انسان ها، از ایام بسیار کهن، پایان زمستان را، که سرمای خود عرصه را برای تمامی موجودات زنده تنگ می کرد، با برگزاری مراسم و آیین های مختلف جشن می گرفته اند.

مردم ترک، که یکی از نخستین اقوام متمدن جهان بوده اند، و در میان آنها مردم آذربایجان، این روز را (نوروز را) از زمان های بسیار دور جشن می گرفتند و تاریخ برگزاری مراسم نوروز در میان مردم آذربایجان به زمان های بسیار کهن و به عصر پیش از اسلام بر می گردد.

مردم آذربایجان، علاوه بر نوروز، چهار چهارشنبه ی پیش از عید نوروز را به نام چهار عنصر آفرینش نامگذاری کرده و جشن می گیرند (چهارشنبه ی آب، چهارشنبه ی آتش، چهارشنبه ی باد و چهارشنبه ی خاک یا چهارشنبه ی آخر سال).

این چهارشنبه ها با چهارشنبه ی آب آغاز می گردد، که مژده رسان نخستین طلیعه ی بهار است و نمادی است از آب شدن یخ ها و برف ها و نفس تازه کردن زمین، در چهارشنبه ی آتش خاک گرما گرفته و آماده ی رویاندن می شود، در چهارشنبه ی باد، باد عطر جوانه های گل و گیاه تازه رسته از خاکی که بیدار شده را با خود به هر سو پراکنده و مژده رسان بهاران می شود، در چهارشنبه ی خاک، خاکی که با آب حاصل از ذوب شدن یخ و برف نم خورده و در چهارشنبه ی آتش گرما گرفته، آماده است بذور را در دل خود پذیرفته و آنها را برویاند و بدین ترتیب بهار با اولین گام خود در اولین روز سال همه جا را آکنده از خوشی و خرمی می کند.  

آمدن بهار در فرهنگ ملل مشرق زمین، به ویژه نزد آذربایجانی ها، جایگاه مخصوص به خود را دارد و شعرای آذربایجانی با سرودن اشعار دل انگیزی که به «بهاریه»ها معروفند به استقبال نوروز و بهار رفته اند و این گونه اشعار جایگاه بسیار رفیعی در ادبیات تغزلی و نظم آذربایجانی دارد.