Page 42 - "Xəzər" 4/2016

türk padşahlıqlarının keşiyində sərhesab ona tapşırmışdı ki, gecə-gündüz gözü

dayanıb. Başda olsun və o, tapşırığı yerinə yetirə

Bir gözü bərəlib az qala hədəqəsindən bilmirdi.

çıxan, bir gözü də büzüşüb kiçilmiş Baş Keşikçilər, nəhayət, Lal Qafaroğlunu

gümüş sininin üzərindən eləcə dik-dik Ab- qurşaqdan yuxarı soyundurub, belini bük-

bas Mirzəyə baxırdı və həmin anlarda, dülər və dörd nəfər – hərəsi bir tərəfdən

çadırın o şam qoxulu bulanıq havasız- var gücləri ilə onun əllərindən, ayaqlarından

lığında Abbas Mirzə orasını da yaxşı bilirdi yapışıb saxladı, beşinci isə şallağı götürüb

ki, bir azdan Başı Tehrana yola salacaq, yuxarı başa keçdi.

sonra səhər açılacaq və bu fikirlər də yox Onları əhatə edən sərbazların səsi

olub gedəcək, yenə də mübarizə başla- Haramı düzünü başına götürdü, elə bil

yacaq, yenə də Cənubi Qafqaz uğrunda bu adamlar sifətini birinci dəfə gördükləri

Rusiya ilə müharibə davam edəcək… bu insanla çoxdanın qan düşməni idilər

…Elə həmin anlarda o beş nəfər ke- və xüsusi bir ləzzətlə ondan ən yaxın

şikçi Naibüsüs-səltənənin tapşırığını yerinə adamlarının intiqamını alırdılar:

yetirmək üçün o qış çağının sübh soyu- – Vur görək!..

42 ğunda Lal Qafaroğlunu soyundurmağa – Vur bu köpəkoğlunu!..

çalışırdı və yuxudan oyanıb eşiyə çıxmış – Vur, anqırsın!..
2016 sərbazlar Bakıdan gəlmiş, böyürə-böyürə – Elə vur ki, dili açılsın!..

müqavimət göstərən bu zırpı Lalın şallaq- – Elə vur ki, şalvarına işəsin!..

lanmasına tamaşa etmək üçün ləzzətlə – Vur, canı çıxsın!..

onları dövrəyə almışdılar. Lal Qafaroğlu Və bu vaxt rus ordusu ilə aylarla, hətta

o beş keşikçinin onu soyundurmasına im- illərlə uzanan gələcək döyüşlərdən salamat

kan vermirdi, fınxıra-fınxıra, böyürə-böyürə çıxan sərbazların da ömürlərinin sonuna

keşikçilərdən birini itələyirdi, o birinə təpik kimi yadlarından çıxmayacaq bir hadisə

atırdı, üçüncüsünü dişləyirdi və onları baş verdi: Lal Qafaroğlu dəhşətli bir böyürtü

əhatə etmiş sərbazlardan da kimisi şaq- ilə güc verib, onu saxlayan keşikçilərin

qanaq çəkib gülürdü, kimisi Lala söz atırdı, əlindən çıxdı və əlini atıb başda dayanmış

kimisi də bir nəfərin öhdəsindən gələ əli şallaqlı keşikçinin belindən sallanmış

bilməyən keşikçiləri ələ salırdı. xəncəri dartıb qınından çıxartdı və o

Lal Qafaroğlu üçün göydə Allah, yerdə xəncəri dibinə kimi həmin sərbazın düz

isə Hüseynqulu xan idi və xanın hələ elə ürəyinə sancdı, sonra iki əli ilə də xəncərin

bir tapşırığı olmamışdı ki, Lal onu yerinə dəstəyindən yapışıb öz qarnına soxdu.

yetirməsin. O, danışa bilmirdi, ancaq Qan, içi dolu tuluq kimi Lalın qarnından

eşidirdi və həmin anlarda ki sərbazlar fışqırıb axmağa başladı və o, yavaş-yavaş

Elçin. Baş onu dövrəyə alıb bərkdən məzələnirdi, diz çökdü, yavaş-yavaş da ülgüclə dibindən

Lal Qafaroğlu onların nə dediklərinin, nə qırxılmış və dərisi piydən qat bağlamış

istədiklərinin fərqində deyildi, Lal, elə bil başını əyib yerə dirədi, bir anın içində

həm də kar olmuşdu, heç nə eşitmirdi, susaraq yerlərində donub-qalmış sərbazlar

çünki o dəqiqələrdə bu sadə və öz sahibi- handan-hana özlərinə gələndən sonra

nə – Hüseynqulu xana köpək kimi sadiq onun cəsədini sürüyə-sürüyə aparıb ləş-

olan insanın bütün varlığı sarsılmışdı; xan gərgahın zibilliyinə tulladılar və heç məlum