Page 203 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1

Bÿxtiyar Vahabzadÿ

Özünü görmәyәn görmәz özgәni,
Sözünü anlamaz, özünü bilmәz.
Özünü bilmәyәn bilmәz kimsәni,
Әyriyә әyilәr, düzә әyilmәz.
Şahidin, vәkilin, hakimin dә sәn,
Qaçmaq mümkünmüdür bu mәhkәmәdәn?

Ürәk

Ürәk odur daim yana,
Od püskürә alovlana. 203
Od vermirsә qәlbә, cana,
Demәk,o, heç ürәk deyil.
O, heç mәnә gәrәk deyil.

Әgәr ki, sevinib gülmür,
Döyüntüsün heç kim bilmir,
Çırpıntısı eşidilmir,
Demәk, o, heç ürәk deyil.
O, heç mәnә gәrәk deyil.

Vәtәniyçün lazım gәlsә
Polad kimi gәrilmәsә,
Torpağına sәrilmәsә,
Demәk, o, heç ürәk deyil.
O, heç mәnә gәrәk deyil.

Neylәyirәm o ürәyi –
Yox arzusu, bir dilәyi!?
Bacarmırsa o sevmәyi,
Demәk, o, heç ürәk deyil.
O, heç mәnә gәrәk deyil!