Page 557 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Salam Sarvan

31 yaşın şeiri

Tәkәm, lap otuz bir rәqәmi kimi.
Yel әsir, әsәbdәn titrәyir qapım.
Bir stol açmışam, süfrәmin üstdә
bircә qab çatışmır – mürәkkәb qabı.

Vaxt axır, bu ahıl yaş damcıları
aram-aram düşür hәlә üstümә.
Elә üşüyürәm, O da yoxdur ki,
gәlib әllәrini sәrә üstümә.

Bu köhnә kirayә evin yiyәsi
yenә qulağını burur saatın: 557
– Fikirdәn neçәdә ayılacaqsan,
ay oğul, neçәyә qurum saatı?

İrqim nә irqdi bu qanlı dәriynәn?

Nә qәlәt elәsәm bağışlayarsan,
Allah, tәk sәn mәni duya bilirsәn...
Yenә bir nәfәri ağlar qoymuşam –
qardaş, әlim batıb suya, bilirsәn?

İrqim nә irqdi bu qanlı dәriynәn?
Keçir söz qatarı qәza yeriynәn...
Saymaq öyrәnirsәn dәrd çöplәriynәn,
uşaqsan, onacan saya bilirsәn!

Bu dünya, bu adam, bu gün, bu otağ,
bu qәlәm, bu varağ, bu söz: canım sağ.
Şükür ki, bilmirsәn ölmüşәm, ancağ
elә ağlayırsan, guya bilirsәn.