Page 107 - "Xəzər"
P. 107
ğısız yaşamağa başladılar. Ancaq axı: bizə göz verib, işıq verməyəcəklər 107
bu, uzun çəkmədi. Bazar ertəsi na- – həmişə kimsə gəlib, günümüzü göy 2015
hardan sonra kafedə bir gonbul adam əskiyə bükəcək…
peyda oldu. Bu adam hədsiz dərəcədə Adolfo Kasares. Qəbri necə qazmalı
kök idi, onun yöndəmsiz bədəni acımış – Bəlkə də bizimlə işi yoxdur, adi
xəmiri xatırladırdı – yeridikcə yırğalanır, adamdır, öz dərd-səri var… – Xuliya
oturanda xəmir kimi hər tərəfə yayılırdı. dedi, – məncə, əl-ayağa düşmək lazım
Baxışları sönük və ifadəsiz, dərisi deyil, qoy nə istəyir eləsin. Biz də öz
solğun idi, ətli buxağına baxanda oyunumuzu oynayaq. – Hər gün buraya
adama elə gəlirdi ki, iki çənəsi var. gəlmək istəyirsə, gəlsin, pulunu verib
Oturduğu stul, stol, qarşısındakı araq otursun, vəssalam…
stəkanı onun nəhəng cüssəsi ilə
müqayisədə oyun-oyuncaq kimi – Razıyam, – Arevalo cavabında
görünürdü. dedi, – ancaq onu bil ki, bu oyunda
səbirli olan udacaq, mənimsə səbrim
– Onu haradasa görmüşəm, – qalmayıb.
Arevalo dedi, – amma bilmirəm har-
da. Axşam oldu, gonbul isə hələ də
yerindəydi. Әr-arvad elə piştaxtanın
– Әvvəllər onu görmüş olsaydın, üstündəcə şam elədilər.
yadında qalardı. Beləsini unutmaq
mümkün deyil, – Xuliya cavab verdi. – Senyor, şam eləmək istəmirsiniz?
– yemək çeynəyən Xuliya soruşdu.
– Bayaqdan oturub, getmək istəmir.
– Getmir getməsin, təki pulunu – Yox, sağ olun, – gonbul cavab
versin, istərsə, bütün günü otursun. verdi.
– Görürsən? – Arevalo soruşdu.
– Nəyi? – Xuliya zala boylandı. – Yenə qaxılıb oturub, – Arevalo
– Biri də gəldi. gözünü gonbuldan çəkmədən yavaş
– Hə, bu, bir az fərqli adama oxşayır, səslə dedi.
– Xuliya güldü.
– Başa düşmürəm, burada gülməli – İstəyirsən, onunla danışım, –
nə var? – Arevalo dedi, – artıq səbrim Xuliya təklif etdi, – bəlkə nəsə öyrənə
tükənib. Bu, polisdəndirsə, bəri başdan bildim…
xəbərimiz olsa yaxşıdır. O, hər gün
gəlib gözünü üzümüzdən çəkmədən, – Sən danışa bilərsən, – Arevalo
saatlarla burada oturacaqsa, aydın istehzayla dedi, – ancaq o, səninlə
məsələdir, əsəblərimiz dözməyəcək. danışmayacaq, bütün suallarına “hə,
Әvvəl-axır onun tələsinə düşəcəyik. hə”, “yox, yox” cavabı verib, səni
Artıq gecəni səhərə qədər yatmayıb, başından eləyəcək.
bu tipin hərəkətlərini götür-qoy etmək-
dən cana doymuşam. Sənə demişdim Ancaq gonbul söhbətdən
yayınmadı. O, quraqlıqdan, insanlardan
və zövqsüzlükdən şikayətlənməyə
başladı.
– İnsanların zövqü korlanıb, məgər
sizin kafenin yerini bilmirlər? Bura sahil
kənarındakı ən gözəl yerdir, – o dedi.
bu, uzun çəkmədi. Bazar ertəsi na- – həmişə kimsə gəlib, günümüzü göy 2015
hardan sonra kafedə bir gonbul adam əskiyə bükəcək…
peyda oldu. Bu adam hədsiz dərəcədə Adolfo Kasares. Qəbri necə qazmalı
kök idi, onun yöndəmsiz bədəni acımış – Bəlkə də bizimlə işi yoxdur, adi
xəmiri xatırladırdı – yeridikcə yırğalanır, adamdır, öz dərd-səri var… – Xuliya
oturanda xəmir kimi hər tərəfə yayılırdı. dedi, – məncə, əl-ayağa düşmək lazım
Baxışları sönük və ifadəsiz, dərisi deyil, qoy nə istəyir eləsin. Biz də öz
solğun idi, ətli buxağına baxanda oyunumuzu oynayaq. – Hər gün buraya
adama elə gəlirdi ki, iki çənəsi var. gəlmək istəyirsə, gəlsin, pulunu verib
Oturduğu stul, stol, qarşısındakı araq otursun, vəssalam…
stəkanı onun nəhəng cüssəsi ilə
müqayisədə oyun-oyuncaq kimi – Razıyam, – Arevalo cavabında
görünürdü. dedi, – ancaq onu bil ki, bu oyunda
səbirli olan udacaq, mənimsə səbrim
– Onu haradasa görmüşəm, – qalmayıb.
Arevalo dedi, – amma bilmirəm har-
da. Axşam oldu, gonbul isə hələ də
yerindəydi. Әr-arvad elə piştaxtanın
– Әvvəllər onu görmüş olsaydın, üstündəcə şam elədilər.
yadında qalardı. Beləsini unutmaq
mümkün deyil, – Xuliya cavab verdi. – Senyor, şam eləmək istəmirsiniz?
– yemək çeynəyən Xuliya soruşdu.
– Bayaqdan oturub, getmək istəmir.
– Getmir getməsin, təki pulunu – Yox, sağ olun, – gonbul cavab
versin, istərsə, bütün günü otursun. verdi.
– Görürsən? – Arevalo soruşdu.
– Nəyi? – Xuliya zala boylandı. – Yenə qaxılıb oturub, – Arevalo
– Biri də gəldi. gözünü gonbuldan çəkmədən yavaş
– Hə, bu, bir az fərqli adama oxşayır, səslə dedi.
– Xuliya güldü.
– Başa düşmürəm, burada gülməli – İstəyirsən, onunla danışım, –
nə var? – Arevalo dedi, – artıq səbrim Xuliya təklif etdi, – bəlkə nəsə öyrənə
tükənib. Bu, polisdəndirsə, bəri başdan bildim…
xəbərimiz olsa yaxşıdır. O, hər gün
gəlib gözünü üzümüzdən çəkmədən, – Sən danışa bilərsən, – Arevalo
saatlarla burada oturacaqsa, aydın istehzayla dedi, – ancaq o, səninlə
məsələdir, əsəblərimiz dözməyəcək. danışmayacaq, bütün suallarına “hə,
Әvvəl-axır onun tələsinə düşəcəyik. hə”, “yox, yox” cavabı verib, səni
Artıq gecəni səhərə qədər yatmayıb, başından eləyəcək.
bu tipin hərəkətlərini götür-qoy etmək-
dən cana doymuşam. Sənə demişdim Ancaq gonbul söhbətdən
yayınmadı. O, quraqlıqdan, insanlardan
və zövqsüzlükdən şikayətlənməyə
başladı.
– İnsanların zövqü korlanıb, məgər
sizin kafenin yerini bilmirlər? Bura sahil
kənarındakı ən gözəl yerdir, – o dedi.
