aldanışın
liyəm. qurbanı kimi hiss edirəm. Qabaqca kimsə
Әgər Portağal Qızın hekayətindən film gəlib deyir: «Zəhmət olmasa, buyur, bütün
çəkilsəydi və mən axırıncı sırada oturub bu dünya sənin ixtiyarındadır. Burada
bu filmə tamaşa etsəydim, başa düşər- sənin oyuncaqların var, dəmiryolun var,
dim ki, Yan Ulavla Verunikanın yolları kə- payızda qədəm basacağın məktəb var».
sişmədiyi halda, mənim dünyaya gəlişim Bir an sonra isə qəhqəhə eşidirsən: «Ha-
heç vaxt mümkün olmazdı. Onda, yəqin, ha-ha! Biz səni nə qəşəng aldatdıq!» Və
mən onlara qışqırardım ki, bir-birinin dünyanı dartıb əlindən alırlar.
böyründən ötüb keçməsinlər. Yerimdə iy-
İçimdə belə hiss var: sanki hamı məni
nə üstdə oturmuş kimi narahat oturar, içi- satıb, hamı dönük çıxıb; yapışmağa yerim
mi yeyərdim ki, birdən onlardan hansısa yoxdur. Təkcə dünyanı, sevdiyim hər şeyi
(fərqi yoxdur hansı) qatı ateist ola bilər və hər kəsi itirmirəm, yox, özümü itirirəm.
və kilsəyə Milad ibadətinə getməz. Və
Bir-iki-üç və mən daha yoxam!
mümkündür ki, mən Plaza de la Alianza
Burada necə sinirlənməyəsən! Hir-
46 parkında Portağal Qızı danimarkalı ilə qo- simdən istənilən an qusa bilərəm. Axı
2017 şa görsəydim, hönkür-hönkür ağlayardım! şeytanın gözünə boylanmışdım. Amma
Yaxud Verunika ilə Yan Ulav sevgili olar-
kən aralarında baş verə biləcək hər han- icazə vermərəm ki, son sözü demək ona
sı cüzi narazılıqdan, mübahisə ehtimalın- nəsib olsun. Şər məni öz əsirinə çevirincə,
dan dəhşətli dərəcədə qorxardım. Әn adi ondan üz döndərirəm. Həyatı, mənimçün
mübahisə belə mənim aləmimdə kosmik nəzərdə tutulmuş Xeyirin xırdaca dilimini
miqyas alardı. seçirəm və adına Xeyirin Özü deyə bilə-
cəyimizin varlığına inanmaq istəyirəm.
Dünya! Mən heç vaxt bu dünyaya gəl-
məzdim. Heç vaxt böyük misteriyanın şa- Kim bilir, bəyəm göy qübbəsinin üzərində
Allah yoxdumu?
hidi olmazdım.
Mən Şərin varlığından xəbərdaram,
Dünya məkanı! Mən heç vaxt ulduzları
çünki Bethovenin «Ay sonatası»nın üçüncü
sayrışan göy üzünü görməzdim.
Günəş! Mən heç vaxt Tönsberqin isti hissəsini dinləmişəm. Amma bilirəm ki,
Yusteyn Qorder. Portağal Qız qayalarına ayaq basmazdım. Suyun dibinə Xeyir də mövcuddur. Bilirəm ki, Xeyirlə
batarkən aldığım ləzzəti heç vaxt Şərin – bu iki yarğanın arasında qəşəng
çiçəklər bitir və çiçəyin üstündən elə indicə
duymazdım.
İndi mən hər şeyi başa düşürəm. Bütün bir həyatsevər arı uçacaq.
olanlar birdən-birə gözlərimin önündə Bax ha! Atamın sualına cavab verdim.
ardıcıllıqla, səhifə-səhifə açılır. Yoxluğun, Xoşbəxtlikdən, bu tapmacaya şən bir
mövcud olmamağın mahiyyətini yalnız musiqi də var. Bu iki faciənin arasında
indi bütün varlığımla duyuram. Mən bundan şən bir kukla tamaşası oynanılır və mən
çox pis oluram. Ürəyim bulanır. Və mən onun təqdimatını buraxmaq istəməzdim.
sinirlənirəm. Mən sonatanın ikinci hissəsinə üstünlük
Bir fikir məni dəli eləyir: günlərin bir verirəm! Həyat təşnəsi deyilən bir şey
günü yoxa çıxacam. Bir-ikihəftəliyə yox, var, o iki yarğandan isə mən, sadəcə
dördilliyə, ya dörd yüzilliyə də yox – mən, olaraq, yan keçirəm. Onlar mənlik deyil,
başqa tərəfdən yanaşmağa cəhd etmək cam. Həmişəlik itib gedəcəm.
lazımdır. Yəqin, öz şəxsi seçimimi etmə- Özümü hansısa fokusun, aldanışın
liyəm. qurbanı kimi hiss edirəm. Qabaqca kimsə
Әgər Portağal Qızın hekayətindən film gəlib deyir: «Zəhmət olmasa, buyur, bütün
çəkilsəydi və mən axırıncı sırada oturub bu dünya sənin ixtiyarındadır. Burada
bu filmə tamaşa etsəydim, başa düşər- sənin oyuncaqların var, dəmiryolun var,
dim ki, Yan Ulavla Verunikanın yolları kə- payızda qədəm basacağın məktəb var».
sişmədiyi halda, mənim dünyaya gəlişim Bir an sonra isə qəhqəhə eşidirsən: «Ha-
heç vaxt mümkün olmazdı. Onda, yəqin, ha-ha! Biz səni nə qəşəng aldatdıq!» Və
mən onlara qışqırardım ki, bir-birinin dünyanı dartıb əlindən alırlar.
böyründən ötüb keçməsinlər. Yerimdə iy-
İçimdə belə hiss var: sanki hamı məni
nə üstdə oturmuş kimi narahat oturar, içi- satıb, hamı dönük çıxıb; yapışmağa yerim
mi yeyərdim ki, birdən onlardan hansısa yoxdur. Təkcə dünyanı, sevdiyim hər şeyi
(fərqi yoxdur hansı) qatı ateist ola bilər və hər kəsi itirmirəm, yox, özümü itirirəm.
və kilsəyə Milad ibadətinə getməz. Və
Bir-iki-üç və mən daha yoxam!
mümkündür ki, mən Plaza de la Alianza
Burada necə sinirlənməyəsən! Hir-
46 parkında Portağal Qızı danimarkalı ilə qo- simdən istənilən an qusa bilərəm. Axı
2017 şa görsəydim, hönkür-hönkür ağlayardım! şeytanın gözünə boylanmışdım. Amma
Yaxud Verunika ilə Yan Ulav sevgili olar-
kən aralarında baş verə biləcək hər han- icazə vermərəm ki, son sözü demək ona
sı cüzi narazılıqdan, mübahisə ehtimalın- nəsib olsun. Şər məni öz əsirinə çevirincə,
dan dəhşətli dərəcədə qorxardım. Әn adi ondan üz döndərirəm. Həyatı, mənimçün
mübahisə belə mənim aləmimdə kosmik nəzərdə tutulmuş Xeyirin xırdaca dilimini
miqyas alardı. seçirəm və adına Xeyirin Özü deyə bilə-
cəyimizin varlığına inanmaq istəyirəm.
Dünya! Mən heç vaxt bu dünyaya gəl-
məzdim. Heç vaxt böyük misteriyanın şa- Kim bilir, bəyəm göy qübbəsinin üzərində
Allah yoxdumu?
hidi olmazdım.
Mən Şərin varlığından xəbərdaram,
Dünya məkanı! Mən heç vaxt ulduzları
çünki Bethovenin «Ay sonatası»nın üçüncü
sayrışan göy üzünü görməzdim.
Günəş! Mən heç vaxt Tönsberqin isti hissəsini dinləmişəm. Amma bilirəm ki,
Yusteyn Qorder. Portağal Qız qayalarına ayaq basmazdım. Suyun dibinə Xeyir də mövcuddur. Bilirəm ki, Xeyirlə
batarkən aldığım ləzzəti heç vaxt Şərin – bu iki yarğanın arasında qəşəng
çiçəklər bitir və çiçəyin üstündən elə indicə
duymazdım.
İndi mən hər şeyi başa düşürəm. Bütün bir həyatsevər arı uçacaq.
olanlar birdən-birə gözlərimin önündə Bax ha! Atamın sualına cavab verdim.
ardıcıllıqla, səhifə-səhifə açılır. Yoxluğun, Xoşbəxtlikdən, bu tapmacaya şən bir
mövcud olmamağın mahiyyətini yalnız musiqi də var. Bu iki faciənin arasında
indi bütün varlığımla duyuram. Mən bundan şən bir kukla tamaşası oynanılır və mən
çox pis oluram. Ürəyim bulanır. Və mən onun təqdimatını buraxmaq istəməzdim.
sinirlənirəm. Mən sonatanın ikinci hissəsinə üstünlük
Bir fikir məni dəli eləyir: günlərin bir verirəm! Həyat təşnəsi deyilən bir şey
günü yoxa çıxacam. Bir-ikihəftəliyə yox, var, o iki yarğandan isə mən, sadəcə
dördilliyə, ya dörd yüzilliyə də yox – mən, olaraq, yan keçirəm. Onlar mənlik deyil,
