Page 287 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Nurÿngiz Gön

iki qolum ikisi dә
üzür keçir göy üzündәn.

Ürәyimi eşit, dünya!
Qollarım hövl eylәmiş,
Torpaq iki haçadır,
Körpu heyrәt içindә,
Mәftillәr qocalıbdır,
gör haçandır
iki yol arasında
qollar naçar qalıbdır!
Dünya! Mәnә hәyan ol,
Göylәri sәksәndirmә, 287
qollarım yol gedәsidir,
Onu hәsrәt uçurub,
qollarıma ana ol,
qollarım yorulubdur,
qollarımı ovundur!

Dünya, mәnә yiyә dur!
O sahilә... baxınca
ürәyim suya dönür,
Bәdәn qolsuz çırpınır,
yerә-göyә sığınmır,
Dağlar boy vermir mәnә,
barı Allah göyündә
qollarıma yol eylә!

Dünya, özün cavab ver!
Mәnim bәdәnsiz qollarım
gül-çiçәk çәlәngini
görәn, necә tutacaq?
Dönüb bir cüt quş olunca
ağarıb göy üzündә
bәdәnsiz necә uçacaq?
Ömrü darda, başı qalda,
o tәklәnәn torpağımı...