Page 127 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 127
Söleyman Röstÿm
Özgәlәr su içir bulaqlarından,
Fәryadlar yüksәlir ocaqlarından.
Niyә qollarından, ayaqlarından
Paslı zәncirlәri aça bilmirәm?!
Mәnim o sahilsiz hәyatım yoxdur,
Vüsalından böyük muradım yoxdur.
Niyә quşlar kimi qanadım yoxdur,
Niyә o sahilә uça bilmirәm?!
Mәnә gәl-gәl deyir Tәbriz, Miyana,
Sәn necә baxırsan Arazım buna?
Ürәyim yananda sәnin suyuna 127
Göz yaşı qatmasam, içә bilmirәm!
Dilimә dәymә
Mәn sәnin dilinә dәymirәm, cәllad,
Gәl sәn dә bu ana dilimә dәymә!
Sәnin dә bağın var, gülün var, çәkin,
Bağımda әkdiyim gülümә dәymә!
Hәsәdlәrlә baxdın çәmәnimә sәn,
Gör bir nәlәr etdin vәtәnimә sәn.
Yan – deyib, od vurdun bәdәnimә sәn,
Altında atәş var, külümә dәymә!
Mәn ağa ağ dedim, qaraya qara,
Sәn mәni istәdin çәkәsәn dara.
Yenicә sağalır vurduğun yara,
Mәnim bu yaralı könlümә dәymә!
