Page 261 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Cabir Novruz

O mәnimçin könüllü hәbs, könüllü qәfәs,
Hәm әzabım, hәm dә әsil әlacım oldu...

Pulsuz oldum, amma ruhsuz yaşamadım mәn,
Söz dövlәtim, söz ziynәtim, söz daşım oldu.
Ölüm ömür yoldaşımı aldı әlimdәn,
Poeziya mәnә ömür yoldaşı oldu...

Zalım, nankor zәmanәnin yaxşısı, pisi,
Aşkar hopdu, çökdü mәnim sәtirlәrimә.
Elә bil ki, vәcdә gәlib Tanrının özü,
Öz әlini çәkdi mәnim sәtirlәrimә...

Әsla bitib-tükәnmәdi söz әmanәtim, 261
Yollarıma gecә-gündüz o tutdu mәşәl.
Amma mәni duymadılar bu zamanәdә,
Yәqin, ayrı zamanәdә başa düşәrlәr...

Ürәklәrә toxum sәpdim vermәdi sәmәr,
Ha çağırdım yatan kütlә sanma ayıldı...
Söz sayıldı vecsiz, cәfәng sәrsәmlәmәlәr,
Köhnә, cındır ibarәlәr şeir sayıldı...

Nә qәdәr ki, ruh yaşayır, can var bәdәndә,
Dәyişmәzdir şeirim, fikrim, әqidәm, sәsim...
İstәmirәm bu dünyadan bir gün köçәndә,
Qara kütlә tabutumun dalınca gәlsin...

Başsız qoyun sürülәri dünyada nә çox,
Qoy iki-üç qanan adam ötürsün mәni...
Qoymazsınız, qoymazsınız balalarım, yox,
Çirkin әllәr tabutumu götürsün mәnim...

Gec-tez sona çatacaqdır ömür nağılım,
Gedәcәyәm bu dünyadan şeir dilimdә...
Gedәcәyәm әn birinci oğullarımın,
Bir dә, bir dә sözlәrimin çiyinlәrindә...